IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Έντονη ήταν η αντιπαράθεση των κορυφαίων υποψηφίων των πέντε μικρότερων κομμάτων για την καγκελαρία, στο χθεσινό ντιμπέιτ. Στην θεματική ενότητα φορολόγηση υπήρξε αναφορά στην ελληνική φορολογική πολιτική, σε έναν διαξιφισμό μεταξύ της αριστερής    Sahra Wagenknecht  ( Σάρα Βάγκενκνεχτ) και του «πράσινου» Cem Özdemir  (Τζεμ Έτσντεμιρ). Για μια ακόμα φορά η Sahra Wagenknecht ( Σάρα Βάγκενκνεχτ)  επέκρινε τον τρόπο αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη αλλά και τη διαδικασία χορήγησης βοήθειας στην Ελλάδα τονίζοντας: ''Ο πυρήνας της διάσωσης του ευρώ ήταν να εξασφαλιστούν τα κέρδη των τραπεζών με χρήματα φορολογουμένων. Δεν διασώσαμε την Ελλάδα, διασώσαμε τις τράπεζες. Η πολιτική των χαμηλών επιτοκίων είναι απαραίτητη γιατί οι διάφορες κυβερνήσεις δεν έχουν το απαραίτητο θάρρος για να επιβαρύνουν περισσότερο τους πολύ πλούσιους, που υπάρχουν στην Ελλάδα, την Ιταλία ή και αλλού». Στην παρέμβαση του  Cem Özdemir  (Τζεμ Έτσντεμιρ)   ότι στην Ελλάδα κυβερν

(Διαβάζεται εν συναρτήσει με το   προηγούμενο . ) Μια απόλυτη βεβαιότητα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, η απόλυτη βεβαιότητα της επερχόμενης κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη. Το μέλλον είναι άγνωστο και η μοίρα αδιαφανής, αλλά μοναδική εξαίρεση σίγουρης, δεδομένης γνώσης -- αργά ή γρήγορα -- μοιάζει να είναι αυτή η βεβαιότητα. Άπαντες την επικαλούνται: για άλλους αποτελεί χαράς ευαγγέλια, γη της Επαγγελίας και σωτηρία από τους μνημονιακούς κομμουνιστές, ενώ για άλλους έσχατο μπαμπούλα, παλινόρθωση της πιο σκληρής Δεξιάς (ή για την ακρίβεια, του πιο σκληρού Κέντρου), ικανό και επαρκή λόγο για να υπομείνουμε κάθε συριζαϊκότητα. Με το παρόν σημείωμα θέλουμε να υπαινιχθούμε πως αυτή η βεβαιότητα δεν είναι και τόσο... βέβαιη -- και πως, ακόμα και εάν τελικά αποδειχθεί ορθή, ίσως αυτό να μην συμβεί με τον τρόπο που φαντάζονται φίλοι και πολέμιοι. Τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση -- που θα μπορούσε και να οριστεί ως σπέκουλα; Φυσικά και έχει νόημα, καθ' ότι ειδάλλως συζητούμε πολιτι

    Σ​​υγκυρίες που αναπαράγουν τον Oργουελ: Tην επομένη της τηλεοπτικής αντιμαχίας Mακρόν - Λεπέν, πρωί, σε ελλαδικό κρατικό κανάλι μεσήλικας ευτραφής δημοσιογράφος «πληροφορούσε» τους Eλληνες πολίτες για το πανευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος της προτεραίας «ντιμπέιτ». Aποφαινόταν με απόλυτη βεβαιότητα, για το ποιος σαφώς υπερείχε και θριάμβευσε, ποιος ολοφάνερα υστερούσε και κατατροπώθηκε. Eξέφερε τις εκτιμήσεις του ως «είδηση», όχι ως γνώμη. Πρόσθετε και ποιες προβλέψεις συνάγονταν από την αντιμαχία για το εκλογικό αποτέλεσμα. Πιθανότατα οι πρωινοί τηλεθεατές του ελλαδικού κρατικού καναλιού ήταν μερικές εκατοντάδες χιλιάδων. Aνάμεσά τους μόνο, ίσως, ελαχιστότατοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, γνώριζαν εκ του σύνεγγυς τον δημοσιογράφο. Kαι ήξεραν από άμεση εμπειρία, αν ο άνθρωπος που «πληροφορούσε» το ελλαδικό κοινό για την κρίσιμη αντιμαχία, κατανοούσε τη γαλλική γλώσσα. Πάντως κανένα ελλαδικό ή διεθνές κανάλι δεν είχε αναμεταδώσει την αντιμαχία με ταυτόχρονη μετάφ

