IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ΕΕ βρίσκεται μπροστά σε μία δομική κρίση στην εξηντάχρονη πορεία της. Τούτη τη φορά φαίνεται ότι πρόκειται για μια κρίση βαθιά, έντονη, υπαρξιακή, η οποία αντανακλάται και στο εκλογικό επίπεδο. Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής το επιβεβαιώνει. Αντί να προσπαθούμε να καταλάβουμε πόσο εννοεί από αυτά που λέει ο Μακρόν και τι προτίθεται να πράξει η Μέρκελ Σεπτεμβρίου, είναι επιβεβλημένο να αναστοχαστούμε τα προβλήματα, τους τρόπους και τα μέσα που έχουν ακολουθήσει μέχρι σήμερα οι ενωσιακές διαδικασίες. Ίσως έτσι καταλάβουμε τι έχει πάει στραβά. Τι είναι αυτό που θέτει εν αμφιβόλω την ίδια την ύπαρξη του ευρωπαϊκού οράματος. Η μέχρι σήμερα πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση πραγματοποιήθηκε χωρίς ποτέ να αντιμετωπιστούν οι θεμελιώδεις αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ. Θεμελιώδεις και πάγιες αντιθέσεις, όχι απλές αποκλίσεις θέσεων, ποικιλία απόψεων ή έστω ιδεολογικές συγκρούσεις. Τις αντιθέσεις αυτές οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ με τη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη διαδικασία για την

Ενώπιον του κινδύνου της συρρικνούμενης ρευστότητας στις ευρωπαϊκές οικονομίες, εμπνεόμενη από την αντίστοιχη επιλογή της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας, η ΕΚΤ, με πρόεδρο τον Μάριο Ντράγκι, έχει καταφύγει από το 2012 στην πολιτική της λεγόμενης ποσοτικής χαλάρωσης. Εξασφαλίζει έτσι την απαιτούμενη και πολύτιμη ρευστότητα κίνησης με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος χρήματος. Από αυτήν την πολιτική, που αποδοκιμάζει έντονα και με κάθε τρόπο το Βερολίνο, η Γερμανία βγαίνει η πρώτη επωφελούμενη χώρα. Οι πιστώσεις χαμηλού κόστους της ΕΚΤ κατανέμονται μεταξύ των χωρών-μελών όχι ανάλογα με τις συγκυριακές πραγματικές ανάγκες τους, αλλά σε αναλογία με το ποσοστό συμμετοχής τους στα κεφάλαια της ΕΚΤ. Με άλλα λόγια, οι ήδη ανταγωνιστικές και πλεονασματικές χώρες απολαμβάνουν την μερίδα του λέοντος, ενώ οι ελλειμματικές και κατά συνέπεια αυτές που βρίσκονται σε πιο επείγουσα ανάγκη, δεν απολαμβάνουν παρά μόνον κάποια ψίχουλα. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα παραμένει εκτός ποσοτικής

Όσο βαθαίνει η κρίση τόσο τα ερωτήματα πληθαίνουν, ιδιαίτερα στους παλαιότερους που βίωσαν ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο μέχρι σήμερα. Πώς, δηλαδή, οι τεράστιες καταστροφές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οδήγησαν την Ευρώπη στην ανάπτυξη και στην ευημερία και γιατί όλα αυτά μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή μετά τη νίκη της Δύσης που λογικά έπρεπε να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ευημερία, μεταβάλλονται βαθμιαία σε στασιμότητα και κρίση.  Όσοι αναφέρονται στις « χρυσές δεκαετίες » της Ευρώπης από το 1945 έως το 1973 αποφεύγουν να αναφέρουν το τίμημά τους: Πάνω από 50 εκατομμύρια νεκροί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ολική καταστροφή των μέσων παραγωγής και των υποδομών. Όμως, η καταστροφή όλων αυτών είχε “δημιουργικό” χαρακτήρα αφού όλα έπρεπε να ξαναχτιστούν από την αρχή. Αυτή είναι η ονομαζόμενη « δημιουργική καταστροφή » των Μαρξ, Σουμπέτερ, κ.α.. Την προσπάθεια ανοικοδόμησης της Ευρώπης ενίσχυσαν και οι ΗΠΑ αφού ήδη το «αντίπαλο δέος», η ΕΣΣΔ, επεξέτεινε με το τέλος του

