IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    «Τελικά η κυβέρνηση τη θέλει την επένδυση για το χρυσό στη Χαλκιδική ή δεν τη θέλει;», με ρώτησε η γυναίκα μου το βράδυ, βλέποντας ειδήσεις. «Τη θέλει σαν τρελή», της απάντησα. «Τότε γιατί βρίζει την ξένη εταιρία;» ρώτησε. « Γιατί, θέλει να εξορύσσεται χρυσάφι χωρίς να βλάπτεται το περιβάλλον» της είπα. «Και τι κακό έχει αυτό;» ρώτησε. «Η εξόρυξη χρυσού είναι ίσως η πιο καταστροφική διαδικασία για το περιβάλλον», της είπα! Η ιστορία με την «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει καμιά σχέση με την επένδυση αυτή καθ εαυτή. Έχει σχέση με τον εμφύλιο μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για τις Σκουριές και με τη σχιζοφρένεια της κυβέρνησης που θέλει και την επένδυση και… την Οικολογία! Σάμπως είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θα κάνει τα αντίθετα από αυτά που υπερασπιζόταν σαν αντιπολίτευση; Η περίπτωση της Χαλκιδικής είναι ειδική και φορτισμένη με πολλές ντόπιες ψήφους, πολλές μαχητικές οργανώσεις και με ένοπλο αγώνα εναντίον των εγκαταστάσεων της εταιρίας για όσους δεν θυμούνται. Επιπλέο

Σταμάτιος Κάψας (Καπετάν Χάψας) Χάρτης που αναπαριστά τις κινήσεις στρατευμάτων στην Χαλκιδική το 1821 Στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821  η Μακεδονία έχει να επιδείξει μεγάλα και εξαιρετικής σημασίας γεγονότα όπως η εξέγερση της Χαλκιδικής οι σφαγές της Θεσσαλονίκης και ο «ΧΑΛΑΣΜΟΣ της ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ».    Η Χαλκιδική,  έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στον αγώνα της απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους από το τουρκικό ζυγό, λόγω της ευνοϊκής γεωγραφικής θέσης της, του συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού της και της γειτνίασής της με την Θεσσαλονίκη. Όπως είναι γνωστό στους αιώνες της τουρκοκρατίας η χερσόνησος της Χαλκιδικής, με τον ορεινό και δασώδη όγκο του Χολομώντα, αποτέλεσε, όπως και... άλλες παρόμοιες ελληνικές περιοχές, ένα καταφύγιο και άσυλο των καταδιωγμένων πληθυσμών των πεδιάδων. Όχι μόνο εμποδίστηκε η μετανάστευση και η διαρροή των κατοίκων της αλλά δέχθηκε και πρόσφυγες από αλλού με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο πληθυσμός της και να διατηρήσει σχεδόν α

Αυτά είναι τα περίφημα γλυπτά βράχια της Σιθωνίας.  Εδώ στο Καρύδι, στην περιοχή της Βουρβουρούς   Κατάλευκη άμμος, καταπράσινες πλαγιές, καταγάλανα νερά. Να κολυμπάς και να αγναντεύεις τον Αθω, να περιηγείσαι και να σκιάζεσαι από τον Ιταμο. Εδώ είναι η Χαλκιδική που αγάπησαν οι πάντες, στη Σιθωνία. Βαθιά ανάσα. Να γεμίσουν τα πνευμόνια από τη μυρωδιά των πεύκων, να πιάσει η αλμύρα κόκαλο, να μείνεις βυθισμένος στα γαλαζοπράσινα νερά όσο περισσότερο γίνεται, να κοπάσεις το καρδιοχτύπι που σε έπιασε απ' όταν αντίκρισες την πρώτη εικόνα. Λες και δεν είχες ξαναδεί κρυστάλλινα νερά, δεν είχες πατήσει πιο αφράτη άμμο ή δεν ξέρεις πώς είναι τα πεύκα. «Ονειρο που το βλέπεις ξύπνιος», «επίγειος παράδεισος», «εξωτικό σκηνικό»... Ολα τα κλισέ που ξέρεις και δεν ξέρεις δεν φτάνουν για να το περιγράψεις. Σκέψου άλλα. Ειδύλλια στην άμμο. Στην παραλία Σπαθιές Είναι που σε συνεπαίρνει αυτό το καλοκαιρινό αίσθημα. Το ελαφρύ βορινό αεράκι της νύχτας και η κάψα της μέρα

Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός. Είμαστε ANAΞΙΟΙ ... Αλλά και το κιτς της Χαλκιδικής μόνο με τον εαυτό του μπορεί να συγκριθεί -εξαιρέσει ορισμένων περιοχών, όπως η Ιερισσός, η Αρναία, και μεγάλων ιδιωτικών εκμεταλλεύσεων, όπως το Sani, ο Καρράς, το Κτήμα Χαντζή και ορισμένα άλλα μέρη, κομψά, καθαρά και νοικοκυρεμένα. Δυστυχώς στη χερσόνησο κυριαρχούν η ασχήμια, το κατσιβελιό, το σκουπιδαριό, η άναρχη δόμηση, τα αυθαίρετα και η κακή ποιότητα στην προσφορά υπηρεσιών. Ένα θεϊκό μέρος, παραδομένο σε βαθιά καθυστερημένους διοικούντες και όχι μόνο -δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις. Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός. Ανάξιοι. Αν την είχαν οι Ιταλοί, θα την είχαν κάνει Ριβιέρα εδώ και χρόνια. Μόντε Κάρλο. Φαντάζομαι λοιπόν μία υποθετική Χαλκιδική: χωρίς τη γυφτιά των αυθαιρέτων στην Καλλικράτεια και τη Νέα Ηράκλεια, τις πολυκατοικίες του Μαρμαρά, χωρίς τα προκάτ, τις ελεει

1. Κάμπινγκ σημαίνει ελευθερία Η θητεία μου στα αντίσκηνα ξεκινά κάπου στη δεκαετία του ’70, παιδάκι ακόμη, στην έρημη Χαλκιδική. Συνεχίζεται στα ‘80’ς, όταν πλέον ένιωθα εθισμένη στην ελευθερία της σκηνής που τη στήνεις όπου θέλεις. Έζησα τον παράδεισο που ονομαζόταν Σιθωνία. Μυθικά μέρη, όπως τις Καβουρότρυπες, την Τριστινίκα, το Αζάπικο, το Κριαρίτσι, τα γνώρισα με ελάχιστο κόσμο, καθόλου κτίσματα και χωρίς σκουπίδια. Και χωρίς beach bar, μουσική και φασαρία. Μόνο με ήχο θάλασσας, πεντακάθαρη άμμο και άστρα. Πρώτη φορά που είδα «αποικία» ελεύθερων κατασκηνωτών ήταν γύρω στο 1990, στο ονειρεμένο μέρος που λέγεται Γλαρόκαβος, στην Κασσάνδρα. Με μια παρέα χαβαλέδων πήγαμε προκειμένου να χαζέψουμε τις δεκάδες των κατασκηνωτών με τα αυτοσχέδια ντους, τα τεράστια ραδιοκασετόφωνα, τις ξαπλώστρες, τον πλήρη εξοπλισμό για να περάσουν όλο το καλοκαίρι. Το σκουπιδαριό, βεβαίως, πήγαινε κι ερχόταν. Συμπτωματικά, λίγους μήνες αργότερα, στο Ειρηνοδικείο Κασσάνδρας πέτυχα να δικάζον