IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ασία:  Ο μεγάλος ουδέτερος στο ρωσο-ουκρανικό. Το μέχρι πρότινος ενιαίο "παγκόσμιο χωριό" κατακερματίζεται. Οι κυρώσεις της Δύσης, πρωτοστατούσης της Ε.Ε., κατά της Ρωσίας, μετά την εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία, και οι αντι-κυρώσεις που θα ακολουθήσουν, προοιωνίζονται τη δημιουργία δύο διακριτών κόσμων με την ελάχιστη δυνατή αλληλεπίδραση, όχι μόνο στον πολιτικό και οικονομικό, αλλά και στον πολιτιστικό και κοινωνικό τομέα. Υπάρχουν όμως και τρίτοι που παρακολουθούν αυτή τη σύγκρουση χωρίς διάθεση να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με οποιοδήποτε από τα δύο μέρη. Και εν προκειμένω, χωρίς να προσχωρούν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, ανεξαρτήτως των απόψεων τους ως προς τη ρωσική εισβολή. Τέτοια είναι η περίπτωση της Ασίας - όχι μόνο ανατολικής, αλλά και δυτικής. Της ηπείρου, δηλαδή με το μεγαλύτερο δημογραφικό και όλο και μεγαλύτερο βάρος στον πλανήτη. Ο κατάλογος των χωρών που υπέγραψαν μαζί με της χώρες της Δύσης την επιστολή καταγγελίας της Ρωσίας στον ΟΗΕ είναι χαρακτ

  Φωτ. AP / Alexander F. Yuan Από τη νίκη του Μάο στο όνειρο του Σι. Εκατό χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΚ.   Τον Ιούλιο του 1921 η Κίνα μαστιζόταν από εσωτερικό χάος και διεθνείς ταπεινώσεις. Μεγάλο μέρος της ενδοχώρας βρισκόταν στο έλεος αλληλοσφαζόμενων πολέμαρχων και σημαντικές παράκτιες ζώνες ελέγχονταν από αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης. Εκείνο τον μήνα, σε ένα ταπεινό οίκημα του γαλλικού τομέα, στη Σαγκάη, δεκατρείς Κινέζοι μαρξιστές, με τις ευλογίες εκπροσώπων των Ρώσων μπολσεβίκων, αποφάσιζαν να ιδρύσουν Κομμουνιστικό Κόμμα. Ανάμεσά τους ήταν κι ένας νεαρός δάσκαλος αγροτικής καταγωγής από την επαρχία Χουνάν, το όνομα του οποίου είχε ήδη γίνει γνωστό από τη θητεία του στο φοιτητικό κίνημα: Μάο Τσετούνγκ. Την ερχόμενη Πέμπτη το ΚΚ Κίνας θα γιορτάσει με πανηγυρικό τρόπο τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την ίδρυσή του. Εδώ και μήνες ο Σι Τζινπίνγκ, ο ισχυρότερος Κινέζος ηγέτης μετά τον Μάο, έχει δώσει τον τόνο με επανειλημμένες περιοδείες σε χώρους-μνημεία της επαναστατικής κληρο

      Τι οδήγησε στη συνάντηση Μπάιντεν-Πούτιν. Η σημερινή κρίσιμη συνάντηση Μπάιντεν-Πούτιν στις όχθες της λίμνης της Γενεύης προβλέπεται να διαρκέσει πέντε ώρες. Δεν προβλέπεται ωστόσο να ολοκληρωθεί με κοινές δηλώσεις των δύο ηγετών μπροστά στις κάμερες. Η αμερικανική πλευρά, που αρέσκεται να διαπραγματεύεται "από θέση ισχύος”, εξακολουθεί να αρνείται στον ισχυρό άνδρα του Κρεμλίνου την εικόνα ενός ισοϋψούς συνομιλητή. Είναι όμως πολύ συζητήσιμο ποιος πραγματικά προσέρχεται από θέση ισχύος σε αυτό το ραντεβού. Ακόμη και η σκηνοθετική λεπτομέρεια της απουσίας κοινών δηλώσεων παραπέμπει στην αγωνία του επικοινωνιακού πλεονεκτήματος που μπορεί να αποσπάσει σε μια τέτοια περίσταση ο Βλαντίμιρ Πούτιν απέναντι στον πρεσβύτερό του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος έχει πίσω του μία οκταήμερη κοπιαστική ευρωπαϊκή περιοδεία. Πρόσφατο, άλλωστε, είναι το προηγούμενο των κοινών δηλώσεων του Πούτιν με τον Ντόναλντ Τραμπ στο Ελσίνκι το 2018, οπότε ο τότε ένοικος του Λευκού Οίκου βρέθηκε, παρά τις συστ