Σκίτσο του Π.ΖΕΡΒΟΥ Σκίτσο του Δ.Χαντζόπουλου  Η είσοδος των Ελεύθερων Δημοκρατών στη γερμανική κυβέρνηση, με τις γνωστές τους θέσεις υπέρ του Grexit , μόνον αρνητικά για την ελληνική κρίση προοιωνίζεται, καθώς η μέχρι τώρα απροθυμία του Βερολίνου να συναινέσει στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους θα μετατραπεί πλέον σε κατηγορηματική άρνηση Η υπαγορευμένη από το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης απόφαση των Σοσιαλδημοκρατών να μείνουν στην αντιπολίτευση έχει στερήσει από την Ανγκελα Μέρκελ έναν βολικό εταίρο, αλλά ταυτοχρόνως έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στην Αθήνα. Μπορεί όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση Τσίπρα να παραπονιόταν δικαιολογημένα για την ανελαστική στάση Σόιμπλε, αλλά τώρα συνειδητοποιεί ότι το νέο πολιτικό σκηνικό στη Γερμανία μόνο αρνητικό για την ελληνική κρίση προοιωνίζεται. Στο Μαξίμου αρχικά ήλπιζαν σε μια νίκη του Σουλτς και όταν φάνηκε ότι αυτό το ενδεχόμενο αποκλείεται, επένδυσαν τις ελπίδες τους στην επανάληψη του «μεγάλου συνασπισ

Ασφαλώς τα αποτελέσματα των προσφάτων βουλευτικών εκλογών στην Γερμανία δεν προαναγγέλλουν θετικές εξελίξεις για την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ενισχύθηκαν οι ευρωφοβικές πολιτικές δυνάμεις, παρ' όλο που η συνθηματολογία περί γερμανικής αποχώρησης από την ΕΕ περιέρχεται όλο και περισσότερο σε αδιέξοδο και εξασθενεί. Ωστόσο, παρά την εκλογική καταμέτρηση, ένα στοιχείο παραμένει και πιέζει με όλο και περισσότερο αδήριτο τρόπο προς την αντίθετη κατεύθυνση, αυτήν  της ενίσχυσης και σταθεροποίησης του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και όχι προς την αποδόμηση και εγκατάλειψή του . Το σημερινό βασικό διακύβευμα για την Ευρωζώνη είναι: να αυξηθεί η συνοχή της νομισματικής περιοχής του ευρώ, να παραμείνει στα σημερινά ανεπαρκή επίπεδα που τροφοδοτούν επαναλαμβανόμενες κρίσεις ή μήπως να μειωθεί με την επιστροφή σε εθνικές προτεραιότητες; Στην πρόσφατη συνάντησή της με τον νεοεκλεγέντα Γάλλο πρόεδρο, η Γερμανίδα καγκελάριος συμφώνησε στην πρώτη επιλογή και βέβαια δεν θα μπο

Μία ένωση κρατών που θυσιάζει κυριολεκτικά τα παιδιά της, τους νέους ανθρώπους δηλαδή στο βωμό της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει η πρωσική Γερμανία για να εξασφαλίσει τα δικά της σκοτεινά συμφέροντα, καθώς επίσης αυτά του χρηματοπιστωτικού κτήνους εις βάρος όλων των άλλων, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης – η ομάδα ΝΕΕΤ.   . « Στην Ελλάδα δεν βιώσαμε ούτε την Αναγέννηση, ούτε το Διαφωτισμό – επειδή η χώρα μας ήταν για 400 ολόκληρα χρόνια υποδουλωμένη σε έναν απελπιστικά υποανάπτυκτο λαό, ο οποίος σήμερα βαδίζει ολοταχώς πίσω το σκοτεινό παρελθόν του.  Από την πλευρά της υλικής προόδου μας, αποτελεί ασφαλώς ένα τεράστιο μειονέκτημα  – το οποίο όμως, εάν αναλύσει κανείς, ίσως καταλήξει σε διαφορετικά συμπεράσματα, σε σχέση με το εάν ωφεληθήκαμε ή μη από το ότι δεν ζήσαμε το Διαφωτισμό.    Ειδικότερα ο τεχνολογικός ρασιοναλισμός, στον οποίο ο Διαφωτισμός έβλεπε το μέσον για να ανοίξει στους ανθρώπους το δρόμο προς την ευτυχία, απελευθερώνοντας τους από τους φυσικούς περιορι