IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Επίσκοπος Λουκάς-Khoury Ασφαλώς και πρόκειται για ένα κάλεσμα στα όπλα. Καλώ όλους τους νέους άνδρες που είναι σε θέση να κρατήσουν ένα όπλο, να το πράξουν.”  O Eλληνορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Δαμασκού και Πατριαρχικός τοποτηρητής κ.Λουκάς – Khoury μετά και τις τελευταίες εξελίξεις, πήρε την δύσκολη απόφαση που από καιρό περίμεναν οι νεαροί χριστιανοί της Συρίας. Ανταποκρινόμενος στα εύλογα αιτήματα της νεολαίας για ένοπλη δράση στον πόλεμο της Συρίας, εκτός από την κατάταξη στο στρατό, καλεί όχι μόνο τους στρατεύσιμους ηλικιακά αλλά και κάθε χριστιανό να πάρει τα όπλα: “Κάθε χριστιανός ικανός να φέρει όπλο οφείλει να το κάνει για την υπεράσπιση της Συρίας καθώς και των εκκλησιών και των μονών που βανδαλίζονται από τις ένοπλες ομάδες.”…“οι ίδιοι οι νέοι απαιτούν να αναληφθεί δράση για ν’ αναχαιτισθούν οι κίνδυνοι που διατρέχουν οι χριστιανικές περιοχές. Η συστηματική στοχοποίηση των χριστιανικών κοινοτήτων προσβλέπει στην αλλοίωση, νόθευση της πολιτισμικής ταυτότ

Νίκος  Παναγιωτόπουλος '''Μικρές εκκλησίες''  Οι παλιές λατρείες δεν έσβησαν ακόμη ολότελα στην Ελλάδα. Αναχρονισμός; Προτιμώ τον αναχρονισμό από το στέγνωμα της ψυχής. Τον προτιμώ ώσπου να βρει ο εκσυγχρονισμένος άνθρωπος έγκυρο κάτι που θα τον αντικαταστήσει. (Γ. Σεφέρης) Η νηφάλια αλλά καίρια σκέψη του Γιώργου Σεφέρη μπορεί να μας καθοδηγήσει  ώστε να προσεγγίσομε το ομολογουμένως τρομερό τούτο ερώτημα. Αλλά πρωτύτερα θα χρειαστεί να το εξειδικεύσομε σε ορισμένα μερικότερα: Ποια είναι η κατάσταση του Χριστιανισμού στην σημερινή Ευρώπη; Ποια τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα; Ποια είναι τα ιστορικά αίτια της κατάστασης αυτής; Ποια θα μπορούσε και ποια θα άξιζε να είναι η προοπτική ή η κατεύθυνση του Χριστιανισμού στο μέλλον; Οφείλω να διευκρινίσω εξ αρχής πως επιχειρώ να προσεγγίσω το θέμα μας με αληθινό σέβας για την χριστιανική θρησκεία, συγχρόνως όμως και με την απαιτούμενη φιλαλήθεια,  από άποψη φιλοσοφική και μάλιστα ορθολογική. Ποια είναι τ

Νίκος  Παναγιωτόπουλος: ''Μικρές εκκλησίες''  Σήμερα μπορώ να πω, με μεγάλη προσωπική σιγουριά και με ακόμη μεγαλύτερη άνεση, πόσο αφόρητη μου είναι η περίφημη ιδέα του πλατωνικού «Φαίδωνα» ότι η φιλοσοφία είναι μελέτη θανάτου και πως «οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσιν» . Γνωρίζουμε βέβαια ότι η ιδέα αυτή δεν εκφράζει κανενός είδους νοσηρή σαγήνευση από τον θάνατο, αλλά, καθώς θεμελιώνεται στην πίστη για την αθανασία της ψυχής, σημαίνει τελικά προσδοκία και προπαρασκευή για την αιωνιότητα. Η γαλήνη του Σωκράτη έναντι του θανάτου δεν παρουσιάζεται στον «Φαίδωνα» ως κουράγιο και γενναιοφροσύνη, αλλά φαίνεται να έχει ως πηγή της τη βεβαιότητα για την αθανασία της ψυχής και την ελπίδα για την αιώνια μακαριότητα. Δεν παύει ωστόσο ο θάνατος, όσο και αν δεν επιδιώκεται, να θεωρείται καλός. Ο φιλόσοφος πρέπει να μάθει να φιλιώσει μαζί του και τελικά να τον θέλει. Περισσότερο αφόρητο όμως μου είναι το γεγονός ότι η ιδέα αυτή διαπότισε τον χριστιανισμό, τη θρ

