IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Νίκος Κοτζιάς Τα «κεφάλια επί πίνακι» των οκτώ τούρκων φυγάδων αξιωματικών ζητά ο Tayyip Erdogan, ενώ συγχρόνως η Τουρκία επιμένει στη «σκληρή ατζέντα» παρά τις προσπάθειες του Νίκου Κοτζιά να προβάλει τη «θετική ατζέντα» με τα σχέδια συνεργασίας σε σειρά από τομείς από τον τουρισμό και το εμπόριο μέχρι την ενέργεια και τις μεταφορές.  Το θέμα των οκτώ αλλά και των εκκρεμών υποθέσεων αίτησης ασύλου από τούρκους πολίτες έχει μπει στην κορυφή της ατζέντας των διμερών σχέσεων από την τουρκική πλευρά, που μέσω και του υπουργού Εξωτερικών Μ. Cavusoglu διεμήνυσε σε απειλητικούς τόνους ότι η «Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει καταφύγιο μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης FETO». Ο ίδιος ο Erdogan στη σαραντάλεπτη συνάντηση που είχε με το Νικο Κοτζιά στο Προεδρικό Μέγαρο έθεσε με ιδιαίτερη επιμονή το θέμα αυτό, καθώς φαίνεται ότι η τουρκική ηγεσία δεν θέλει να αποδεχθεί την ελληνική θέση, ότι για τα ζητήματα αυτά αποφασίζει η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Ο Ν. Κοτζιάς μάλιστα στις δημόσι

  Διαδήλωση υπέρ του δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας στο Erbil, την πρωτεύουσα της ημιαυτόνομης Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης, στις 20 Σεπτεμβρίου 2017. (AFP PHOTO/SAFIN HAMED)    Οι Κούρδοι, η Τουρκία και Εμείς (Α’ Μέρος)      Η Άνοδος των Κούρδων Χάρη στην Αραβική Άνοιξη και τον επακόλουθο Ισλαμικό Χειμώνα, η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων στην Εύφορη Ημισέληνο ανατρέπεται άρδην. Περίπου έναν αιώνα μετά την ατυχή Συνθήκη Ειρήνης των Σεβρών, οι Κούρδοι έχουν ιδρύσει δύο de facto ανεξάρτητα κρατίδια στη Συρία και το Ιράκ – αμφότερα χάρη στην έμπρακτη (πλην όμως αμφίθυμη) υποστήριξη της υπερδύναμης. Το δημοψήφισμα στο Ιρακινό Κουρδιστάν φιλοδοξεί να μετατρέψει την de facto ανεξαρτησία σε du jure. Και όμως, η ανάδυση του Κουρδιστάν στη διεθνή κονίστρα δεν ήταν προεξοφλημένη. Οι αγώνες των Κούρδων στον 20ο αιώνα για ανεξαρτησία απέτυχαν οικτρά – όπως διεκτραγωδεί η αιματηρή κατάλυση της Δημοκρατίας του Ararat στην Τουρκία (1927-19390) και της Δημοκρατίας της Mahabad στο Ι

 Πέντε εκπρόσωποι της νέας γενιάς εξηγούν τους λόγους για τους οποίους εγκατέλειψαν τη γείτονα για να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Φόβος, το συναίσθημα που ήταν διάχυτο στις συνομιλίες με καθέναν από τους πέντε Τούρκους οι οποίοι περιγράφουν πώς πήραν την απόφαση να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Η ανησυχία ότι θα υποστείς τις συνέπειες της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης σου - ακόμη και αν τώρα μένεις σε μια άλλη χώρα - μάλλον δεν υπονοεί ότι προέρχεσαι από μια δημοκρατική πατρίδα. Πέντε προοδευτικοί, νέοι άνθρωποι, με δυτική σκέψη και παιδεία, οι οποίοι αγαπούν τη χώρα τους, συχνά αυτολογοκρίνονται και εκφράζουν την άποψή τους με δικλίδες ασφαλείας. Αποφεύγουν να προφέρουν το όνομα «Ερντογάν». Τον αποκαλούν χαρακτηριστικά «αυτός ο άνθρωπος». Η Τουρκία, μια χώρα που έχει κηρυχθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από τον περασμένο Ιούλιο, έπειτα από το αποτυχημένο πραξικόπημα, βιώνει την «εξαγωγή» του πιο μορφωμένου νεανικού πληθυσμού της. Παράλληλα

  Με κάθε μέσο, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, Τούρκοι επισκέπτονται την Ελλάδα για διασκέδαση, καφέ, ούζο και ψώνια. Ο δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Ευάγγελος Λαμπάκης έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος, με τα καραβάνια των Τούρκων που καταφθάνουν στην πόλη τα Σαββατοκύριακα, κυρίως. Το ίδιο και ο Βασίλης Κ. ιδιοκτήτης ταβέρνας στο Διδυμότειχο, με τους καλοφαγάδες γείτονες. «Ερχονται τα ψηλά βαλάντια, μένουν σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων, διασκεδάζουν, κάνουν ψώνια, είναι καλοδεχούμενοι», λέει στην «Κ» ο δήμαρχος, που υπολογίζει γύρω στους 40.000 τους Τούρκους που επισκέπτονται, κατά τη διάρκεια του έτους, την «πιο ασφαλή πόλη στην Ευρώπη», όπως χαρακτηρίζει την Αλεξανδρούπολη. Τον ταβερνιάρη τον συναντήσαμε ενώ παρακολουθούσε φλεγόμενο το περίφημο τέμενος του Βαγιαζήτ και τον ρωτήσαμε αν επισκέπτονται Τούρκοι το ιστορικό τζαμί, μοναδικό σε όλη την Ευρώπη. «Μπα, έρχονται Τούρκοι αλλά για να φάνε, να πιουν και να περάσουν καλά. Ρώτησα μια μέρα έναν πελάτη που έρχεται συχνά με παρ

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο κεφάλαιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Απ’ την περίοδο των σεισμών του 1999, ξεκίνησε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης των δύο χωρών μέσω συνεργασίας σε θέματα «χαμηλής πολιτικής» (εμπόριο, τουρισμός, πολιτισμός) που συνοδεύτηκε απ’ την μείωση της στρατιωτικής έντασης, αλλά και την έναρξη διερευνητικών επαφών για το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Η προσπάθεια αυτή συνεχίστηκε το 2009 μέσω της σύστασης του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, που αποσκοπούσε στην περαιτέρω διεύρυνση των δεσμών των δύο κρατών στους προαναφερθέντες τομείς. Οι συγκεκριμένες δράσεις είναι σύμφωνες με τη Φιλελεύθερη σχολή σκέψης στις Διεθνείς Σχέσεις, η οποία υποστηρίζει ότι η οικονομική αλληλεξάρτηση και η ύπαρξη συνεργασίας σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, είναι ικανή να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στα κράτη, περιορίζοντας έτσι την πιθανότητα πολεμικών συγκρούσεων. Η προσδοκία που γεννάται, είναι ότι οι εν