IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι ακόλουθες γραμμές θα είναι σαν να μιμούμαι τον Στάινμπεκ και ίσως και λίγο τον Κάφκα : «Η κυρία Θ. είναι κοντά στα εβδομήντα της χρόνια, ζούσε με τα πέντε παιδιά της σε ένα αυθαίρετο σπιτάκι, στις παρυφές της πόλης, όπου κατά κανόνα η πρώτη κατοικία εκεί είναι ένα καλύβι χτισμένο όπως όπως και με προσθήκες που γίνονται σιγά σιγά. Η μια κόρη ήταν ανάπηρη και έπαιρνε ένα επίδομα της τάξης των 320 ευρώ. Τα υπόλοιπα τέσσερα παιδιά, που ήταν άνεργα, έπρεπε να ζήσουν με τη σύνταξη χηρείας της μάνας τους, που ανερχόταν σε 800 ευρώ. Δηλαδή το κάθε άτομο τον μήνα, με μια δίκαιη μοιρασιά, έπρεπε να ζήσει με 133 ευρώ τον μήνα. Και έτσι μπορούσαν να τρώνε, με περίσκεψη βέβαια, ψωμί, φέτα και ελιές. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά χρώσταγε στην εφορία περίπου 2.000 ευρώ, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στο Δημόσιο με τη φοροδιαφυγή της. Και εδώ το κράτος προστατεύτηκε. Κατάσχεσε τον ακατάσχετο λογαριασμό της και ίσως το επόμενο βήμα να είναι η κατάσχεση του αυθαιρέτου, που σημαίνει αυτομάτως και

Σκίτσο:Αρκάς Σκίτσο:  Μ.Κουντούρης Όπως είναι γνωστό οι Έλληνες συνεισφέρουν στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους (άρθρο 4.5 Συν.). Όπως είναι επίσης γνωστό το άρθρο αυτό δεν εφαρμόζεται από  το κράτος. Ούτε και από τα δικαστήρια, στο βαθμό που νομιμοποιήθηκαν ως συνταγματικοί φόροι επί μηδενικών ή ανεπαρκών εισοδημάτων προς διαβίωση. Υπό την έννοια ότι με τεκμήρια και οριζόντιους φόρους τα βάρη επιμερίζονται στους πολλούς και οι έχοντες μέσω  ευνοιοκρατίας, κακονομίας, διαφθοράς, φοροδιαφυγής κλπ γλυτώνουν. 1.  Πέρα από το κεντρικό στενό κράτος, που  εκφράζεται ζητώντας μας τακτικούς φόρους (εισοδήματος, ακίνητων, αυτοκίνητων, επιτηδεύματος κλπ κλπ), ασφαλιστικές εισφορές και πόρους υπέρ τρίτων, υπάρχουν κι άλλοι, στους οποίους ο πολίτης συνεχίζει να είναι υπόχρεος να πληρώνει "βάρη" όπως ΟΤΑ, ΝΠΔΔ & ΝΠΙΔ. Στην ουσία είναι κι αυτά κράτος, με δική τους αυτοτέλεια, η οποία όμως από τη μια συγγενεύει με το κυρίως ειπείν κράτος και

Σκίτσο του Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Την εκτίμηση ότι η δεύτερη αξιολόγηση "έχει μέλλον ακόμη" μεταφέρουν υπηρεσιακές πηγές στις Βρυξέλλες περιγράφοντας ένα κλίμα που έχει "βαρύνει" μετά το EWG της Πέμπτης αλλά και την παρέμβαση Σόιμπλε, μειώνοντας τις προσδοκίες ακόμη και στους πλέον αισιόδοξους συνομιλητές. Πλέον, θεωρείται ότι ο "λογαριασμός" των μέτρων αυξάνεται και δεν αφορά μόνο στο τι θα γίνει μετά το 2018, αλλά και στο δημοσιονομικό κενό που πρέπει να κλείσει... "άμεσα" ως μέρος της δεύτερης αξιολόγησης και των μνημονικών μέτρων. Και έτσι, εξηγούν, έρχονται πιο "κοντά" τα σενάρια για τη μείωση του αφορολογήτου. Ο λόγος για μια σειρά από εναλλακτικούς υπολογισμούς για την... "αναγκαία" περικοπή του αφορολογήτου, αναλόγως του ρόλου που θα έχει τελικά το ΔΝΤ και του τελικού "λογαριασμού" των μέτρων που προς το παρόν μοιάζουν με ακορντεόν. Μια μείωση του αφορολογήτου στα 8.200 ευρώ περίπου (από 8.636 σή

