IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η πιο μεγάλη απελπισία για τον 'Eλληνα πολίτη γεννιέται όχι από το σύμπτωμα ΣYPIZANEΛ και τη ραγδαία παρακμιακή μεταμόρφωση του Aλέξη Tσίπρα, αλλά από τη δραματική απουσία εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Tα πρόσωπα που έχουν αναλάβει να διαχειρίζονται την προς τα έξω εικόνα της N.Δ. (εκπρόσωπος Tύπου πρώην και νυν, κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, οι συχνότερα αποστελλόμενοι στα κανάλια) γεννάνε την ίδια εικόνα ανεπάρκειας που εισπράττουμε και από το τρέχον κυβερνητικό κοκτέιλ. H Oικονομική «K» της περασμένης Kυριακής (20/11, πρώτη σελίδα) μας θύμισε ότι τέσσερις φορές ώς τώρα θα μπορούσαμε να έχουμε τελειώσει με τα μνημόνια, τις τρεις τορπίλισε την απαλλαγή μας η N.Δ. H κοινωνική ανευθυνότητα είναι ενδημική στο πολιτικό μας σύστημα. Το είπαν πολλοί, όσο τα γεγονότα ήταν νωπά και οι εικόνες εναργείς: Mε την επίσκεψη Oμπάμα (15-16 Nοεμβρίου) η Eλλάδα έφερε στη διεθνή προφάνεια μια εικόνα ντροπής. Oχι φτώχειας (η φτώχεια δεν είναι ντροπή), ίσως ούτε και ανοργανωσιάς. Eι

Το 2012  η  ''ηγεσία'' της χώρας,σύσσωμη,δέχθηκε την μετατροπή επενδυτικών τίτλων (ομολόγων) με χαμηλή εξασφάλιση σε τραπεζικό και διακρατικό δανεισμό με υποθήκη την εθνική κυριαρχία και υποθήκευση (μέσω ΤΑΙΠΕΔ) περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου και κάλυψής των με αυτόν τον τρόπο με εμπράγματες εγγυήσεις! Μήπως η σημερινή κυβέρνηση είναι τμήμα κάποιας «συνεννόησης», ένα κομμάτι από το παζλ «παιχνιδιών» κύκλων που θέλουν να εξαθλιώσουν τη χώρα; Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, και κάνοντας τώρα «ανατομία του χρέους» είναι δύσκολο να αγνοήσουμε ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα το 2010, αλλά και η «απομείωση χρέους» το 2012 έγιναν με πολύ «περίεργο τρόπο». Όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα μπήκε «υπό επιτήρηση», από τη στιγμή που παρουσίασε έλλειμμα κοντά στο 15% του ΑΕΠ, ένα νούμερο που θα μπορούσε να μην εμφανιστεί, αλλά το πραγματικό πρόβλημα ήταν ότι το 2010 έπρεπε η χώρα να πληρώσει τοις μετρητοίς 30 δισ. περίπου σε ομόλογα, πολλά από τα οποία είχαν εκδοθεί σε δραχμέ

Ορθή επανάληψη της πραγματικότητας Ο ι αντίπαλοί του μοιάζουν να τρελαίνονται για ραδιουργίες και συμβολικές χρονολογίες. Σ ε τρεις μέρες θα γιορτάσει  τον ένα χρόνο από την ανάρρησή του. Σκόπευε να βρεθεί ,ήρεμος και γαλήνιος, σε μια ευπρεπή τελετή, που δεν θα προκαλούσε τους εχθρούς και θα έδινε θάρρος στους οπαδούς του. Τ ην ομιλία που ετοίμασε ο επιφανέστερος γραφιάς του Δήμου των Πρασίνων, τώρα στην υπηρεσία του, την είχε εγκρίνει και ήταν η αρμόζουσα. Τ ην ώρα που οι Λατίνοι τέντωναν τις βαλλίστρες έξω από τα τείχη και έταζαν στους χωρίτες την Άρτα και τα Γιάννενα, θα ήταν παράλογο να υποσχεθεί πάλι παραδείσους και να επιμείνει στην απελευθέρωση των ηθών και στις σεισάχθειες. Ε κπλήξεις μπορεί να υποσχεθεί, που ο ίδιος και οι συναυτώ γνωρίζουν πως θα είναι άκρως δυσάρεστες, αλλά ποντάρει πως οι λαοί την έκπληξη που τους τάζεις ,σπανίως την θεωρούν προάγγελο κακών,και τους γεννά ελπίδες. Τ η χρονιά ,την ξόδεψε ματαίως. Εμπιστεύτηκε τον

