IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Πρώτα ήρθαν τα καλά νέα. Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε η Eurostat την Τρίτη, ο όγκος των λιανικών πωλήσεων στην Eυρωζώνη (φυσικών και ηλεκτρονικών) υπήρξε τον Ιανουάριο αυξημένος κατά 1,3% σε μηνιαία και κατά 2,2% σε ετήσια βάση, με την καταναλωτική εμπιστοσύνη να δείχνει να ανακάμπτει μετά την καθίζησή της κατά το μεγαλύτερο τμήμα του 2018. Ομοίως, ο δείκτης PMI της Markit ανήλθε για τον Φεβρουάριο στο 51,9, από 5,1 τον Ιανουάριο, στο υψηλότερο σημείο του τελευταίου τριμήνου, ξεπερνώντας τις αρχικές εκτιμήσεις για 51,4 ως μέσο όρο της Ευρωζώνης. Η μεταποίηση και οι υπηρεσίες δείχνουν, έτσι, να απομακρύνονται από το όριο του 50,0 που διακρίνει την επιτάχυνση από την ύφεση. Όμως προσεκτικότερη μελέτη καταδεικνύει ότι δεν δικαιολογείται αισιοδοξία. Πόσω μάλλον που μόλις την επόμενη μέρα ήρθαν τα κακά νέα, με σφραγίδα ΟΟΣΑ. Στην ενδιάμεση έκθεσή του για τις οικονομικές προοπτικές, ο Οργανισμός αναθεώρησε προς τα κάτω τις προβλέψεις του για όλες τις οικονομίες της G20, επιφ

Η κατάσταση στην Ευρώπη μεταβλήθηκε τυπικά από την ημερομηνία ψήφισης της Ενιαίας Πράξης (1986). Από την ημερομηνία αυτή ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο της μετάλλαξης της ΕΕ σε ένα είδος «Πολιτείας». Η έννομη συγκρότησή της -τυπικά- μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ άρχισε να μη βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις κατηγορίες του διεθνούς δικαίου. Αυτό συνεχίστηκε με τις συνθήκες του Άμστερνταμ και της Νίκαιας. Επίσης, και με το απορριφθέν ευρωπαϊκό Σύνταγμα, αλλά και την απορριφθείσα(;) Ευρωπαϊκή Συνθήκη. «Εκείνο που αποτελεί σημαντικό χαρακτηριστικό είναι ότι η μορφή που λαμβάνει η ενωσιακή διαδικασία συνιστά (ειδικά μετά το συμβούλιο κορυφής των Βρυξελλών 21-22.6.2007) μια νέα ιστορική φάση. Η ύλη της ενωσιακής διαδικασίας παρουσιάζει πλέον, και μάλιστα σε εντεινόμενο βαθμό, χαρακτηριστικά πολιτειακής υφής (…) Η ενωσιακή τάξη αποκτά μια μερική συνταγματική ποιότητα (…) »Τούτο διαπιστώνεται από το γεγονός της άμεσης υποταγής στις αποφάσεις της τόσο των κρατ

Ο Macron και η Merkel στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες,  τον Ιούλιο του 2018. KEVIN LAMARQUE / REUTERS   Η συγκέντρωση [ευρωπαϊκής] εξουσίας στα χέρια της Μέρκελ και οι διαρθρωτικές αντιφάσεις της πολυεθνικής ένωσης της ΕΕ, παρείχαν την τελική ώθηση που ήταν απαραίτητη για να επιτύχει η εκστρατεία υπέρ του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα για την ΕΕ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αγωνιζόταν πάντα να διευθετήσει τις δημοκρατικές πολιτικές των μελών της. Το πρόβλημα έγινε σοβαρό το 1999, με την δημιουργία της νομισματικής ένωσης χωρίς μια πολιτική και φορολογική ένωση που να την συνοδεύουν. Στην συνέχεια, ξεκινώντας το 2011, η κρίση του χρέους της ευρωζώνης μετέτρεψε αυτό που ήταν ένα πραγματικό αλλά διαχειρίσιμο ζήτημα, σε μια δύσκολη κατάσταση, από την οποία η ΕΕ δεν έχει ξεκάθαρη διέξοδο. Κολλημένη σε μια μη λειτουργική νομισματική ένωση, η ΕΕ δεν μπορεί ούτε να διευθετήσει την δημοκρατία στα κράτη-μέλη της ούτε να την καταστείλει. Το αποτέλεσμα είναι πιθανό να είναι η σ

