IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Tο βαθύτερο νόημα της επετείου της Ελληνικής επανάστασης. Μηνύματα της Εθνικής επετείου του αγώνα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας. «Ἡ ψυχή μου ἀναγαλλιάζει πὼς ὁ κόρφος καθεμιᾶς γλυκοβύζαστο ἑτοιμάζει γάλα ἀνδρείας καὶ ἐλευθεριᾶς». (Διονύσιος Σολωμός, Ύμνος εις την Ελευθερίαν) Η επέτειος του αγώνα της Ελληνικής παλιγγενεσίας θέτει το ερώτημα της μείζονας σημασίας της πολιτικής απόφασης-πράξης του Ελληνισμού να αποτινάξει, με τη χρήση ένοπλης ισχύος, τον Οθωμανικό ζυγό. Εκκινώντας από το «καλλιό ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή» του Ρήγα Φεραίου (Θούριος, στιχ. 7-8), προχωρώντας στη διαπίστωση του ανώνυμου συγγραφέα της «Ελληνικής Νομαρχίας» ότι «εἶναι ἀδύνατον αἱ ἑλληνικαὶ ψυχαὶ νὰ κοιμηθοῦν πλέον εἰς τὴν ληθαργίαν τῆς τυραννίας!», και καταλήγοντας στο απαύγασμα του διάστιχου του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού: «Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!» γιατί,«όσοι το χάλκεον χέρ

   Γετίμ-Αλής και Γλυμίδ-Αλής: Δύο αιμοσταγείς γενίτσαροι του Ρεθύμνου στην επανάσταση του 1821. Οι γενίτσαροι (γενί-τσερί =νέος στρατός) αποτελούσαν τα στρατιωτικά σώματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας από τους πρώτους, κιόλας, αιώνες της σύστασής της. Ήταν οργανωμένοι σε τάγματα (ορτάδες) και είχαν αυστηρή πειθαρχία. Ειδικά στην Κρήτη, υπήρχαν δύο κατηγορίες γενιτσάτων. Οι αυτοκρατορικοί γενίτσαροι και οι ντόπιοι γενίτσαροι ή «γερλήδες». Οι αυτοκρατορικοί γενίτσαροι είχαν οθωμανική καταγωγή και τάγματά τους βρίσκονταν κυρίως στο Ηράκλειο. Στην υπόλοιπη Κρήτη υπήρχαν οι γερλήδες γενίτσαροι που ήταν Κρήτες στην καταγωγή και είχαν εξισλαμισθεί κατά τη διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής κατοχής. Αυτοί, ήταν πολύ πιο σκληροί στη συμπεριφορά και στις ωμότητες απέναντι στους χριστιανούς της Κρήτης. Με την πάροδο του χρόνου και λόγω της απόστασης από την Κωνσταντινούπολη, την έδρα της αυτοκρατορίας, είχαν αποθρασυνθεί εντελώς, αγνοώντας τελείως τα σουλτανικά φιρμάνια, που πολλές φορές τους εγ

 «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα…»      Από το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά «Οι Έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα…» Πολ. Ετ. Πανόραμα, 1992, ανανεωμένη έκδοση 2002). Κείμενο: Μαριάννα Κορομηλά Οι Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι, που άρχισαν τον καιρό του Μεγάλου Πέτρου (1689-1725) και συνεχίστηκαν από τους διαδόχους του μέχρι το 1917-1918, άλλαξαν σταδιακά το πολιτικό πρόσωπο της οθωμανικής «λίμνης» (δηλαδή της Μαύρης Θάλασσας). Η μεγάλη Ορθόδοξη Δύναμη άνοιγε δρόμο και κατέβαινε προς τον Νότο, την περιοχή που μετά τις κατακτήσεις ονομάστηκε «Νοβαρούσια» (Νέα Ρωσία). Από τον καιρό της αποτυχημένης εκστρατείας του Μεγάλου Πέτρου στον Προύθο, το 1711 (όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Αζόφ, που είχε κατακτήσει το 1696), μέχρι τη σύλληψη του «Ελληνικού Σχεδίου» από την Αικατερίνη τη Μεγάλη (1762-1796) είχε περάσει μισός αιώνας. Η Ρωσία είχε ενσωματώσει την Αζοφική, την Κριμαία, την Ουκρανία και η κατάκτηση της βορειοανατολικής Μολδαβίας δεν θα αργούσε. Η Τσαρίνα ονειρευόταν τώρα να διώξει τους Τούρκους α

Το 2021 ως ματαίωση του 1821 ( EUROKINISSI) Τα θεμελιώδη αιτήματα του 1821 εξακολουθούν να παραμένουν  λιγότερο ή περισσότερο εκκρεμή.   Διακόσια χρόνια μετά την 25ης Μαρτίου του 1821 κυριαρχεί η ματαίωση και η αμηχανία· σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για εορτή. Σύσσωμος ο ελληνισμός περίμενε κάτι διαφορετικό, χωρίς να συμφωνούμε στο τι ακριβώς περιμέναμε. Η αμηχανία μας απέναντι στο 1821 φαίνεται και από το ότι ενώ φέτος  τιμούμε την εθνεγερσία, ταυτόχρονα οικτίρουμε το κράτος  και την κοινωνία που προέκυψαν ως συνέπειές της.  Το 1821, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, μας πληγώνει, επειδή ο πήχης που έθεσαν οι επαναστάτες του 1821 ήταν εξαρχής πολύ ψηλός. Ίσως δυσανάλογος προς τις δυνάμεις του ελληνισμού, επειδή οι Επαναστάτες κοίταζαν προς το παρελθόν, προς τη δόξα της ελληνικής αρχαιότητας και του Βυζαντίου, προσπαθώντας να ανασυγκροτήσουν εποχές μεγαλείου. Παρά τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν,  τα θεμελιώδη αιτήματα του 1821 εξακολουθούν να παραμένουν λιγότερο ή περισσότε

COMMONS WIKIMEDIA Μάχη κατά την Ελληνική Επανάσταση. Η εθνεγερσία του Ελληνικού έθνους. Η Επανάσταση, η Ευρώπη και η κατανόηση του σήμερα .   Οι συζητήσεις των τελευταίων δεκαετιών για την Εθνεγερσία του Ελληνικού έθνους πολώνονται χωρίς λόγο. Αμφίπλευρα και εν πολλοίς οι εκατέρωθεν περιγραφές και ερμηνείες όταν προκαλούν διαμάχες πρωτίστως  οφείλονται σε ιδεολογικές διαιρέσεις του τελευταίου αιώνα οι οποίες εντάθηκαν με τον εμφύλιο πόλεμο. Ενώ η αποτύπωση των ιστορικών γεγονότων πάντα ήταν και πάντα θα είναι ένα εν δυνάμει αμφιλεγόμενο ζήτημα, η εισροή ιδεολογικών κριτηρίων εξ αντικειμένου και αναπόδραστα ροκανίζει την αληθή και πραγματική μεγάλη εικόνα. Συχνά οι ιδεολογικοί σκοποί εξυπηρετούνται με αυτό που ονομάζουμε  ατομικισμός της ιστορίας. Δηλαδή, όταν επιχειρείται να κατανοηθεί η ιστορία ενός έθνους μέσα από υποθετικές ή φανταστικές ή και ενδεχομένως εν μέρει αληθινές προσωπικές στιγμές, προτιμήσεις ή και την προσωπική υποθετική ιδιοσυστασία μεμονωμένων προσώπων. Ο Ατομικισμός