IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Αν όλες οι τρομοκρατικές ενέργειες εκμεταλ­λεύονται τον φαύλο κύκλο βίας-φόβου για να δημιουργούν κοινωνικό πανικό, τότε η σύγχρονη επιστήμη μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όλες τις επι μέρους πτυχές ενός τόσο σύνθετου ζητήματος Με αφορμή τις πρόσφατες πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και την τρομοφοβική διαχείρισή τους από τις περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις και τα διεθνή ΜΜΕ, είναι σήμερα επιτακτική η ανάγκη να διερευνηθεί το επιστημολογικό καθεστώς των ιδεών-εννοιών που χρησιμοποιούμε για να ερμηνεύσουμε τέτοια ευρείας κλίμακας τρομοκρατικά φαινόμενα. Η φαινομενικά ανορθολογική «βία» των τρομοκρατικών χτυπημάτων αποτελεί άραγε διαχρονικό και υπεριστορικό φαινόμενο; Μήπως, όπως ισχυρίζονται ορισμένες επιστημονικοφανείς αναλύσεις, πηγάζει από ένα ασαφώς προσδιορισμένο «ένστικτο» επιθετικότητας που βρίσκεται εγγεγραμμένο στα γονίδιά μας ή σε ειδικές εγκεφαλικές δομές που ευθύνονται τελικά για την επιθετική ή τη φοβική συμπεριφορά μας; Στο ση

Ο διάχυτος φόβος, η παραληρηματική βία και η μαζική ανασφάλεια της σύγχρονης κοινωνικής ζωής δεν είναι ούτε έμφυτες ούτε διαχρονικές ανθρώπινες συμπεριφορές Τόσο η βία όσο και η φοβική κοινωνική συμπεριφορά αποτελούν, δυστυχώς, μια επίμονη παρουσία σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Πηγάζουν άραγε από ένα «ένστικτο» επιθετικότητας εγγεγραμμένο κάπου στα γονίδιά μας ή, μήπως, από τις ειδικές εγκεφαλικές δομές που «ευθύνονται» για την επιθετική ή τη φοβική συμπεριφορά μας; Πρόκειται, όπως θα δούμε, για ένα ψευδοεπιστημονικό δίλημμα. Με αφορμή την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι και την τρομοφοβική διαχείρισή της από τις περισσότερες δυτικές κυβερνήσεις και τα διεθνή ΜΜΕ, είναι σήμερα επιτακτική πολιτική ανάγκη να διερευνηθεί το επιστημολογικό καθεστώς των εννοιών κλειδιά στην επικράτεια της τρομοκρατίας. Ετσι θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο «μαζικός φόβος» και η «τυφλή βία» που βιώνουμε καθημερινά και μολύνουν τις ζωές μας δεν αποτελούν, όπως συχνά λέγεται, τα φυσικά προϊ

(...) ο  «αρνητικός συνασπισμός»  συντελεί στην αντιμετώπιση τόσο των εσωτερικών διενέξεων όσο και των εξωτερικών κινδύνων, η συνάρθρωση του χειρισμού των οποίων συνιστά αποτελεσματική στρατηγική για την επιβίωση της πολιτείας. (...)   Γιάννης Δ. Ευρυγένης ''Αντίπαλον δέος  Εξωθεν φόβος και συλλογική δράση'' Μετάφραση Αθανάσιος Κατσικερός,  Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης,  Ηράκλειο 2014, σελ. 448, τιμή 16 ευρώ      Τι είναι αυτό που ωθεί άτομα με διιστάμενα και, συχνά, συγκρουόμενα συμφέροντα να ενώνονται και να δρουν από κοινού; Το βιβλίο διερευνά τους τρόπους με τους οποίους ο φόβος των εξωτερικών απειλών διαμορφώνει τις πολιτικές ομάδες κατά τη θεμελίωσή τους και συμβάλλει στη διατήρησή τους, ενισχύοντας την ενότητά τους σε περιόδους κρίσης· αναπτύσσει τη θεωρία του «αρνητικού συνασπισμού», η οποία μελετά τη δυναμική που εκφράζει το γνωμικό «Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» και, εν συνεχεία, σκιαγραφεί τον ρόλο της από την αρχαιοελλη