  Η ( αναπόφευκτη;) σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας. Η συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ επανέφερε στην επικαιρότητα τον ανταγωνισμό, και την πιθανότητα μελλοντικής σύγκρουσης ΗΠΑ-Κίνας. Είναι σύγκρουση διαφορετικών αξιών; Είναι σύγκρουση συμφερόντων; Είναι σύγκρουση διανομής της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής εξουσίας; Φαίνεται να είναι και τα τρία μαζί, καθώς ο αγώνας για την διατήρηση ή για την απόκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας εμπεριέχει κρίσιμες πτυχές και των τριών προαναφερθέντων ερωτημάτων. Το ενδιαφέρον στοιχείο στην κούρσα της ηγεμονίας είναι ο βαθμός αλληλεξάρτησης των δύο οικονομιών που καθιστά δύσκολο το παίγνιο αντιπαράθεσης γι αυτό και δεν μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί παίγνιο αμοιβαίου οφέλους ή παίγνιο μηδενικού αθροίσματος σε όλες τις θεματικές περιοχές της οικονομίας και της πολιτικής. Για παράδειγμα, η Κίνα διακρατεί ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου ύψους 1,5 τρις. Δολαρίων ωστόσο οφείλει ένα σημαντικό μέρος του εμπορικού πλεονάσματος της στην οικονομική σχέση με τις ΗΠΑ διαχρο

Ιράν & Κίνα “ναρκοθετούν” τη νέα στρατηγική Μπάιντεν  με… βίαιο ανακάτεμα της “τράπουλας”.  Η στρατηγική συμφωνία Κίνας-Ιράν οδηγεί σε σημαντικές γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, σε βαθμό που μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες συγκρούσεων. Στον πυρήνα της συμφωνίας είναι η διασφάλιση της ενεργειακής τροφοδοσίας της κινεζικής οικονομίας, αλλά οι στοχεύσεις του Πεκίνου είναι ευρύτερες. Μπορεί να θεωρηθεί απάντηση στις διαφαινόμενες προθέσεις της κυβέρνησης Μπάιντεν, οι οποίες επηρεάζουν τα συμφέροντα ασφαλείας των δύο συμβαλλομένων χωρών. Όλα ξεκίνησαν το 2016 κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Σι Τζινπίνγκ στην Τεχεράνη. Απαιτήθηκαν  διαπραγματεύσεις σχεδόν πέντε ετών  για να προκύψει η διάρκειας  25 ετών  συμφωνία, ενδεικτικό της πολυπλοκότητας των ζητημάτων. Η Κίνα  εισάγει το 75%  των αναγκών της σε  πετρέλαιο  από το Ιράν, εξασφαλίζει την πετρελαϊκή της τροφοδοσία σε ανταγωνιστικές διεθνώς τιμές. Σε αντάλλαγμα θα προχωρήσει σε  επενδύσεις ύψους 400 δισ. δολαρίων  σε όλο το εύρος της