 ''Κομματόσκυλα'' ... Για την κρίση που βιώνει μόνον ο λαός -όχι οι πολιτικοί- ευθύνονται αποκλειστικά οι κύριοι και οι κυρίες που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Φέρουν την ευθύνη, διότι το ενδιαφέρον τους περιοριζόταν μόνο στην εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας και βεβαίως διότι οι πλείστοι ήταν (και φοβάμαι πως συνεχίζουν να είναι) διεφθαρμένοι.   Πρώτα και πάνω από όλα βασικό μέλημα ήταν το κόμμα και ο κομματικός στρατός. Η πατρίδα έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη. Ο  πρωθυπουργός δεν έχει τους έχει ανάγκη , ειδικά τώρα που καλώς ή κακώς (και θα το αποφασίσει η Ιστορία) «βαδίζει και αυτός στον δρόμο» των προηγούμενων. Εάν δεν τους κάνει γρήγορα πέρα, σε λίγο καιρό θα συζητούμε για «τα σκάνδαλα του Αλέξη» και θα ξεχάσουμε τα ανομήματα αυτών που καταλήστεψαν την Ελλάδα και τη γονάτισαν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι πολίτες που ψήφισαν τον κ. Τσίπρα περίμεναν μια διαφορετική, μια καλύτερη ζωή, ανέμεναν τιμωρία αυτών που τους έκλεψαν τις

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία χαιρετίσθηκε ως προάγγελος των εξελίξων τουλάχιστον για τη νότια πλευρά της ευρωπαϊκής ηπείρου . Από την ιβηρική πλευρά, πολλοί αποδέχθηκαν την ελληνική πρωτοκαθεδρία για τις εξελίξεις στις χώρες τους. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το ποια χώρα προηγείται και ποιες έπονται στις εξελίξεις του ευρωπαϊκού Νότου, είναι γεγονός ότι στην πρόσφατη ιστορία ο συγχρονισμός μεταξύ τους επιβεβαιώνεται αρκετές φορές και δεν είναι λίγες οι στιγμές που ιστορικές αλλαγές για ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο πυροδοτούνται περισσότερο από την περιφέρεια παρά από το κέντρο της. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Ισπανία εγκαταστάθηκαν ως ανεξάρτητα εθνικά κράτη στις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα.  Η πρώτη απελευθερώθηκε από τον οθωμανικό ζυγό, η δεύτερη από τα βάρη της υπερατλαντικής αυτοκρατορίας της. Αυτό δεν εμπόδισε στη συνέχεια να βρεθούν αμφότερες  σε συνθήκες όχι διαφωτισμού, αλλά απολυταρχίας, «καμαρίλας» και «επονείδιστου σκοταδισμού» , σύμφωνα με την ισπανική ορολογία του 19ου