Στο τελευταίο ζουρ-φιξ πριν απ’ την πασχαλινή ανάπαυλα, ανακοινώναμε μέσες-άκρες πού θα αναστήσουμε. Ανακοινώναμε πατρίδες κατά το πλείστον, όχι προορισμούς. Μακεδονία, Ιόνιο, Αιγαίο, Πελοπόννησος, Ρούμελη, χωριά, νησιά, πολίχνες. Μερικοί είχαν μεγάλα σπίτια και είχαν εκεί ήδη χωρέσει φίλοι· άλλοι θα περνούσαν ανυπερθέτως την Κυριακή τ’ απόγευμα για κρασί ή τη Δευτέρα για κοινή εκδρομή. Προσκλήσεις αμοιβαίες, χαλαρά ραντεβού και συναγωνισμοί, σε ποιον τόπο μεθάει περισσότερο η άνοιξη· για μια στιγμή, νιώσαμε τη ζωή να μας παίρνει απ’ το χέρι και να μας τραβάει ανακουφιστικά από τις μέριμνες και τις σκοτεινές προβλέψεις. Το Πάσχα μάς σπρώχνει τον ένα προς τον άλλο. Ανταλλάσσοντας πατρίδες και πασχαλινούς προορισμούς, μοιραζόμαστε την εμπειρία κοινού ή παρόμοιου βίου, κοινού ή παρόμοιου βιωματικού υποστρώματος, κληρονομιάς, πολιτισμού, και όλα μαζί συμμεριζόμενα βοηθούν να βαστάξουμε τα βάρη, δικά μας και άλλων. Ωστε το βάρος ν’ αλαφρώσει, και η ζωή να μην είναι βράχος. Ο Σέργι

Κ. Παρθένης  Η Ανάστασις  (1917)  Εθν. Πινακοθήκη 1. Γιατί κοινή η ανάσταση Υπάρχουμε, όχι επειδή το επιλέξαμε, δεν αποφασίσαμε εμείς, ελεύθερα, να ύπαρχουμε. Δεν διαλέξαμε τους γεννήτορές μας, τη μητρική μας γλώσσα, δεν ήταν δική μας προτίμηση η γεωγραφική καταγωγή μας, η κοινωνία και πατρίδα μας, ο ιστορικός χρόνος όπου ενταχθήκαμε. Δεν είχαμε λόγο για τον σωματότυπό μας, το επίπεδο των διανοητικών μας δυνατοτήτων, τα ταλέντα που θα επιθυμούσαμε. Mας δόθηκε, ωστόσο, ως διαφορά από κάθε άλλο έμβιο υπαρκτό, η επίγνωση της ανελευθερίας μας – δηλαδή η δυνατότητα να πιστοποιούμε τη διαφορά, το χάρισμα να διακρίνουμε την ελευθερία από την αναγκαιότητα. Kαι αυτή η πιστοποίηση είναι πόθος ελευθερίας, αλλά και κάποια εμπειρική γεύση της ελευθερίας. Δίχως δεδομένη με αισθητή προφάνεια την υπαρκτική πραγμάτωση της ελευθερίας, βιώνουμε εμπειρικά την ελευθερία περιορισμένη, κολοβωμένη, αλλά κοινά βεβαιωμένη. Mέσω της λογικής και κριτικής μας ικανότητας, η εμπειρί