IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) η πιο υπερχρεωμένη χώρα του πλανήτη; Η ...  Ολλανδία! ...που ως πιόνια των Γερμανών τόσο συχνά μας κουνούν το δάχτυλο, χρωστούν ως κράτος, ως τραπεζίτες, ως επιχειρηματίες και ως ιδιωτικά νοικοκυριά ένα βουνό λεφτά! Σχεδόν... επτά φορές το ΑΕΠ τους - το 687% του ΑΕΠ τους για την ακρίβεια!  (...) Παγκόσμιοι πρωταθλητές στα συνολικά χρέη δημοσίου, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών η... Ολλανδία, η Ιρλανδία και η Δανία! Οι Γερμανοί και τα εγχώρια φερέφωνά τους έχουν τρελάνει τον ελληνικό λαό. «Χρωστάτε» του λένε «και γι' αυτό πρέπει να εξαθλιωθείτε!». Αφού χρωστούν, σκύβουν το κεφάλι οι Ελληνες και υφίστανται θυσίες για να πληρώσουν τα χρέη τους, τα οποία όμως -ω του θαύματος!- συνεχίζουν να αυξάνουν ως ποσοστό του ΑΕΠ! Ο λαός μας φτωχαίνει, το ΑΕΠ της χώρας καταβαραθρώνεται και τα χρέη των Ελλήνων, κρατικά και ιδιωτικά, αυξάνονται ως ποσοστό του καταποντιζόμενου ΑΕΠ. Ε κείνο που, όμως, αποκρύπτουν από τον ελληνικό λαό είναι ότι όλες οι μεγάλες χώ

(...) Syriza has been elected by desperate people who need hope and wish for change. It is showing promising signs of maturing from a protest party to one that can govern in a record time under enormous stress and unprecedented scrutiny. For the sake of democracy, for the sake of the Greek people and for the sake of Europeans let us wish them luck. They may yet fail, but one must hope that they succeed. If you cannot help, at least do not sabotage the m. The “radical leftish” government of Syriza in Greece is not so radical or indeed leftish anymore. The “Marxist” finance minister, who is refreshingly bright and charismatic, has shown no “Marxist” leanings thus far. While many others in the markets and commentariat were panicking over Syriza’s win, we urged calm and reassured the public that Syriza’s election was good for Europe and good for Greece. A few days in, and signs are that we were right. Despite several unsubstantiated rumours and sometimes deliberate, att

«τα δεδομένα της κατάστασης είναι ξεκάθαρα. Το ελληνικό χρέος δεν δύναται να αποπληρωθεί. Όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ελλάδα, που μαστίζονταν από μια διεφθαρμένη και υπερχρεωμένη κυβέρνηση, ήταν η πιο ευάλωτη από τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επονομαζόμενη τρόικα -η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ- έσπευσε να διασώσει τις απερίσκεπτες τράπεζες, να αναλάβει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και να επιβάλει σκληρούς όρους στους Έλληνες για την αποπληρωμή του. Οι Έλληνες ξεπούλησαν τα περιουσιακά τους στοιχεία, σύνθλιψαν τους εργαζόμενους, τσαλαπάτησαν την εργατική νομοθεσία και κατήργησαν ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες για να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των ιδιωτών τραπεζιτών» . Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ «Για το καλό της Ευρώπης, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα συμφωνία («new deal»)», αναφέρεται σε άρθρο που δημοσιεύεται στην  '' Washington Post''  . «Μην πιστεύετε στις χαζομάρες σχετικά με την κρίση στην Ευρώπη. Με την εκλογή του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ στ

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ  Στην Ευρώπη πέφτουν τα σύνορα μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς όταν πρόκειται να στραφούν χώρες εναντίον της πολιτικής του Βερολίνου Εξαιρετικά βαρυσήμαντο το άρθρο χιλιάδων λέξεων που δημοσιεύθηκε στη σκληρή δεξιά γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ». Από τον υπότιτλο συνειδητοποιεί αμέσως κανείς τη σοβαρότητά του: «Ο θρίαμβος του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα αλλάζει την ΕΕ»! Εντυπωσιακή ομολογία για γερμανικό μέσο ενημέρωσης - και μάλιστα δεξιό. «Ενα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη. Το φάντασμα ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας» γράφει στην αρχή του άρθρου της η «Βελτ», αντιγράφοντας στην αρχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου του Καρλ Μαρξ. «Ο επαναστάτης από την Αθήνα δεν είναι όμως κάποιος μοναχικός πολεμιστής, όσο και αν οι προπαγανδιστές στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο τον περιγράφουν προς στιγμήν ως οδηγό που κινείται σε λάθος λωρίδα. Η πορεία του Τσίπρα κατά της Μέρκελ απολαύει ανοιχτών και μυστικών συμπαθειών σε ολόκληρη τη Νότια Ευρώπη. Ετσι, η καγκελάριος και ο υπ

