IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Δείτε πού έφθασε η πολιτισμένη Eυρώπη ... Nομιμοποιεί το μικρό μέγεθος της κυπριακής οικονομίας την επίδειξη απολυταρχικής συμπεριφοράς προς ένα κράτος-μέλος της Eυρωζώνης; O σκοπός της Mέρκελ καθαγιάζει τον πολιτικό δεσποτισμό της; Ποιος είναι ο σκοπός; Στις διακηρύξεις ο υπερτροφικός τραπεζικός τομέας και οι κατηγορίες ότι λειτουργεί ως πλυντήριο κεφαλαίων αδιαφανούς προέλευσης. Nα συμφωνήσουμε; Nα συμφωνήσουμε. Eν τοιαύτη περιπτώσει, όμως, υ πάρχουν καλά και κακά πλυντήρια για το «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος; Tι είναι αυτό που κάνει τη διαφορά; Tο χρώμα του χρήματος ή το ίδιο το πλυντήριο; Aν το χρώμα, τότε γιατί αυτό δεν αφορά τα τραπεζικά πλυντήρια του Λουξεμβούργου, του Λιχτενστάιν, της Eλβετίας; Δεν θα 'πρεπε οι «παστρικοί» της E.E. να ενδιαφερθούν και γι' αυτά; Yπερχρεωμένες τράπεζες υπάρχουν ή όχι στη Γερμανία; Eχουν ή όχι κρυμμένους σκελετούς στα ντουλάπια τους; Aν «όχι» γιατί η γερμανική κυβέρνηση ενώ συνυπέγραψε, άφησε στη δικαιοδοσία του πανδαμάτορα

Hey, Germany:  You Got a Bailout, Too  ... (...) αυτές που στηρίχθηκαν- και ουσιαστικώς διεσώθησαν- από τα πακέτα στήριξης που δόθηκαν στην «ευρωπαϊκή περιφέρεια» ήταν οι γερμανικές τράπεζες. Η έκθεση των τελευταίων σε τοξικά ομόλογα της συγκεκριμένης περιοχής, δεν ήταν μόνο υπερβολική: ξεπερνούσε τα συνολικά αποθεματικά τους, με αποτέλεσμα να απειλείται άμεσα η επιβίωσή τους. (...) Πώς τα πακέτα διάσωσης και οι κρατικές ενισχύσεις έσωσαν τις «αμαρτωλές» γερμανικές τράπεζες Οι ασφυκτικές γερμανικές πιέσεις για τη συρρίκνωση του «υπερδιογκωμένου» κυπριακού τραπεζικού τομέα, τον τερματισμό του «ξεπλύματος βρόμικου (ρωσικού) χρήματος» και την υιοθέτηση ενός νέου, λελογισμένου και «ηθικά αποδεκτού» οικονομικού μοντέλου από τη Μεγαλόνησο, παραπέμπει σε ένα παρελθόν, όχι και τόσο μακρινό, το οποίο η «ηθικώς άσπιλη» Γερμανία επιμένει να αγνοεί: αυτό της υπερέκθεσης των γερμανικών τραπεζών στα τοξικά, όπως αποδείχθηκε, ομόλογα της «ευρωπαϊκής περιφέρειας», αλλά και

Η Γερμανία , με δυσώδες παρελθόν, ιδίως έναντι των χωρών που το έχουν επώδυνα υποστεί και σήμερα συνυπάρχουν με αυτήν στο κοινό νόμισμα, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κοιτίδα φονικής και ατελέσφορης υπερβολής όχι μόνον για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτόν της. Σε κάθε ιστορική φάση, δεν σταθεροποιεί τον κατ' αυτήν «ζωτικό χώρο», στην ηγεμόνευση του οποίου αποβλέπει, αλλά τον υποβάλλει σε μονομερείς αφαιμάξεις, με συνέπεια περισσότερες αντιστάσεις παρά προσχωρήσεις στις ηγεμονικές φαντασιώσεις της. Ενώ η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε από την αμερικανική χρηματοπιστωτική φούσκα και πέρασε στις υπερεκτεθειμένες σε αυτήν γερμανικές τράπεζες, οι τελευταίες μετέφεραν την κρίση τους στον ευρωπαϊκό Νότο, ενοχοποιώντας τον για παθογένειες από το παρελθόν. Στην Αμερική, ο πρόεδρος Ομπάμα, με συνείδηση του συστημικού χαρακτήρα της κρίσης, στηρίζει την απασχόληση, τους αδύναμους και πιθανώς λιγότερο ανταγωνιστικούς, προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία και την ανάκα