Τα ελληνικά ομόλογα μπορεί να γίνουν σημαντικά λιγότερο επικίνδυνα από τα αντίστοιχα πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών και τα spreads τους (οι διαφορές των αποδόσεων από αυτές των αντίστοιχων γερμανικών τίτλων) να μειωθούν πολύ, ανάλογα με το μέγεθος της όποιας αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας προς τους επίσημους πιστωτές της, αναφέρει δημοσίευμα του Matthew Klein στην εφημερίδα  Το συνδυαστικό αποτέλεσμα μίας αναδιάρθρωσης του χρέους και της αγοράς των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω σημαντική άνοδο των τιμών των ομολόγων (σ.σ.: οι οποίες κινούνται αντίθετα με τις αποδόσεις τους), σημειώνει το δημοσίευμα. Το σημερινό μείγμα των ελληνικών επιτοκίων στην αγορά, των προοπτικών ανάπτυξης και των δημοσιονομικών στόχων δεν φαίνεται βιώσιμο. «Για μία χώρα με νομισματική κυριαρχία, αυτό συνεπάγεται τη μείωση των αποδόσεων και την αύξηση των τιμών των ομολόγων. Για χώρες της Ευρωζώνης, συνεπάγεται μία αναδιάρθρωση του χρέους» , αναφέρει το δη

Τι είναι χειρότερο από το Grexit; Πιο απαραίτητο από ποτέ ένα plan B που θα εγγυάται ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, θα αποτελέσουμε τη «Σιγκαπούρη» και όχι τη «Βενεζουέλα» των Βαλκανίων.  «Πολλές φορές πιστεύουμε σε υπερβολικό βαθμό ότι αυτό που ισχύει σήμερα αντιπροσωπεύει τη μόνη δυνατή κατάσταση των πραγμάτων». Marcel Proust Aκόμα και ο πιο θερμός υποστηρικτής της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα συμφωνούσε στο εξής: Οτι υπάρχει κάτι χειρότερο από την έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη. Τι είναι αυτό; H έξοδος της Ελλάδος από την ευρωζώνη κάτω από την καθοδήγηση κρατικιστικών ιδεοληψιών! Δηλαδή  μία έξοδος που θα συνοδεύεται  από capital controls, ελέγχους τιμών, κρατικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων, πιθανώς δελτίου τροφίμων -γενικώς απο μέτρα που όχι μόνο αποτελούν ιδεολογικό ανάθεμα για έναν οπαδό της ελεύθερης οικονομίας αλλά θα έχουν τραγικά αποτελέσματα για τη χώρα. Αν λοιπόν συμφωνεί κανείς με αυτή τη διαπίστωση, τότε ασφαλώς είναι α

Υπάρχει βεβαίως και μια μικρή λεπτομέρεια. Αυτό που ξορκίζουν οι χλευαστές των «δραχμιστών» μπορεί να μας συμβεί από βούληση τρίτων. Και τότε θα φέρουν βαριά ευθύνη, ακριβώς γιατί δεν κάτσαμε να συζητήσουμε τους όρους με τους οποίους θα επιδιώξουμε να το διαχειριστούμε. Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιστροφή στη δραχμή υπό τις παρούσες συνθήκες, χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία και με όρους ταπεινωτικής αποπομπής από την ευρωζώνη που θα επιχειρήσουν να επιβάλλουν οι δανειστές, αποτελεί μία εξαιρετικά προβληματική διαδικασία. Και προφανώς απευκταία. Μία χώρα χρεοκοπημένη, με πληθυσμιακή συρρίκνωση χωρίς παραγωγική βάση, χωρίς εξαγωγικό προσανατολισμό, που έχει αφήσει στη τύχη της την πρωτογενή παραγωγή και στηρίζεται μόνο στις φυσικές ομορφιές και την πολιτιστική της κληρονομιά δεν είναι δυνατόν να σταθεί στα πόδια της με ένα αδύναμο εθνικό νόμισμα. Το πολύ-πολύ να καταντήσει απ’ άκρη σ’ άκρη τουριστική λουτρόπολη φτωχών ιθαγενών που θα τρέχουν

 Το απόλυτο αδιέξοδο –Τι δεν λένε οι δραχμιστές και  ευρωζωνιστές - 9 ρηξικέλευθες προτάσεις - Η ευρεία συνειδητοποίηση του αδιεξόδου ωθεί τις εξελίξεις σε νέου τύπου πολιτικές και οικονομικές λύσεις. Το αίτημα της Ελλάδας προς την Παγκόσμια Τράπεζα για πρόσθετη χρηματοδότηση ώστε να στηριχθεί το κοινωνικό κράτος (και οι θέσεις εργασίας) και τα έργα υποδομής έρχεται να καταδείξει πως το σενάριο της ανάπτυξης μέσω μνημονίων και κάποιας μελλοντικής ρύθμισης του χρέους δεν μπορεί ούτε ανάπτυξη να δημιουργήσει, ούτε την οικονομία να διασώσει, ούτε -κυρίως- να δώσει προοπτική στην χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία. Οι πρόσφατες πληροφορίες για συμφωνία με ρήτρα opt-out (αυτοεξαίρεσης) που ζητά το ΔΝΤ ώστε να μπει στο πρόγραμμα και να δοθεί έτσι η δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εντάξει στην πιστωτική χαλάρωση της Ελλάδα, ώστε να αποκτήσει κάποια ρευστότητα το τραπεζικό σύστημα, καταδεικνύουν πως η πλευρά των πιστωτών παραμένει προσκολλημένη στα συμφέροντα της και όλα τα