IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  «Βασική προϋπόθεση για να θριαμβεύσει το κακό, είναι οι ενάρετοι άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα»  Έντμουντ Μπερκ, Ιρλανδός φιλοσόφος & πολιτικός  Στις 21 Νοεμβρίου 1922 η εφημερίδα ' 'New York Times' ' δημοσίευσε το πρώτο της άρθρο για τον Αδόλφο Χίτλερ, υπό τον τίτλο μάλιστα «New popular Idol rises in Bavaria» (μτφρ. Νέο δημοφιλές είδωλο αναδύεται στη Βαυαρία). Κοιτώντας πίσω στο χρόνο και έχοντας πλέον γνώση των θηριωδιών στις οποίες επιδόθηκε το καθεστώς των Νάζι, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο ισχυρισμός του συντάκτη πως «ο αντισημιτισμός του Χίτλερ δεν ήταν ούτε τόσο βίαιος ούτε τόσο γνήσιος όσο ακουγόταν». Η εκτίμηση αυτή φαίνεται πως ήταν ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των Γερμανών, τη δεδομένη χρονική περίοδο και πολλοί πίστευαν πως η ρητορική του δεν ήταν παρά μια καλά μελετημένη τακτική προκειμένου να ικανοποιήσει τα αυτιά ψηφοφόρων. Α νταποκριτής της εφημερίδας, o Cyril Brown ξοδεύει ένα μεγάλο μέρος αυτού του ρεπορτάζ για τον Α

Ο φημισμένος βρετανός ιστορικός Ιαν Κέρσοου εξηγεί γιατί οι Γερμανοί υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους το Γ’ Ράιχ Σοβιετικοί στρατιώτες υψώνουν την κόκκινη σημαία πάνω από το Ράιχσταγκ στο κατεστραμμένο Βερολίνο, τον Μάιο του 1945 Ιαν Κέρσοου Το τέλος. Γερμανία 1944-1945 Κλειδάριθμος, 2015,  σελ. 697, τιμή 22 ευρώ Την Τετάρτη 18 Απριλίου 1945, τέσσερις μόλις ώρες προτού οι προκεχωρημένες μονάδες του αμερικανικού στρατού εισέλθουν αμαχητί στη γερμανική πόλη του Ανσμπαχ, ο 19χρονος φοιτητής Θεολογίας  Ρόμπερτ Λίμπερτ  καταδικαζόταν σε θάνατο και εκτελούνταν δι' απαγχονισμού έπειτα από ολιγόλεπτη παρωδία δίκης σε ένα αυτοσχέδιο στρατοδικείο. Η καταγγελία έγινε από δύο μέλη της χιτλερικής νεολαίας, η δίκη στήθηκε από τον φανατικό ναζί (κάτοχο διδακτορικού στη Φυσική) στρατιωτικό διοικητή της πόλης, η ποινή εκτελέστηκε χωρίς το συγκεντρωμένο πλήθος να επιχειρήσει να την αποτρέψει - κάποιοι μάλιστα έσπευσαν να βοηθήσουν τους παριστάμενους αστυνομικούς

Στις εκλογές του Μαρτίου 1933, στη Γερμανία, ο Χίτλερ και οι ναζί πήραν το 44% των ψήφων, που, μαζί με το 8% των εθνικιστικών κομμάτων, τους έδωσαν την πολυπόθητη εξουσία. Στις 21 του μήνα, η νέα βουλή, με 441 ψήφους έναντι 94, έδινε δικτατορικές εξουσίες στον Χίτλερ. Έμεναν μερικά ακόμη, που έπρεπε να πράξει, ώστε να μείνει μοναδικός κυρίαρχος του παιχνιδιού. Όλ’ αυτά τα χρόνια, τα τάγματα εφόδου τον είχαν βοηθήσει όπου τα χρειάστηκε. Οι αρχηγοί τους είχαν αποκτήσει δύναμη και πλέον ζητούσαν μερίδιο στην εξουσία (Ερνέστ Ρεμ) ή ασκούσαν σκληρή κριτική (Ότο Στράσερ). Στις 30 Ιουνίου 1934, σφάχτηκαν και οι δύο, καθώς και όλοι οι αντίπαλοί του μέσα στο κόμμα. Την ίδια νύχτα, σφάχτηκε στο σπίτι του μαζί με τη γυναίκα του και ο αρχηγός του κόμματος των καθολικών, Κουρτ φον Σλάιχερ (1847 - 1934), πρωθυπουργός το 1932. Την επομένη, 1η Ιουλίου 1934, σφάχτηκαν 5.000 στελέχη των ταγμάτων εφόδου. Ο Χίτλερ έμεινε μόνος κυρίαρχος, καθώς το μοναδικό εμπόδιό του, ο γηραιός πρόεδρος της