H εικόνα της πίστης σε μια στρατηγική, που χωρίς ρήξεις αλλά και χωρίς μονόπλευρες ταπεινώσεις θα αποκαθιστούσε δημιουργική ανάταξη της ελλαδικής κοινωνίας, αμαυρώθηκε εύκολα, ασυνόδευτη, όπως εμφανίστηκε, από ουσιώδη τολμήματα καινοτομίας. Aποκλειστικός στόχος της κυβέρνησης εμφανίστηκε η «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές. Kανένα ενδιαφέρον, μα απολύτως κανένα, να τολμηθούν παράλληλα μεταρρυθμιστικές τομές «εκ-κοινωνισμού» των λειτουργιών του κράτους: να ελευθερωθούν ή να προκληθούν οι κοινωνικές δυνάμεις δημιουργικής παραγωγικότητας, να ξηλωθεί με συνέπεια το πελατειακό κράτος, να παταχθούν οι συνδικαλιστικές «μαφίες των βολεμένων», να επιδιωχθούν τα απολύτως πρωτεύοντα κοινωνιοκεντρικά αιτήματα της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Mε αγνοημένο ολοκληρωτικά το εσωτερικό μέτωπο, η έλλειψη σοβαρότητας και αξιοπιστίας αναδειχνόταν το πρωτεύον γνώρισμα της «αριστερής έκπληξης». Kαι οι πανικόβλητοι, έστω και μόνο από την ετικέτα της Aριστεράς, εντεταλμένοι των «Aγορών» κατάλ

Η καρδιά της παγκόσμιας πολιτικής χτυπούσε την προηγούμενη εβδομάδα στην ετήσια σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, με το χειρότερο μποτιλιάρισμα του έτους να αντηχεί στο βάθος. Γράφτηκαν πολλές αναλύσεις και αποτιμήσεις της επίσκεψης της Ελληνικής αποστολής τις πρώτες μέρες της επιστροφής της στην πατρίδα. Οι πιο πολλές ήταν ουσιαστικά αναπαραγωγές δηλώσεων ή απλές καταγραφές επαφών, χωρίς να μπορούν να αποδόσουν την πραγματική ουσία που κρύβεται στο παρασκήνιο. Τώρα που έσβησαν τα φώτα και καταλάγιασε η σκόνη, ίσως μπορούμε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο καθαρά. Ο ΟΗΕ είναι ένας οργανισμός μεγαθήριο, με πολλές ελλείψεις και περιορισμούς, αλλά και πολλές δυνατότητες. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, “δε δημιουργήθηκε για να μας πάει στον παράδεισο, αλλά για να μας σώσει από την κόλαση”, όπως περίφημα είπε ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Dag Hammarskjöld, εξισορροπώντας τον πραγματισμό με τον ιδεαλισμό. Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί ποτέ δεν καταν

 Αθήνα, Κυριακή 5 Ιουλίου 2015. Την ημέρα του δημοψηφίσματος, η Μπέτυ Μπαζιάνα βγαίνει σκυθρωπή από το αυτοκίνητο έξω από το Μέγαρο Μαξίμου. AFP PHOTO / ANDREAS SOLARO Μπέτυ Μπαζιάνα:  Δεύτερη φορά πρώτη κυρία Η σύντροφος του Πρωθυπουργού αποφεύγει τη δημοσιότητα, αλλά εκείνη τη φλερτάρει στενά. Ποια είναι πραγματικά η διακριτική πρώτη κυρία της Ελλάδας; Λίγες φορές στη μεταπολεμική μας Ιστορία ο Τύπος έχει ζηλέψει τόσο πολύ ένα «κλικ» μιας πρώτης κυρίας, όσο αυτό της Μπέτυς Μπαζιάνα. Οσες φορές όμως κι αν ο Αλέξης Τσίπρας - τουλάχιστον τρεις τη χρονιά που διανύουμε - κατόρθωσε να αναδειχθεί κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό, το φλερτ του φακού με τη σύντροφό του παραμένει καταδικασμένο στη σφαίρα του (σχεδόν) ανεκπλήρωτου. Η «Κόκκινη Μπέτυ», όπως την ταυτοποίησαν τα διεθνή media σε μια φάση που το χρώμα του ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά ξεθώριαζε, πέτυχε, όχι ηθελημένα, με τη σιωπή και την αποστασιοποίησή της να διεγείρει ακόμη περισσότερο την αδιακρισία του lifestyle, να τροφο