   "Η  μεγαλύτερη εισβολή στη Μέση Ανατολή  μετά τις μογγολικές επιδρομές".  Ο Αμερικανός καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών Χουάν Κόουλ την αποκάλεσε γλαφυρά ως "τη μεγαλύτερη εισβολή στη Μέση Ανατολή μετά τις μογγολικές επιδρομές του 13ου αιώνα". Σε κάθε περίπτωση η μεσανατολική περιοδεία του Κινέζου υπουργού Εξωτερικών Ουανγκ Γι εικονογραφεί τεκτονικές αλλαγές στο γεωπολιτικό τοπίο. Αποκορύφωμά της αποτέλεσε η συνυπογραφή ανάμεσα στον επικεφαλής της κινεζικής διπλωματίας και τον Ιρανό ομόλογό του Μοχάμαντ Τζαβάντ Ζαρίφ, το Σάββατο στην Τεχεράνη, σε τελετή για την συμπλήρωση 50 ετών διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα στο Ιράν και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, συμφωνίας 25ετούς διάρκειας για την ανάπτυξη των σχέσεων των δύο πλευρών. Ράπισμα στις ΗΠΑ Πρόκειται για ράπισμα στις ΗΠΑ, καθώς η συμφωνία παρακάμπτει και απονευρώνει τις αμερικανικές κυρώσεις κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας (όχι μόνο πρωτογενών, αλλά και δευτερογενών έναντι τρίτων διατεθειμένων να συναλλαχθούν με το

 © James Ferguson -    C ontaining China is not a feasible option. Unlike with the Soviet Union, the US and its allies have to co-operate and compete with its rising power.   Γιατί η Δύση δεν μπορεί να βάλει σε καλούπι την Κίνα. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να συνεργαστούν και να ανταγωνιστούν ταυτόχρονα με αυτή την ανερχόμενη δύναμη.     Πώς θα πρέπει να αντιδράσουν οι ΗΠΑ στην άνοδο της Κίνας; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που έχει να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πολλοί Αμερικανοί υποστηρίζουν πως μια μορφή περιορισμού είναι εφικτή. Πράγματι, αυτό είναι ένα από τα λίγα σημεία πάνω στα οποία τείνουν να συμφωνούν η κυβέρνηση του Joe Biden με τους προκατόχους της. Μπορεί κανείς επίσης να δει το πολιτικό πλεονέκτημα: οι κοινοί εχθροί μπορεί να ενώσουν μια διχασμένη χώρα. Αλλά είναι πράγματι μια εφικτή πολιτική; Πιστεύω πως η απάντηση είναι «όχι». Μια τέτοια άποψη, ουσιαστικά μηδενικού αποτελέσμα

 Σχέσεις Τουρκίας-Κίνας – H νέα δυναμική και τα όριά της. Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Κίνα χαρακτηρίζονται τις τελευταίες δύο δεκαετίες, από ένα αντιφατικό, παράλληλο μοτίβο αμοιβαίας καχυποψίας και αμοιβαίας καλλιέργειας υψηλών προσδοκιών συνεργασίας, ιδίως στον οικονομικό τομέα. Η ανωτέρω αντίφαση έγκειται στο γεγονός ότι και οι δύο πλευρές έχουν αναγνώσει πεδία δυνητικής οικονομικής σύμπραξης με την επιφύλαξη όμως των πολιτικών δυσχερειών και των τριβών, που υφίστανται μεταξύ των δύο χωρών εξαιτίας πρωτίστως του πολύκροτου ζητήματος των Ουιγούρων. Επιπρόσθετα, από τη διαχρονική αντιθετική στάση των τουρκικών ελίτ αναφορικά με το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας καθώς και από το γεγονός ότι η Τουρκία ήταν και είναι ενταγμένη στην Ευρω-ατλαντική Αρχιτεκτονική Ασφαλείας, στοιχείο που δεν παραβλέπεται από την σινική ανώτατη γραφειοκρατία. Παραταύτα, η προοπτική εμβάθυνσης των διμερών οικονομικών σχέσεων τίθεται επί τάπητος, βάσει φιλόδοξων επενδυτικών σχεδίων, με το Πεκίνο ως ανερχόμ