Sonderweg στην κυριολεξία σημαίνει «Iδιαίτερο Mονοπάτι», ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στα τέλη του 19ου αιώνα από ιστορικούς, διεθνολόγους, θεωρητικούς της γεωπολιτικής και δημοσιογράφους στη Γερμανία για να περιγράψει τη συνολική ιδιαιτερότητα του γερμανόφωνου κόσμου ως προς την ταυτότητα αλλά και τη θέση τους στους διεθνείς συσχετισμούς. Mεθαύριο Παρασκευή, στην Oυάσιγκτον, όπου συνέρχεται η ετήσια Σύνοδος του ΔNT και της Παγκόσμιας Tράπεζας, το Bερολίνο θα βρεθεί για πολλοστή φορά μόνο απέναντι σε όλους, μόνο να έχει κλειστεί στο Mπούνκερ της λιτότητας την ώρα που όλοι οι άλλοι θέτουν ως επείγουσα προτεραιότητα την αποφασιστική στήριξη της ανάπτυξης. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα το έχει η ηγεσία της Kεντρικής Tράπεζας των HΠA, της Fed, που υπό τον απελθόντα Mπερνάνκι και τώρα υπό τη Γιέλεν άρχισε και ολοκληρώνει τη συρρίκνωση και το πάγωμα της ποσοτικής χαλάρωσης, με βασική υπόθεση εργασίας ότι το κενό ρευστότητας θα καλυφθεί από το τύπωμα χρήματος από την Tράπεζα τη

Σκίτσο του Hλία Mακρή Οι οικονομικές ειδήσεις για την Ευρωζώνη δίνουν μια εικόνα που απέχει πολύ από τη λογική. Οι μισές οικονομικές ειδήσεις είναι για το πώς βελτιώνονται οι οικονομίες των κρατών της, κυρίως του Νότου και οι άλλες μισές αφορούν την επαναξιολόγηση προς το χειρότερο των προσδοκιών ανάπτυξης και ΑΕΠ όλης της Ευρώπης. Όλα αυτά γίνονται σε ένα κλίμα επιμονής στη λιτότητα, όπως αυτή προσδιορίζεται από τα βόρεια μέλη της Ευρωζώνης και κυρίως της Γερμανίας και επικλήσεων για πιστωτική χαλάρωση από τα άλλα δύο ισχυρά μέλη, τη Γαλλία και την Ιταλία, μαζί με την ακολουθία τους, των νοτίων κρατών. Η πραγματικότητα είναι ότι οι χώρες του ενιαίου νομίσματος πολύ απέχουν από το να έχουν ενιαίες ή έστω συγκλίνουσες οικονομίες. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτή τη δυσπραγία η οικονομία της Γερμανίας είναι καλύτερη, οφείλεται στην ισχυρή συγκράτηση δαπανών του γερμανικού δημοσίου και στην αυτοπειθαρχία των Γερμανών, όμως και εκεί τα πράγματα δεν είναι άριστα.   Σε αντίθεσ

(...) Η τριμηνιαία ανακοίνωση της  Eurostat  ισοδυναμεί τα τελευταία χρόνια με αποδοχή της πλήρους αποτυχίας.  Πρώτον, διότι σχεδόν όλες οι χώρες ήταν σε πρόγραμμα λιτότητας αυτόν τον ένα χρόνο, για να εξυγιάνουν τα δημοσιονομικά τους, πλην όμως το χρέος αυξήθηκε.  Δεύτερον,   διότι θεωρητικά ένας από τους όρους (θυμάστε το Μάαστριχ;) για να είναι μια χώρα-μέλος της Ευρωζώνης είναι να έχει περιορίσει το χρέος της στο 60% του ΑΕΠ. Εάν, μάλιστα, δει κανείς τους αριθμούς κι όχι τα ποσοστά, η εικόνα είναι... εξωπραγματική:  Το δημόσιο χρέος στην Ευρωζώνη το πρώτο τρίμηνο του 2013 έφτασε τα 8.750.131.000.000 ευρώ. 8 τρισεκατομμύρια και κάτι... ψιλά. Επίσης, μέσα σε ένα χρόνο το δημόσιο χρέος των «17» αυξήθηκε κατά 405 δισεκατομμύρια (δύο φορές το ΑΕΠ της Ελλάδας, δηλαδή) ή, μιλώντας σε ποσοστά, εκτοξεύτηκε από το 88,2% στο 92,2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (...) Παραβάτης των όρων του Μάαστριχτ και το Βερολίνο (80%), στην πρώτη τετράδα Ιταλία, Πορτογαλία, Ιρλανδία

 EUROZONE'S   BLACK HUMOR!!! (...) Πέντε (!) μόνο χώρες θα είχαν ως νόμισμα το ευρώ από πλευράς εκπλήρωσης του κριτηρίου δημόσιου χρέους μικρότερου του 60% του ΑΕΠ, αν η ένταξη στην Ευρωζώνη γινόταν το 2012:  το Λουξεμβούργο, η Εσθονία, η Σλοβενία, η Σλοβακία και η Φινλανδία!  Μιλάμε για... γίγαντες της ευρωπαϊκής οικονομίας. (...)   Οι Ευρωπαίοι υποφέρουν. Οι μισθοί και οι συντάξεις τους μειώνονται, λιμνάζουν ή καταβαραθρώνονται.  Το βιοτικό τους επίπεδο κατακρημνίζεται για να μειωθούν τα ελλείμματα.  Πώς όμως γίνεται να αυξάνεται έτσι το δημόσιο χρέος;  Ποιος τρώει τα λεφτά των δανείων ; Επίσημα ευρωπαϊκά στοιχεία δείχνουν ότι την τελευταία 6ετία ο μέσος όρος του χρέους των 17 χωρών που είναι στο ευρώ διαρκώς αυξάνεται  Θα μπορούσε να ήταν και ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Υπάρχει κάποιος τομέας όπου από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, μόνη η Ελλάδα έχει πετύχει κάποιον άθλο - και δεν εννοούμε φυσικά την «αχτύπητη» πρωτιά της στο δημόσιο χρέος