IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  'Don't feed the monster!' ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Homo plasticus – Εμείς και ο πλαστικός πολιτισμός μας.   THOMAS BARWICK VIA GETTY IMAGES «Μην τρέφετε το τέρας»:  Το κίνημα των γυναικών  που δεν αγοράζουν νέα ρούχα. Είναι αυτή η μεγαλύτερη προσωπική αλλαγή  που μπορούμε να κάνουμε για το περιβάλλον και την τσέπη μας;  Αν ρωτήσουμε τον εαυτό μας «πραγματικά το χρειάζομαι αυτό;» λίγο πριν δώσουμε στο ταμείο τα ρούχα που διαλέξαμε, η ειλικρινής απάντηση είναι συνήθως κατηγορηματικά όχι. Σύμφωνα με το φιλανθρωπικό πρόγραμμα Wrap , το οποίο προωθεί τη βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων, η μέση διάρκεια ζωής για ένα ρούχο στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι μόλις 2,2 χρόνια. Περίπου 30 δισ. λίρες αχρησιμοποίητων ρούχων κρέμονται στις ντουλάπες μόνο της Βρετανίας, και όμως όλοι εξακολουθούν να ψωνίζουν περισσότερα. «Κάθε εβδομάδα αγοράζουμε ρούχα 38 εκατομμυρίων λιρών και ρούχα 11 εκατομμυρίων πηγαίνουν στον χώρο υγειονομικής ταφής», λέει στον Guardian

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή του περιβάλλοντος φέρει η βιομηχανία υφασμάτων, όπου τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.  Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η μόδα έχει καθίσει στο εδώλιο και, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να βγει εύκολα από αυτή τη θέση. Το κατηγορητήριο εναντίον της είναι βαρύ - η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο οίκος Burberry's έκαψε προϊόντα αξίας 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ είναι μόνο μια πτυχή του - και όσο οι ειδικοί το ψάχνουν φαίνεται να γίνεται ακόμη βαρύτερο. Κατασπαταλά πολύτιμους πόρους του πλανήτη και επιβαρύνει το περιβάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι άλλες, πιο «αναγκαίες» δραστηριότητες - όλα αυτά μόνο και μόνο για να τροφοδοτήσει τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες μας για ολοένα και περισσότερα ρούχα.  Σύμφωνα με μεγάλη έκθεση η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου από το Ιδρυμα Ελεν Μακ Αρθουρ στη Βρετανία , κάθε χρόνο η βιομηχανία της μόδας εκπέμπει πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια τόνου

Renato Casaro Όλοι τα θέλουν όλα: πώς μπορεί να γίνει αυτό; Η υπόσχεση της οικονομικής ανάπτυξης είναι ότι οι φτωχοί θα μπορούν να ζήσουν σαν τους πλούσιους και οι πλούσιοι σαν τους μεγιστάνες. Όμως ήδη έχουμε ξεχειλώσει τα φυσικά όρια του πλανήτη που μας συντηρεί. Η αλλοίωση του κλίματος, η διάβρωση του εδάφους, η κατάρρευση οικοσυστημάτων και ειδών ζωής, η θάλασσα του πλαστικού, όλα αυτά προκαλούνται από την αυξανόμενη κατανάλωση. Η υπόσχεση της ιδιωτικής πολυτέλειας για όλους δεν μπορεί να εκπληρωθεί: δεν επαρκεί ούτε ο φυσικός ούτε ο οικολογικός χώρος.   Όμως η ανάπτυξη πρέπει να συνεχισθεί: αυτή είναι παντού η πολιτική προσταγή. Κι εμείς πρέπει να προσαρμόσουμε ανάλογα τα γούστα μας. Στο όνομα της αυτονομίας και της επιλογής, το μάρκετινγκ χρησιμοποιεί τα τελευταία ευρήματα των νευροεπιστημών για να γκρεμίσει τις άμυνές μας. Όσοι προσπαθούν να αντισταθούν, θα πρέπει να πεισθούν να σωπάσουν, με τη βοήθεια των Μέσων.   Με κάθε γενιά η βάση της ομαλοποιημένης κατανά

 Περισσότερη δικαιοσύνη-λιγότερη ανάπτυξη Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις της Γερμανίας, όπως οι BUND, Deutscher Naturschutzring, Greenpeace, NABU, NaturFreunde και WWF: «Το παραμύθι της οικονομικής ανάπτυξης τα λέει όλα. Μια οικονομία προγραμματισμένη για μόνιμη ανάπτυξη εξαντλεί τον πλανήτη μας μακροπρόθεσμα. [...] Στα σημαντικότερα ζητήματα της προστασίας του περιβάλλοντος, της απώλειας της βιοποικιλότητας και της αλλαγής του κλίματος, τα σύνορα έχουν ήδη ξεπερασθεί. » Ένα άλλο σημείο, τη σημασία του οποίου τονίζουν οι περιβαλλοντικές ενώσεις, είναι η σχέση μεταξύ των κοινωνικών και οικολογικών διαστάσεων του κοινωνικού μετασχηματισμού, που καθιστά σαφές ότι καμία από τις δύο πτυχές δεν πρέπει να παραμεληθεί: Χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν πρόκειται να υπάρξει μια οικολογική αλλαγή της κοινωνίας. "Εάν οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι αυτή η αλλαγή δεν γίνεται με δίκαιο τρόπο, τότε δεν έχουμε καμία πιθανότ