IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον της σημερινής τζιχάντ, η ορολογία από την ισλαμική πολιτική θεωρία χρησιμοποιείται ως εργαλείο με έναν χαλαρό, αναλυτικό τρόπο, με βάση διάφορα ιστορικά πλαίσια με στόχους εκλεκτικούς. Όπως επισήμανε ο ισλαμιστής ιστορικής Faisal Davji στο Landascapes of the Jihad, οι ζώνες τζιχάντ δεν είναι καν ιδιαίτερα αραβικές πλέον: η ISIS προφανώς δεν κοιτάζει ούτε προς την Ιερουσαλήμ ούτε προς τη Μέκκα, για τώρα πάντως. Το «όνειρο» της αποκατάστασης του χαλιφάτου για το οποίο μιλάει η ISIS, είναι λίγο-πολύ παρόμοιο με το κίνημα Khilafat στην Ινδία πριν από έναν αιώνα (το οποίο πραγματοποιήθηκε με τη δημιουργία του Πακιστάν) ως το αραβικό πολιτικό ισλάμ. Η εμμονή τώρα είναι οι σιίτες, ίσως με κάποιες αναφορές στον δυτικό νέο-φιλελευθερισμό. Το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι ούτε η επαναχάραξη των συνόρων της βρετανό-γαλλικής συμφωνίας Sykes-Picot το 1916, ούτε η αναβίωση ενός ιδιαίτερα ποικίλου ιστορικού θεσμού όπως το χαλιφάτο. Είναι ένα προϊόν μιας συγκεκριμ

Siege of Baghdad  by the Mongols led by  Hulagu Khan  in 1258. Siege of Baghdad (1258) Η προέλαση των δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ προκάλεσε έκπληξη στη διεθνή κοινότητα η οποία, για μεν τους πολίτες μπορεί να ήταν αληθινή, για δε τις κυβερνήσεις, μάλλον, υποκριτική. Και ήταν υποκριτική, διότι, όλες οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον του αναπτυγμένου κόσμου έχουν τους μηχανισμούς να γνωρίζουν και την τρέχουσα κατάσταση στην περιοχή και το ιστορικό της υπόβαθρο. Και τα δύο οδηγούσαν νομοτελειακά στο ερώτημα: πότε και πως θα εκφραστούν ως ενιαία κοινότητα οι Σουνίτες του Ιράκ αλλά, και της Συρίας, μετά τον εμφύλιο; Το μεγάλο λάθος του κ. Μαλίκι, πρωθυπουργού του Ιράκ, ήταν ότι αγνόησε την ιστορία της περιοχής, τυφλωμένος προφανώς από τη δυνατότητα που του έδινε η νομή της εξουσίας και δεν φρόντισε να συμμετάσχουν στη Σιιτική κυβέρνησή του και οι Σουνίτες. Λάθος, που τώρα πληρώνεται. Το Ιράκ, βεβαίως, και η πρωτεύουσά του Βαγδάτη, αποτέλεσαν πάντοτε κέντρο του Σιιτ

  Ο καταστρεπτικός ρόλος των Αμερικανών στη διαφαινόμενη διάλυση του Ιράκ και στην προέλαση των τζιχαντιστών - Η άνοδος των Κούρδων, οι φιλοδοξίες του Ιράν και η εύθραυστη ισορροπία της Ιορδανίας      Από τότε που ο Φράνσις Φουκουγιάμα υποστήριξε, πριν από 20 χρόνια, πως ο κόσμος μας έφτασε στο τέλος της Ιστορίας, η ίδια η Ιστορία έχει κάνει την υφήλιο να κρατάει την ανάσα της.  Η άνοδος της Κίνας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια, η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008, η Αραβική Ανοιξη και ο εμφύλιος στη Συρία, όλα αυτά διαψεύδουν το όραμα του Φουκουγιάμα για τον «αδιαμφισβήτητο θρίαμβο της φιλελεύθερης δημοκρατίας».  Στην πραγματικότητα, η Ιστορία έκανε τον κύκλο της μέσα σε ένα διάστημα 25 ετών, από την πτώση του κομμουνισμού το 1989 ως τη νέα σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης.  Ομως είναι στη Μέση Ανατολή όπου η Ιστορία γράφεται επί καθημερινής βάσεως και έχει τις π

Ανοιχτούς λογαριασμούς ενός τουλάχιστον αιώνα ,απειλεί να φέρει στην επιφάνεια η ισλαμιστική  επέλαση στο Ιράκ  ,όπου ένα συνονθύλευμα σουνιτών που εμπνέονται από την Αλ Κάιντα και  οπαδοί του Σαντάμ Χουσεΐν  σκορπίζουν το χάος στην χώρα την στιγμή που οι κούρδοι της χώρας βάζουν τα θεμέλια για την μετατροπή της αυτονομίας τους   σε πλήρη ανεξαρτησία από το ενιαίο ιρακινό κράτος. Οι ξαφνικές επιτυχίες και η επέλαση των δυνάμεων της ISIS (Islamic State of Iraq and Syria ) απειλούν να οδηγήσουν σε διαμελισμό το Ιράκ ,να εμπλέξουν και άλλες χώρες σε  έναν σεχταριστικό πόλεμο Σιιτών εναντίον Σουνιτών ,παραδίδοντας στις διαθέσεις των νικητών τεράστιας οικονομικής  και στρατηγικής σημασίας ενεργειακούς πόρους  ενώ δημιουργούν συνθήκες δραματικής αποσταθεροποίησης σε ολόκληρη την περιοχή. Κυρίως όμως  για πρώτη φορά δημιουργείται  πυρήνας τζιχαντιστών με κυριαρχία επί του εδάφους όχι απλώς ενός μικρού θύλακα ,αλλά ενός κανονικού «κράτους» στην καρδιά της Μέσης Ανατολής και στην Μ