Ο αρχιπροπαγανδιστής του Αδόλφου Χίτλερ Ο Γιόζεφ Γκέμπελς, υπουργός «Λαϊκής Διαφώτισης και Προπαγάνδας»  της ναζιστικής Γερμανίας  PETER LONGERICH Goebbels Εκδόσεις Bodley Head, 2015, τιμή 30 στερλίνες   Το υποδειγματικό πορτρέτο της ανόδου και της πτώσης του Γιόζεφ Γκέμπελς, φερεφώνου του Φύρερ και πρόθυμου ναζί εγκληματία Τον Απρίλιο του 2015, δύο εβδομάδες περίπου πριν από την κυκλοφορία στα αγγλικά της βιογραφίας του Γιόζεφ Γκέμπελς από τον κορυφαίο γερμανό ιστορικό Peter Longerich (Πέτερ Λόνγκεριχ) , καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ρόγιαλ Χόλογουεϊ του Λονδίνου, ο εκδοτικός οίκος ''Random House'' έγινε αποδέκτης μιας μήνυσης: οι κληρονόμοι του αρχιπροπαγανδιστή του Γ' Ράιχ απαιτούσαν την καταβολή συγγραφικών δικαιωμάτων για τη χρήση των προσωπικών ημερολογίων του. Οι εκδότες συναίνεσαν με την προϋπόθεση το αντίτιμο να δωρηθεί σε φιλανθρωπική οργάνωση για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, η δικηγόρος της οικογένειας ωστόσο αρνήθηκε και η υπόθεση

Στις 7 Μαΐου 1919, οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου πολέμου κοινοποίησαν στη Γερμανία τις γραπτές αποφάσεις τους . Τρεις βδομάδες αργότερα (29 του μήνα), οι Γερμανοί υπέβαλαν τις αντιπροτάσεις τους. Απορρίφθηκαν (16 Ιουνίου). Με οργή κι οδύνη, το γερμανικό κοινοβούλιο αναγκάστηκε να υποκύψει (28 Ιουνίου). Η υπογραφή της συνθήκης έγινε με σεμνή τελετή στις αίθουσες των Βερσαλλιών (29 Ιουνίου 1919). Ήταν ένα κείμενο βίας και ταπείνωσης που ουσιαστικά ένα και μόνο αποτέλεσμα είχε: Να τονώσει τη γερμανική λύσσα για ρεβάνς που λίπανε το έδαφος για να φυτρώσει και να ανθίσει ο ναζισμός. Η Γερμανία αφοπλίστηκε κι έχασε όλες τις αποικίες της. Η Γαλλία πήρε την Αλσατία και τη Λορένη. Βέλγιο και Ολλανδία μοιράστηκαν τη Ρηνανία. Η Βοημία, η Σουδητία (το ΒΔ τμήμα της Βοημίας και Σιλεσίας στη σημερινή Τσεχία) και η Μοραβία πέρασαν στην Τσεχοσλοβακία που γεννήθηκε τότε. Εδάφη πήρε και η Πολωνία. Για τη νικημένη Γερμανία επιφυλάσσονταν κι άλλα: Της πήραν ολόκληρο τον πολεμικό αλλά και τον εμπο