IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ακόμη και προτού η Βρετανία εγκαταλείψει την Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι την εγκαταλείπουν. Τα τελευταία στοιχεία επιβεβαιώνουν αυτή την τάση: Από το δημοψήφισμα του 2016 για το Brexit, η καθαρή μετανάστευση από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς το Ηνωμένο Βασίλειο μειώνεται, ενώ αυτή από μη μέλη της ΕΕ ενισχύεται. Τα πιο εντυπωσιακά, ωστόσο, από τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα είναι αυτά που δείχνουν ότι περισσότεροι Ευρωπαίοι από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη εγκαταλείπουν το Ηνωμένο Βασίλειο σε σχέση με αυτούς που φτάνουν στη χώρα για πρώτη φορά από την ένταξη της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Εσθονίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Σλοβενίας στην ΕΕ το 2004. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς γιατί. Η ολοένα και πιο αδύναμη λίρα σημαίνει ότι η αξία των εισοδημάτων που στέλνουν οι μετανάστες στην πατρίδα τους για να στηρίξουν τις οικογένειές τους είναι τώρα πολύ μικρότερη συγκριτικά με το να βρουν δουλειά εντός ΕΕ. Και έπ

Τον Απρίλιο του 2016  ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Κόλ, προέβη στην κάτωθι δήλωση : «Η Ευρώπη δεν μπορεί να μετατραπεί σε νέα πατρίδα για τα εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν ανάγκη σε όλο τον κόσμο«. Με μια πρόταση, τόλμησε να επισημάνει αυτά που συνειδητά αποφεύγουν να λάβουν υπόψη οι κάθε λογής ρομαντικοί οπαδοί των «ανοικτών συνόρων», ενώ παράλληλα έθιξε τον πυρήνα του φλέγοντος προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος. Αντίθετα οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες εθελοτυφλούν προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στους παθολογικά εχθρούς της μετανάστευσης και στους μονοπωλούντες τον ανθρωπισμό, με σκοπό την ελαχιστοποίηση του πολιτικού κόστους. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα συνιστά μια παγκόσμια πρόκληση που μας επιφύλαξε ο 21ος αιώνας. Αντιμέτωποι με αυτό το πρόβλημα είναι ανάγκη οι Ευρωπαίοι ηγέτες να βρουν το θάρρος και να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα στην κοινή γνώμη των χωρών τους. Πέρα από τα φοβικά σύνδρομα των ακροδεξιών και τις ουτοπικές κορώνες των υπ

Matteo Salvini Τέσσερις μήνες αφότου ορκίστηκε, η κυβέρνηση συνασπισμού της Ιταλίας μεταξύ των Πέντε Αστέρων και της Λέγκας, έχει θέσει έναν τόνο αντιπαράθεσης στις σχέσεις της με την ΕΕ. Αν και η Ρώμη δεν έχει άμεσα ξεκινήσει μια επίδειξη των δαπανών της ή δεν έχει ασκήσει βέτο στις κυρώσεις της ΕΕ στη Ρωσία όπως φοβόταν κάποιοι, έχει δώσει μάχες με την Ένωση για την μετανάστευση, τον προϋπολογισμό της ΕΕ και τα δημοσιονομικά της Ιταλίας. Ο Matteo Salvini, ηγέτης της Λέγκας, έχει σε μεγάλο βαθμό θέσει την ατζέντα. Ως υπουργός Εσωτερικών, έχει αναλάβει την ευθύνη για τη στάση της Ιταλίας στο μεταναστευτικό, που είναι το πιο σημαντικό πολιτικό ζήτημα της χώρας. Έχει "χρεωθεί" τη μείωση του αριθμού των μεταναστών που φθάνουν στην Ιταλία, αν και αυτό είχε επιτευχθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και με το να εμποδίσει πλοία να φθάσουν στην Ιταλία για να αποβιβαστούν μετανάστες, έχει αποδείξει ότι μπορεί να οδηγήσει την ΕΕ στο να κάνει παραχωρήσεις. Πολλές φορές μετ

Ηχηρά ονόματα του ευρωιερατείου είχαν από το 2016-17 υποχρεωθεί να ομολογήσουν ότι “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Τουσκ, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Ντράγκι, ακόμα και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ είχαν μιλήσει -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- για την ανάγκη μίας νέας πορείας. Όπως σωστά, άλλωστε, είχε πει ο Τουσκ για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα «δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε τις συζητήσεις με μία μακάρια πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι λάθος, ότι τα πάντα είναι εντάξει». Η κατάληξη του αναστοχασμού για το μέλλον της ΕΕ που εγκαινιάσθηκε στη σύνοδο κορυφής της Μπρατισλάβας φάνηκε από μία δήλωση της Μέρκελ και επισημοποιήθηκε από σύνοδο κορυφής: η απάντηση του ευρωιερατείου είναι η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων. Το Brexit ήταν ένα μήνυμα που δεν μπορεί να παρακαμφθεί. Δεν πρόκειται απλά και μόνο για την εκδήλωση του παραδοσιακού βρετανικού ευρωσκεπτικισμού. Αποτελεί την κορυφή του παγόβο

Οι μήνες πριν από την ανά πενταετία διεξαγωγή των ευρωεκλογών και την ανανέωση των κυριότερων κοινοτικών οργάνων συνήθως κυλούν μέσα σε μιαν ιδιόμορφη πολιτική ραστώνη, καθώς δεν προσφέρονται για την ανάληψη μεγάλων πρωτοβουλιών, παρά μόνο για την προετοιμασία του εδάφους εν όψει του τυπικού ευρωπαϊκού παζαριού για την κατάληψη των επίμαχων θέσεων. Ωστόσο, φέτος το εννεάμηνο που μεσολαβεί από το πέρας των θερινών διακοπών μέχρι τις ευρωεκλογές προβλέπεται θυελλώδες. Όχι μόνο γιατί στη λήξη του παραμονεύει, όπως όλοι προεξοφλούν, η ανάδυση ενός ολότελα διαφορετικού ευρωπαϊκού τοπίου, με την ενδυνάμωση "ακατάτακτων" σχηματισμών, και δη της λαϊκίστικης ακροδεξιάς, αλλά και διότι, ήδη από το φθινόπωρο, αλλεπάλληλες προκλήσεις αναμένεται να προβάλουν στον ορίζοντα. Η πιθανότητα ενός σκληρού Brexit ενισχύεται. Το ίδιο και οι τάσεις πολιτικής αυτονόμησης κρατών της Ανατολικής Ευρώπης , όπως, λ.χ., η Πολωνία, που αρνείται να συμμορφωθεί με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές