IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ντίνα Μακέιμπ-σ ε μονοπάτι της Πάτμου (σήμερα δρόμος) με τα δύο της παιδιά .   Ντίνα Μακέιμπ, αποχαιρετίζοντας μια Ελληνίδα  που είχε την αρχοντιά στάση ζωής.    «Αυτά είναι για να τα έχεις μαζί σου στην υπερατλαντική πτήση επιστροφής στην Αθήνα», μου είπε η Ντίνα Μακέιμπ, δίνοντάς μου ένα κουτί λαχταριστά γαλλικά μακαρόν στην τελευταία βόλτα στο Σέντραλ Παρκ πριν από την αναχώρησή μου. Το ύφος της είχε κάτι συνωμοτικό για τους ζαχαρωτούς χρωματιστούς δίσκους που σε βοηθούν να βγάλεις πέρα την πλήξη του ταξιδιού. «Οταν βλέπεις το σκοτεινό χάος του ωκεανού από το παράθυρο, είναι ανακουφιστικό να μασουλάς κάτι γλυκό», μου εξήγησε. Ηταν την τελευταία φορά που την είδα. Στη Νέα Υόρκη, τον Ιούνιο του 2019. Τώρα που «έφυγε», σκεφτόμουν πως αυτή η κίνησή της, συμπύκνωνε μία από τις μεγαλύτερες αρετές του χαρακτήρα της. Είχε πάντα την έγνοια του άλλου. Απλωνε ενστικτωδώς ένα αόρατο και απαλό δίχτυ προστασίας για όλους: κοντινούς και μακρινούς, οικείους και ξένους. Με διακριτικότητα και χάρη, α

   «Ἁμαρτία ἡ ἀπουσία ἀπὸ τὸ παρόν». (Ν. Γ. Πεντζίκης, Τὸ Μυθιστόρημα τῆς Κυρίας Ἔρσης) « Ὤ, πόσον τὰ ἡλιοβασιλέμματα ἐκεῖνα, ἀνάμεσα εἰς τὴν χλόην καὶ τὰς ἀναδενδράδας ἐπερνοῦσαν φαιδρά, δροσερά, καὶ μυροβόλα !» Ἔτσι συνοψίζει ὁ Παπαδιαμάντης τὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ ἥρωά του στὸ διήγημα «Μὲ τὸν πεζόβολο» (1907),   τὸν ὁποῖο παρακολουθεῖ ὅλη τὴν ἡμέρα   « εἴτε νὰ φυτεύῃ ἢ νὰ σκαλίζῃ ἢ νὰ ποτίζῃ καὶ νὰ κατευθύνῃ τὸ νερὸν εἰς τ᾿ αὐλάκια τοῦ περιβολιοῦ, πότε νὰ τρέχῃ ὅλους τοὺς γιαλούς, ἀπὸ ἀμμουδιὰν εἰς ἀμμουδιὰν καὶ ἀπὸ ἀγκάλην θαλάσσης εἰς ἀγκάλην μὲ τὸν πεζοβόλον ἐπὶ τοῦ ὤμου τοῦ δεξιοῦ, μὲ τὸν τορβᾶν ὑπὸ τὴν ἀριστερὰν μασχάλην, νὰ θαλασσώνῃ ἕως τὸ γόνα […] εἰς ὅλον αὐτὸ τὸ διάστημα ἦτον εὔθυμος καὶ δὲν ἔπαυε νὰ τραγουδῇ: Τὸ γιαλό, γιαλό, ψαράκια κυνηγῶ Ὅλη ἡ περιγραφὴ τοῦ « φίλου του, τοῦ γυμνόποδος κηπουροῦ » καὶ ψαρᾶ ἐν τῷ ἅμα, παραπέμπει σὲ παραδείσια κατάσταση. Ὁ Τριαντάφυλλος ζῇ σὲ μιὰ μικρὴ Ἐδὲμ μὲ τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ μικρὰ παιδάκια του. Τὰ ἀπογεύματα ἐρχόταν στὸν κῆπο του τ

 Εγκέφαλος και Τέχνη:  Αναζητώντας τη νευροβιολογική βάση της αισθητικής απόλαυσης.  Η τέχνη έχει έναν μοναδικό τρόπο να ενεργοποιεί συναισθήματα και νοητικές διεργασίες. Η απόλαυση που αντλούμε από την εμπειρία θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αισθητική αξία του εκάστοτε έργου τέχνης. Ωστόσο, στο θέμα αυτό προκύπτουν πολλές διαφωνίες τόσο ανάμεσα στους ειδικούς όσο και στους απλούς “θεατές”. Τελικά υπάρχει κάτι κοινό στον τρόπο που βιώνουμε την τέχνη; Από πού προέκυψε η ανάγκη μας γι’ αυτή; Τι θα ανακαλύψουμε αν στρέψουμε το βλέμμα στο όργανο εκείνο που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε, να ερμηνεύουμε και να δημιουργούμε την τέχνη; Ο Θανάσης Ντινόπουλος, καθηγητής Ανατομικής, Ιστολογίας και Εμβρυολογίας του Τμήματος Κτηνιατρικής του ΑΠΘ και συγγραφέας των βιβλίων “Εγκέφαλος και Τέχνη” και “Νευροαισθητική: ή γιατί οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές”, μιλάει στο «Πρίσμα» για τις πολύπλοκες εγκεφαλικές διεργασίες που μας επιτρέπουν να έχουμε την υποκειμενική

The singer and guitarist for California post-rock/psych-metal outfit  Marriages , a member of  Isis -connected post-rockers  Red Sparowes , and frontwoman for atmospheric psych-folk/slowcore collective  Nocturnes , singer/songwriter, guitarist, and visual artist  Emma Ruth Rundle  is also an accomplished solo artist, whose evocative gothic folk recalls contemporaries like  Chelsea Wolfe  and  Esben and the Witch . Raised in Los Angeles and based out of Louisville, Kentucky,  Rundle  issued a collection of ambient, experimental guitar compositions through Bandcamp before releasing a proper solo album. The resulting  Some Heavy Ocean , an evocative and cathartic set of  Mazzy Star -meets- Swans  space/post-folk-rock that was written and recorded at the home studio of Sargent House, the Echo Park-based indie label responsible for issuing  Marriages ' 2012 debut  Kitsune , was released in May 2014. After the 2015 release of  Marriages '  Salome ,  Rundle  issued her broodi