Το κλίμα στα Βαλκάνια θυμίζει παραμονές Βαλκανικών Πολέμων, και στη Δύση άρχισε να καλλιεργείται η ιδέα μήπως οι ενδημικές κρίσεις δεν είναι απλώς τα αποστήματα κακών οικονομικών χειρισμών ή κυκλικών οικονομικών κρίσεων, αλλά ενδείξεις παρακμής. Όπως και την επαύριον του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (1918) ο Όσβαλντ Σπένγκλερ εξέδωσε το εμβληματικό βιβλίο του Η παρακμή της Δύσης, έτσι και τώρα, άρχισαν να πληθαίνουν οι αναλύσεις ότι η Δυτική οικονομική κυριαρχία υποχωρεί και στη θέση της αναδύεται η Κίνα. Και, όπως συμβαίνει πάντοτε, όποιος κυριαρχεί οικονομικά επιβάλλει και το δικό του πολιτισμικό πρότυπο. Τι θα είναι η Δύση και ο Δυτικός άνθρωπος  στην περίπτωση που κυριαρχήσει  η Κίνα και ο πολιτισμός της; Οι Δυτικές οικονομίες παρουσιάζουν μια ανησυχητική στασιμότητα και η Κίνα υπερτερεί ήδη των ΗΠΑ σε πολλούς οικονομικούς και αναπτυξιακούς δείκτες, και θα τις υπερκεράσει και σε άλλους κρίσιμους την επόμενη δεκαετία. Η παράδοση της ηγεσίας συνήθως δεν γίνεται ομαλά. Η

H αντίδραση των Βρυξελλών στην πολιτική Τραμπ είναι απογοητευτική. Οι λάθος επιλογές σε άμυνα, εξωτερική πολιτική και οι δισταγμοί για το ευρώ. Το λάθος της απότομης διεύρυνσης και οι χαμένες ευκαιρίες της Γηραιάς Ηπείρου. Το παρ’ ολίγον αεροπορικό δυστύχημα της Άγκελα Μέρκελ θα μπορούσε να είναι μια μεταφορά για την τύχη της ιδέας της για έναν ευρωπαϊκό στρατό. Γνωρίζαμε ήδη ότι σχεδόν όλα τα αεροσκάφη της Luftwaffe είναι σε κακή κατάσταση μετά από χρόνια ανεπαρκών επενδύσεων. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι το πιο σημαντικό της αεροσκάφος -εκείνο που μεταφέρει τη Γερμανίδα καγκελάριο- είναι εξίσου αχρηστευμένο. Η κα Μέρκελ αναγκάστηκε να μεταβεί στη σύνοδο της G20 στο Μπουένος Άιρες με πτήση της Iberia από τη Μαδρίτη. Είναι κάτι που πιθανότατα δεν θα συνέβαινε στον Ντόναλντ Τραμπ, τον Σι Τζινπίνγκ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Η κα Μέρκελ έπρεπε να είχε δώσει την ομιλία της για τον ευρωπαϊκό στρατό στην Bundestag, όχι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, και να είχε επικεντρωθεί

Τ ο νέο έργο του Bansky, που έκανε την εμφάνισή του στο Ντόβερ της Αγγλίας  Πηγή : http://banksy.co.uk Όλο και συχνότερα, έρχεται στην επιφάνεια ένα πολιτικό ζήτημα στην Ευρώπη. Δεν είναι φαινόμενο, αλλά οι μορφές που λαμβάνει και η συγχρονικότητα ορισμένων εκδηλώσεων, δείχνουν πως πρόκειται για κρίσιμο ζήτημα. Η Ευρώπη δεν μπορεί να κυβερνηθεί όπως κυβερνιόταν, η γερμανική ηγεμονία και οι μηχανισμοί που είχαν οικοδομηθεί στη βάση της, δεν μπορούν να λειτουργήσουν όπως μέχρι τώρα. Η αντίδραση στον γερμανικό «ορντοφιλελεύθερο» δογματισμό, δεν προέρχεται μόνο από τον «Νότο», αλλά υπάρχει σε ολόκληρη σχεδόν την ήπειρο και δυναμώνει. Η αντίδραση στο γερμανικό οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, αποκτά μεγάλη έκταση και αφορά πολλά στρώματα και κατηγορίες των κοινωνιών. Παίρνει ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, ανάλογα με τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν και θέλουν να κατευθύνουν τη διάχυτη δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση. Η Ευρώπη, λοιπόν, έχει πρωτίστως ένα μεγάλο πολιτικ

Οι δυνάμεις των αγορών, έχοντας σε πλανητικό επίπεδο αναλάβει την ηγεσία της αστικής τάξης, μετέρχονται την πολιτική της ισχύος. Την ασκούν άμεσα ή δια χειρός της πολιτικής ηγεσίας των κρατών του ηγεμονικού πυρήνα, που αντλούν συμφέρον ή αίρονται από αυτές. Στο εσωτερικό της πολιτικής Ευρώπης, ο σκοπός των αγορών ήταν ήδη θεσμοθετημένος ως σκοπός της ΕΕ. Η σχετική, όμως, ισορροπία των κρατών-μελών στην κορυφή και οι εσωτερικοί συσχετισμοί στο εσωτερικό των επιμέρους κρατών, επέτρεψαν την αναζήτηση συγκερασμών με το συμφέρον των κοινωνιών . Οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης μεταξύ των κρατών της Ένωσης δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις πολιτικών με συνέργειες εδρασμένων σε συνθέσεις συμφερόντων και στη λογική της ομοφωνίας. Ο γαλλογερμανικός άξονας αποτέλεσε το θεμέλιο της ισορροπίας αυτής. Εντούτοις, οι εξελίξεις που ακολούθησαν το τέλος της δεκαετίας του 1980, στο σύνολο κοσμοσυστημικό περιβάλλον, οδήγησαν εντέλει στην ανατροπή των συσχετισμών. Πρωταρχικά στο πλαίσιο των κρα