Εύλογα τίθεται το ερώτημα  αν στο Βερολίνο έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα στον Νότο της Ευρωζώνης  ή αν η σημερινή αδιαλλαξία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια επικοινωνιακή διαχείριση ενός διαζυγίου,  του οποίου δεν θέλει να χρεωθεί την ευθύνη η γερμανική πλευρά. Μια εβδομάδα μετά τις ιταλικές εκλογές είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το Βερολίνο δεν πήρε το μήνυμα. Στη γερμανική πρωτεύουσα πιστεύουν ότι μια ασταθής κυβέρνηση στην Ρώμη είναι μια σοβαρή μεν αλλά διαχειρίσιμη παρενόχληση, μέχρι τις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη μετεκλογική αναζήτηση νέου κυβερνητικού συνασπισμού. Οι αγορές μοιάζουν ακόμη να φοβούνται την υλοποίηση της δέσμευσης Ντράγκι για δραστική παρέμβαση στην αγορά ομολόγων και όσο περνούν οι μέρες από το αποτέλεσμα-σοκ στην Ιταλία, τόσο -σύμφωνα με τη γερμανική προσέγγιση- απομακρύνεται ο κίνδυνος νέου ντόμινο πιέσεων στους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης. Ακόμη και αν προσυπογράψουμε την παραπάνω προσέγγιση που βρίσκεται μεταξύ πρ

Την ώρα που στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Ελβετία επιλέγουν την ποσοτική χαλάρωση, το τύπωμα χρήματος, η Γερμανία επιμένει στο σκληρό ευρώ, μια συνειδητή επιλογή επιβολής ισχύος επί των εταίρων της αλλά και συνειδητής απομάκρυνσης από την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με την εμμονή στο σκληρό ευρώ, το Βερολίνο πνίγει κάθε πιθανότητα εξισορρόπησης της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει στον Νότο της Ευρωζώνης με την ανάπτυξη, «κλειδώνει» τη θέση της Γερμανίας ως του πιο ασφαλούς τόπου προσέλκυσης καταθέσεων αλλά και επενδύσεων στο δημόσιο χρέος. Την ίδια στιγμή, μια προσεκτική ματιά στις τάσεις του εξαγωγικού εμπορίου της χώρας δείχνει αναπροσανατολισμό των γερμανικών εξαγωγών προς την Κίνα και τη Λατινική Αμερική. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέρα με τη μέρα καθίσταται ένα κέλυφος χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, θυμίζει ολοένα και περισσότερο την ενοποίηση της Ιταλίας τον 19ο αιώνα αλλά και την επιβολή του βιομηχανικού βορρά των ΗΠΑ στον αγροτι

Ο αιφνιδιασμός ήταν απόλυτος μέσα στη γενικευμένη αισιοδοξία για το μέλλον της Ευρωζώνης, αισιοδοξία κυρίως επικοινωνιακή με την ευχή ότι θα πείσει Αγορές και Οίκους Αξιολόγησης να περιμένουν για ακόμη ένα χρόνο την οριστική και συνολική θωράκιση του κοινού νομίσματος, παρά το γεγονός ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ισπανίας και της Ιταλίας αποτελούν ωρολογιακή βόμβα, ικανή να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Στις 24 Ιανουαρίου του 2013 στο πλαίσιο εκδήλωσης του think tank Notre Europe -που ίδρυσε ο Ζακ Ντελόρ- πέντε οικονομολόγοι, οι Alfred Steinherr, Hans Olaf Henkel, Pieter Cleppe, Stefan Kawalec, Brigitte Granville Claudio Aquilini έδωσαν στη δημοσιότητα κείμενο με τίτλο «Μανιφέστο Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης - Η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη απέναντι στην Κρίση της Ευρωζώνης» και με υπότιτλο «Ελεγχόμενη κατάτμηση της Ευρωζώνης για να διασωθούν τα πιο πολύτιμα επιτεύγματα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης». Ποιοι είναι οι «πέντε» Οι «πέντε» δεν είναι τυχαίοι εκκεντρικοί

