IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Με απύθμενο θράσος επαναφέρεται συνεχώς στην επικαιρότητα η εξωφρενική, συκοφαντική και αντιεπιστημονική διαπίστωση ότι για την...    κακοδαιμονία της χώρας ευθύνεται ο μεγάλος αριθμός των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων. Που είναι και φοροφυγάδες πάντα! Είτε από σχέδιο είτε από ανεπίτρεπτη άγνοια αυτές οι φωνές καταστρατηγούν την πραγματικότητα και πρέπει να πάψουν: 1.  Αντί να λέμε πάλι καλά που πολλοί Έλληνες μπορούν να έχουν ένα κάποιο εισόδημα έστω και υποαπασχολούμενοι και να συντηρούνται αντί να είναι άνεργοι, ακούμε ότι θα ήταν... καλύτερα να είχαμε λιγότερους!! Για να μην αναφέρω ότι συνεισφέρουν εισφορές και φόρους αναλογικά περισσότερο απ' τον καθένα. Αδιάφορο κι αυτό. 2.  Είναι αυτονόητο ότι η Ελλάδα έχει -και καλώς έχει- υψηλή υποαπασχόληση, καθότι είναι πασιφανές ότι και πριν και μετά την κρίση στη χώρα, ουδέποτε υπήρξε εκτεταμένος ιδιωτικός τομέας, βαριά βιομηχανία, ή άλλες δραστηριότητες ώστε να προτιμήσουν/επιλέξουν

     Έχει χωριστεί η κοινωνία μας εδώ και καιρό ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις και σε αυτούς που κατηγορούν συλλήβδην του δανειστές, ως σατανικούς. Α ν προσπαθήσουμε να δούμε καλοπροαίρετα το θέμα, όση επιείκεια και να δείξουμε πρέπει να σταθούμε δύο ειδήσεων της επικαιρότητας:  Οι δανειστές λοιπόν, που θέλουν την ανάπτυξη της χώρας, και υποτίθεται ότι ευνοούν την ιδιωτική οικονομία, με απίστευτη εμμονή το τελευταίο διάστημα, και επι απειλή παύσης των συνομιλιών, ζητούν α) κατάργηση του αφορολογήτου σε μισθωτούς και συνταξιούχους (ήδη έχει καταργηθεί για ελεύθερους επαγγελματίες) και β) αποκρούουν λέει, τον ακατάσχετο λογαριασμό των επιχειρήσεων.  Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα αθλιότερο από τις δύο αυτές προτάσεις. Δεν χρειάζεται ούτε λέξη παραπάνω για το πόσο αυτονόητα απαραίτητο είναι για την αυτοσυντήρηση και την αξιοπρέπεια των οικογενειών και των επιχειρήσεων ένα ασφαλές αφορολόγητο όριο. Τους πειράζει επίσης, η ύπαρξη ενός εξω

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Δεν έχει συνταγματική βάση φόρος, τέλος ή εισφορά (χρηματική πληρωμή στο δημόσιο) με υποχρεωτικό χαρακτήρα, που να μην υπόκειται στους περιορισμούς της συνεισφοράς στα βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις και την αρχή της αναλογικότητας, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Στην Ευρώπη, όταν οι εισφορές εισπράττονται από την εφορία, όπως και εδώ τελευταία θέλουν να εφαρμόσουν, όντως οι Ευρωπαίοι υπολογίζουν τις εισφορές με βάση το εισόδημα του ασφαλισμένου και δίνουν σημαντικές απαλλαγές στους αδύναμους οικονομικά. Σε αρκετές χώρες μάλιστα υπάρχει ελευθερία επιλογής πληρωμής του συνταξιοδοτικού μέρους της εισφοράς, ή όχι, ανάλογα με τη δυνατότητα του ελεύθερου επαγγελματία ή μικρού επιχειρηματία. Όμως φυσικά το ύψος της σύνταξης υπολογίζεται αναλογικά με την πληρωμή των εισφορών. Ή μη. Στο θέμα των συντάξεων του ΟΑΕΕ και όχι μόνο, οι εισφορές είναι ποσά προς αναδιανομή. Με άλλα λόγια, τα χρήματα που δίνει ο ασφαλισμένος του ΟΑΕΕ δεν προστίθενται σε κάποιο κεφάλαιο

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Οι βασικές αρχές του φορολογικού δικαίου –οι αρχές της αναλογικότητας και της προσφορότητας– αποτελούν σχετικά νέα κατάκτηση. Συνδέονται με τη θέσπιση συνταγματικών χαρτών στα κράτη που κάπως γενικευτικά αποκαλούμε "Δύση" και είναι απόρροια της γενικότερης πίστης των πατέρων του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στη δύναμη της ανθρώπινης λογικής.  Η αρχή της αναλογικότητας συνδέει το ύψος των φορολογικών επιβαρύνσεων των πολιτών με το ύψος των εισοδημάτων τους. Κάθε φορολογική επιβάρυνση που υπερβαίνει ένα ορισμένο ύψος, ουσιαστικά κάθε επιβάρυνση που απειλεί τη διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου ζωής, δικαιολογεί την "ανάκτηση" των "φυσικών δικαιωμάτων", και αυτόχρημα καθιστά την εξουσία "τυραννική", σύμφωνα με το σχετικό σκεπτικό του John Locke. Εξάλλου, η αρχή της προσφορότητας συνδέει τον προσδιορισμό του ύψους του φόρου αφενός με την επίτευξη ενός ορισμένου ύψους δημοσίων εσόδων που επιτρέπουν την απρόσκοπτη λειτουρ

Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Η υστέρηση στα έσοδα παραμένει σταθερά πάνω από τα 2 δισεκατομμύρια ευρώ.  Τα ληξιπρόθεσμα χρέη, τόσο από, όσο και προς το Δημόσιο, αυξάνονται κατακόρυφα μήνα με το μήνα. Η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή διατηρούνται σε απαγορευτικά υψηλά επίπεδα. Τα τρία αυτά δεδομένα δείχνουν ότι το οικονομικό επιτελείο βρίσκεται μπροστά στο απόλυτο αδιέξοδο. Το βασικό ζητούμενο είναι να εισπράξει έσοδα και για να γίνει αυτό, πρέπει οι επιχειρήσεις να έχουν ρευστότητα. Σε αυτή τη δύσκολη όμως περίοδο, οι επιχειρήσεις και βλέπουν τα ταμεία τους να αδειάζουν από την όποια ρευστότητα διαθέτουν για να πληρώσουν τους διαρκώς αυξανόμενους φόρους, και δεν εισπράττουν επιστροφές φόρων, που δικαιούνται από το ελληνικό δημόσιο, αφού το κράτος έχει κάνει στάση πληρωμών. Αποτέλεσμα; Δεν μπορούν να πληρώσουν τις υπόλοιπες φορολογικές τους υποχρεώσεις, η υστέρηση στα έσοδα διευρύνεται, επιβάλλονται νέα φορολογικά μέτρα, τα οποία περιορίζουν την κατανάλωση,

Η δραματική αύξηση των φορολογικών επιβαρύνσεων, πρακτική η οποία έχει υιοθετηθεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν έχει δικαιώσει τους εμπνευστές της. Δυστυχώς παρά τη μεγάλη αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας, τα φορολογικά έσοδα που μπαίνουν στα ταμεία του κράτους έχουν μειωθεί ενώ τα ληξιπρόθεσμα φορολογικά χρέη συνεχώς αυξάνονται. Η μείωση της ζήτησης, δηλαδή η μείωση των συναλλαγών που είναι αποτέλεσμα της ύφεσης, έχει οδηγήσει σε μικρότερη φορολογητέα ύλη άρα η πτωτική τάση των φορολογικών εσόδων έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Η προσπάθεια αύξησης των εσόδων δεν μπορεί να γίνεται με την αύξηση συντελεστών φορολογίας ή με την επιβολή νέων φορολογικών επιβαρύνσεων βαπτιζομένων ως ειδικών ή/και έκτακτων εισφορών και τελών, διότι το αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών εντείνει την ύφεση και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Η αύξηση των φορολογικών επιβαρύνσεων οδηγεί σε μείωση του εισοδήματος των πολιτών που οδηγεί σε μείωση της κατανάλωσης και σε μαζικοποίηση των φαινο

Απαιτούνται αλλαγές στη φορολογία των φυσικών προσώπων Η ισχύουσα μέχρι και το έτος 2012 φορολογική νομοθεσία προέβλεπε τη φορολόγηση του συνόλου των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων, από κάθε πηγή προέλευσης, με μία ενιαία προοδευτική κλίμακα και αφορολόγητο όριο το οποίο αυξανόταν ανάλογα με τα προστατευόμενα τέκνα τους. Από το 2013 ισχύει ένας νέος τρόπος ο οποίος προβλέπει τη φορολογία με διαφορετικό τρόπο του εισοδήματος από κάθε πηγή. Ειδικότερα το εισόδημα από μισθωτή εργασία φορολογείται με διαφορετικό τρόπο από το εισόδημα το οποίο προκύπτει από επιχειρηματική δραστηριότητα ή από εκμίσθωση ακινήτων ή από τόκους καταθέσεων κ.λπ. Αυτός ο τρόπος φορολόγησης έρχεται σε αντίθεση με τη συνταγματική επιταγή η οποία ορίζει ότι οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Όπως είχε επισημάνει η επιστημονική υπηρεσία της Βουλής στην έκθεσή της κατά τη συζήτηση το καλοκαίρι του 2013 του νέου κώδικα φορολογίας εισο

(...) το Ελληνικό κράτος  δεν πέτυχε στο ρόλο του  και δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να απαιτεί από τους πολίτες να καταβάλλουν οποιοδήποτε φόρο.(...) Οι φόροι στην Ελλάδα δεν είναι ανταποδοτικοί. Δεν παρέχουν καλή και ποιοτική εκπαίδευση, καλή περίθαλψη, καλούς και ασφαλείς δρόμους, καλή άμυνα, καλή αστυνόμευση και ασφάλεια, γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης. Το κράτος, επειδή ασκεί την εξουσία, απαιτεί οποιοδήποτε φόρο εκείνο θεωρεί αναγκαίο για την λειτουργία του από τον πολίτη, ακόμη και αν εκείνο  δεν τηρεί τους όρους του συμβολαίου  που έχει συνάψει μαζί του. (...)   Οι φόροι για να είναι αποδεκτοί και να δημιουργούν αίσθημα υποχρέωσης καταβολής πρέπει να έχουν μια βασική ηθική αρχή: Να είναι ανταποδοτικοί. Ομως στην Ελλάδα, το κράτος έχει αποτύχει προ πολλού σε αυτό τον τομέα. Τι πρέπει να γίνει.  Προκειμένου το κράτος να μπορεί να λειτουργεί και να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους πολίτες, χρειάζεται πόρους. Τους πόρους αυτούς τους αντλεί μέ