IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από  το βιβλίο  του Στέλιου Ράμφου με τίτλο " timeout" , εντύπωση μου προκάλεσε η διαπίστωση του, πως η επιθυμία κατοχής κατοικίας αποτελεί στην Ελλάδα μια   "ιδεολογία με παροξυστικές διαστάσεις". Αναφέρει ο συγγραφέας: " "Το ακίνητο συνιστά εμβληματική επιβεβαίωση κατακτήσεως του εγγυημένα αμετάβλητου και τιμητικού, στη διεκδίκηση των οποίων στρέφεται ο χρόνος της ζωής και των προσπαθειών μας. Από πού αντλεί για τον Ρωμιό το ακίνητο την μαγνητική του δύναμη:  Πρωτίστως, θα έλεγα, από τον συμβολισμό της οικογένειας. Διότι στον τόπο μας η οικογένεια είναι ένας   είδος μικρής φυλής, μια πατριά με κέντρο της το σπίτι. Τόπος της οικογένειας είναι η συνεκτική της στέγη: δεν έχει άλλο χρόνο από την αναπαραγωγική της διάρκεια. Χρειάζεται επομένως ιδιόκτητο ακίνητο, τόσο για σταθερό ενδιαίτημα, όσο και για προίκα." Η φιλοσοφική (και χωροταξική)  προσέγγιση στο ζήτημα της ιδιόκτητης κατοικία

Το μηδέν σαν μακρόβιος επιθανάτιος ρόγχος Από τις στάχτες της Αθήνας και των άλλων πόλεων της χώρας γεννιέται ένα ερώτημα: Πώς τόσος μηδενισμός σήμερα στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα; Θα ήταν εύκολη η απάντησι, εάν η ιστορία ακολουθούσε προκαθωρισμένα σχήματα· δεν ακολουθεί και γι’ αυτό τα γεγονότα αποκτούν διαστάσεις όχι τόσο αφ’ εαυτών, όσο από συνδυασμούς απείρων μικρών λόγων, που συγκυριακά τους προσδίδουν μοναδικότητα. Ολα παίζονται στην δυνατότητα ενεργοποιήσεως υφισταμένων κοινωνικοπολιτισμικών πλαισίων με τρόπο απροσδόκητο, στον τύπο αληθείας που αναδεικνύομε, ώστε να ξεγυμνώσουμε την κρατούσα «αλήθεια» και «λογική». Εξ ου και ενώ τα γεγονότα επιστρέφουν, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Επομένως δεν σκοπεύω να καταθέσω την «γνώμη» ή «άποψί» μου περιγράφοντας τα διατρέξαντα των τελευταίων ημερών· με ενδιαφέρει η σκέψι να διασώζη τον ζητητικό χαρακτήρα και την ενέργεια που θα ευρύνη τον ορίζοντά τους με νέες δυνητικές προοπτικές. Αιφνιδιασμένες από τις διαστάσεις που έλαβε ο θάνατος του