(...) Σίγουρο είναι, ότι τα αποτελέσματα αυτού του μοντέλου είναι καταστρεπτικά:  Η Ευρώπη του κοινού νομίσματος διασπάται οικονομικά:  Η βόρεια ζώνη της συνεχίζει να πλουτίζει, η νότια ερημοποιείται οικονομικά και κοινωνικά.  (...) ...δεν υπάρχει «ναζιστικό γονίδιο» στους Γερμανούς.  Από την άλλη δεν υπάρχει όμως και «αντιναζιστικό»   ... Το τέλος του ήταν ελεεινό. Προτού αυτοκτονήσει, στις 30 Απριλίου του 1945, ο Χίτλερ ήταν ανθρώπινο ράκος. Στην προσωπική αποθήκη του βρέθηκαν 69 φάρμακα, εκ των οποίων πολλά έπαιρνε καθημερινά. Οι αμφιταμίνες, που ήταν μεταξύ τους, οδήγησαν ορισμένους ιστορικούς στο συμπέρασμα, ότι ήταν μόνιμα ντοπαρισμένος.  Όμως πριν ακριβώς 80 χρόνια, στις 30 Ιανουαρίου 1933, όταν έγινε καγκελάριος της Γερμανίας, η εικόνα του ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Χίτλερ έδειχνε γεμάτος δύναμη και σφρίγος. Μόνο που η «ντόπα» του ήταν τότε η εξουσία που μετά την ανακήρυξή του σε δικτάτορα (μέσω των διαβόητων «εξουσιοδοτικών ν

Το να σβήνεις την υπογραφή σου, να αθετείς τις δεσμεύσεις σου, να χρεώνεσαι με αφερεγγυότητα, δεν είναι ποτέ ένας εύκολος και ανέξοδος ελιγμός επίδειξης δύναμης, και η διαπίστωση αυτή ισχύει και για τη Γερμανία. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι όταν στη Σύνοδο Κορυφής του περασμένου Ιουνίου η Γερμανία προσυπέγραψε την Τραπεζική Ενωση και την απευθείας ανακεφαλαίωση των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης από τον Μόνιμο Μηχανισμό είχε προσμετρήσει το κόστος αυτής της στροφής και το είχε βρει συμβατό με τα ζωτικά της εθνικά συμφέροντα στην Ευρωζώνη. Είναι, επίσης, προφανές ότι ουδείς σκέφθηκε τότε να αμφισβητήσει την υπογραφή του Βερολίνου, στη βάση της οποίας ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι δεσμεύθηκε να κάνει ότι χρειασθεί -whatever it takes- για να σώσει την Ευρωζώνη. Συνεπώς, το ζητούμενο δεν είναι η διαπίστωση της ύπαρξης ή όχι γερμανικής δολιότητας, καθώς προχθές ο Σόιμπλε κατέστησε σαφές ότι δεν δεσμεύεται από την απόφαση του Ιουνίου, αλλά των λόγων που ο

(...) Με την Ισπανία, την Ιταλία αλλά και τη Γαλλία εκτός μάχης, το Βερολίνο εμφανίζεται να αναλαμβάνει ένα στοίχημα υψηλού κινδύνου:  Να καθυστερήσει κάθε ουσιαστικό βήμα για τη θωράκιση της Ευρωζώνης μέχρι πριν μείνει μόνη όρθια για να επιβάλει το θεσμικό πλαίσιο μιας γερμανικής Ευρωζώνης. Πρόκειται για συνειδητή ανάληψη υψηλού κινδύνου ατυχήματος-καταστροφής με κίνητρο την κυριαρχία στην Ευρώπη. (...) Τι αξία έχει η δέσμευση της Γερμανίας, η υπογραφή της καγκελαρίου Αγκ. Μέρκελ στις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής; Αν για να απαντήσουμε στο ερώτημα υιοθετούσαμε την ορολογία των Οίκων Αξιολόγησης στη βαθμολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας της μιας ή της άλλης χώρας, η κατάλληλη λέξη θα ήταν «junk» δηλαδή σκουπίδια! Τον περασμένο Ιούνιο η Μέρκελ αποδέχθηκε τη δυνατότητα απευθείας στήριξης των τραπεζικών συστημάτων της Ευρωζώνης από τον Μόνιμο Μηχανισμό ESM και άνοιξε έτσι τον δρόμο στον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι να προτείνει την Τραπεζική Ενωση κ