Το να καταργείς όμως το αφορολόγητο αδιάκριτα στους φορολογουμένους των 7-8.000 ευρώ - και μάλιστα με φόρο 26%  όπως έγινε στους ελεύθερους επαγγελματίες - ισοδυναμεί με το να επιβάλλεις φορολογία 80% στις μεγάλες επιχειρήσεις για να πιάσεις κάποιες που φοροδιαφεύγουν. Ελπίζω αυτό το επιχείρημα να αρκεί, αν όχι υπάρχουν τόνοι νομικών μελετών και νομολογιών που το υποστηρίζουν, βάση των άρθρων 2 και 4.5 του Συντάγματος, οπότε ας μη μιλανε τόσο ελαφρά τη καρδία γι αυτό (αν και στα χρονιά του μνημονίου μόνο η επιστημονική επιτροπή της βουλής στάθηκε στο ύψος της και υπερασπίστηκε το Σύνταγμα, χωρίς να ανήκει στο δικαστικό σώμα, δυστυχώς). Κι ας κόψουν τις ηλιθιότητες οτι οι Έλληνες δεν πληρώνουν αρκετούς φόρους. Πληρώνουν ίσως τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στο κόσμο, τους υψηλότερες εμμέσους φόρους και ένα καρό άμεσους ήδη, καθώς και σωρεία έμμεσων, δημοτικών, επαγγελματικών (επιμελητήρια κλπ) και άλλων. Νισάφι με αυτά τα επιχειρήματα.   Ευχαρίστως να μειωθεί η καταργηθεί

Προσπαθούμε τα τελευταία χρόνια να επιβιώσουμε σε συνθήκες αδιανόητες για τον δυτικό πολίτη. Ακόμα θυμάμαι καλό φίλο και συνάδελφο από τις ΗΠΑ καθώς του εξηγούσα τους φόρους, έμμεσους και άμεσους, που ο κάθε ένας μας πρέπει να πληρώσει στο κράτος. Με κοίταξε με ένα μείγμα έκπληξης αλλά και λύπης:  «Δε μπορεί να υπάρξει οργανωμένη ζωή υπό αυτές τις συνθήκες» , μου είπε με τη φυσικότητα ενός πολίτη που ζώντας σε ένα ορθολογικό κράτος γνωρίζει από την αρχή του χρόνου τι φόρο θα πληρώσει και τι θα κερδίσει από την εργασία του, ώστε να είναι σε θέση να οργανώσει τη ζωή του. Αντιθέτως σε αυτή τη γωνιά της Ανατολικής Μεσογείου μάθαμε να συμβιώνουμε με ένα  «κράτος - αρπακτικό»  [predator-state στην αγγλοσαξονική βιβλιογραφία της πολιτικής οικονομίας] και να ελπίζουμε ανεδαφικά ότι όλα θα επιστρέψουν στην πρότερη τους κατάσταση· προ του 2010.  Μόνο που στους πολλούς διαφεύγει το ότι το κράτος αρπακτικό έχει μια βασική λειτουργία, αυτή του εθισμού στην αρπαγή . Δεν υφίσταται κάτι το μετα

Μια επιτηδευμένη αλλά γεμάτη νόημα επισήμανση για το τι περιμένει την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση που ξεκινά με τους θεσμούς αναφορικά με το μέλλον του αφορολόγητου ορίου, έκανε ο επικεφαλής του  ESM , ενός από τους τέσσερις θεσμούς των δανειστών, Κλάους Ρέγκλιγκ. Στην συνέντευξή του στο capital.gr ρωτήθηκε για το περιεχόμενο των "διαρθρωτικών" μέτρων που προβλέπει η απόφαση του   Eurogroup   της περασμένης Δευτέρας και είπε: "Γνωρίζουμε ότι οι φορολογικοί συντελεστές είναι σχετικά υψηλοί και η φορολογική βάση σχετικά στενή. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ότι χρειάζονται περισσότερα έσοδα, αλλά νομίζω ότι η δομή του συστήματος εσόδων δεν είναι αποτελεσματική και σίγουρα δεν είναι φιλική προς την ανάπτυξη". Πρόκειται για έμμεσο πλην σαφέστατο καρφί για το ποιοι και πώς πληρώνουν τα φορολογικά έσοδα από το φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων που καταγράφει ο ελληνικός προϋπολογισμός. Είναι, επίσης, μια σαφέστατη ένδειξη ότι και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί ή τουλάχιστον ο   ESM

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Το έργο της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας το έχουμε ξαναδεί, επισημαίνει σε έκθεσή της η γνωστή επενδυτική τράπεζα της Αμερικής Morgan Stanley η οποία αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την δυνατότητα βιώσιμης ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, θεωρώντας ότι οι πολιτικές λιτότητας που έχουν εφαρμοσθεί και συνεχίζουν να εφαρμόζονται αλλά και η πολιτική αστάθεια ασκούν πιέσεις στον τραυματισμένο ιστό της οικονομίας της χώρας μας, εκτιμώντας παράλληλα σε ό,τι αφορά την ανάκαμψη ότι το πρώτο στάδιο αυτής μπορεί να έρθει με την άρση περιορισμών όπως τα capital controls και η λιτότητα. Στον αντίποδα των ανωτέρω εκτιμήσεων βλέπουμε τους εκπροσώπους των δανειστών να εγείρουν νέες παράλογες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τα εργασιακά θέματα (απολύσεις κατώτατο και υποκατώτατο μισθό), τα επιδόματα και τα φορολογικά θέματα, εμμένοντας στη διατήρηση μιας εξοντωτικής πολιτικής διαιώνισης της λιτότητας, μιας πολιτικής με αντιαναπτυξιακό πρόσημο. Οι δανειστές, όπως δείχνουν τ