IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Facial Chronicle - b.10, p.299 - Battle of Kosovo (1389).png Η μάχη του Κοσσυφοπεδίου 15.6 1389) ρωσική μικρογραφία του 16ου αι. Η επιστροφή του σερβικού στρατού στο Κοσσυφοπέδιο  θα αποτελέσει πρόκληση για τη Ρωσία. Το Βελιγράδι, επισήμως, δηλώνει ότι η Σερβία θα αναπτύξει τα στρατεύματά του στο Κοσσυφοπέδιο, εφόσον συνεχιστεί η τρομοκρατία εναντίον του σερβικού πληθυσμού. Και αυτή θα συνεχιστεί, και οι "Δυτικοί εταίροι" δεν θα παρεμβαίνουν, αφού έχουν ήδη επιτρέψει στους Αλβανούς να τους παγιδεύσουν. Πολλά σε αυτήν την κατάσταση εξαρτώνται από τη Μόσχα και το κύριο ερώτημα τώρα διατυπώνεται κάπως έτσι: όλα όσα συμβαίνουν συνιστούν μια ευκαιρία για τη Σερβία ή μια παγίδα για τη Ρωσία; "Εάν η διεθνής κοινότητα δεν ανταποκριθεί όπως ορίζεται από το ψήφισμα του ΟΗΕ, εάν οι Σέρβοι του Κοσσυφοπεδίου υποβάλλονται σε πογκρόμ, εάν δέχονται επιθέσεις, τότε το Βελιγράδι θα πρέπει να αντιδράσει και η Σερβία είναι έτοιμη γι’ αυτό", δήλωσε ο υπουργός Εξωτε

Αντιμέτωπη με τον ορατό πλέον κίνδυνο μιας νέας εκτροπής στην Αλβανία στα πρότυπα της κρίσης του 1997, βρίσκονται οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά και η Αθήνα. Την ίδια στιγμή δυνάμεις τόσο στο Κόσοβο όσο και στα Τίρανα επενδύουν πολιτικά στον Αλβανικό Μεγαλοϊδεατισμό, προκειμένου μέσω του εθνικισμού να διασώσουν τις θέσεις τους και την σημερινή διαπλοκή της πολιτικής με το οργανωμένο έγκλημα. Με κίνδυνο να αποτελέσει η Αλβανία όχι απλώς μια νέα μαύρη τρύπα στο ευρωπαϊκό έδαφος αλλά πηγή σοβαρή αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή, η Αλβανική πολιτική ηγεσία δεν δείχνει την δυνατότητα να συγκρατήσει την κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται καθημερινά. Ούτε, όμως, οι Βρυξέλλες και ο Αμερικανικός παράγοντας δείχνουν διάθεση άμεσης εμπλοκής ώστε να τεθεί υπό έλεγχο η κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι επιδείχθηκε ιδιαίτερη ανοχή, ακόμη και μέχρι αυτή την ώρα, στον Έντι Ράμα, καθώς οι ευρωπαϊκές χώρες ήλπιζαν ότι παρά τις γνωστές σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα, θα μπορούσε

 Πρίστινα, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου. Πριν από είκοσι χρόνια αυτές τις μέρες ξεκινούσαν στη γαλλική πόλη Ραμπουγιέ οι συνομιλίες της διεθνούς διάσκεψης για την ειρήνη με στόχο την επίλυση της κρίσης μεταξύ Σερβίας και Αλβανίας για το Κοσσυφοπέδιο. Tο Βελιγράδι απέρριψε εκεί τις προτάσεις που είχαν παρουσιαστεί. Στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ ξεκίνησε την πρώτη στρατιωτική αποστολή του μετά το τέλος του Β‘ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι βομβαρδισμοί ανάγκασαν τον σερβικό στρατό σε υποχώρηση, έχοντας προηγουμένως εκτοπιστεί 800.000 Αλβανοί. Το Κοσσυφοπέδιο, που από το 2008 αυτονομήθηκε από τη Σερβία και έγινε το νεότερο κράτος στην Ευρώπη, τελεί λίγο-πολύ ακόμη υπό διεθνή εποπτεία. Η νατοϊκή δύναμη KFOR εγγυάται την ασφάλεια, ενώ επί δέκα χρόνια η ΕΕ, με τη μεγαλύτερη εξωτερική αποστολή της (EULEX), προσπάθησε να βοηθήσει το Κοσσυφοπέδιο στην οικοδόμηση ενός συντεταγμένου, δημοκρατικού κράτους. Σήμερα το Κοσσυφοπέδιο θεωρείται ένα από τα πιο διεφθαρμένα κράτη στον κόσμο. Δικ

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν επισκέφθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε το Βελιγράδι, όπου τον υποδέχθηκε ο Σέρβος πρόεδρος Αλεξάνταρ Βούτσιτς. Η Ρωσία έχει φροντίσει να διατηρήσει την παρουσία της στη Σερβία με διάφορους τρόπους, όπως η πώληση σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Πολύ πριν ο Ψυχρός Πόλεμος χωρίσει την Ευρώπη στα δύο, τα Βαλκάνια ήταν για τους Δυτικούς μια εξαιρετικά άβολη περιφέρεια. Παρότι αποτελούν γεωγραφικό τμήμα της Ευρώπης, ουδέποτε κάποια από τις ισχυρές χώρες της υποηπείρου διεκδίκησε, ούτε βέβαια και κατάφερε, να ασκήσει μακροπρόθεσμη πολιτική, παρά μόνο συγκυριακά. Με μικρές περιόδους φαινομενικής σταθερότητας που οφείλονταν, κατά κύριο λόγο, στη στιβαρότητα εξωτερικής πολιτικής παρέμβασης. Πάνω σε αυτό το μακραίωνο υπόστρωμα αστάθειας και διαρκών μεταβολών, η συμφωνία των Πρεσπών ανάμεσα στην Αθήνα και στα Σκόπια αποτελεί ένα επεισόδιο το οποίο έχει τη σημασία που του προσδίδει η πολιτική συγκυρία, αλλά θα κριθεί, όπως όλα, από την Ιστορία. Οπως φαί

Μια μακραίωνη φιλία, που είχε αντέξει ακόμη και στην περίοδο των ταραγμένων σχέσεων του Τίτο με τους Σοβιετικούς, επιβεβαίωσαν στο Βελιγράδι οι πρόεδροι Πούτιν και Βούτσιτς. Οι συμφωνίες που υπέγραψαν, 21 τον αριθμό, οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Σερβίας κάνουν ακόμη πιο έντονη την παρουσία των Ρώσων στα Βαλκάνια, γεγονός που σχολιάστηκε ήδη από ευρωατλαντικά κέντρα. Σε μια περίοδο που τα Δυτικά Βαλκάνια φαίνονται να προσανατολίζονται προς την ΕΕ, υιοθετώντας μια όλο και πιο ευρωατλαντική πορεία, το Βελιγράδι δείχνει να μην ξεχνά τους παλιούς φίλους και τις σχέσεις του σερβικού λαού με την «μαμά Ρωσία». Σχέσεις δοκιμασμένες που, αν κρίνει κανείς από τις δεκάδες χιλιάδες πολίτες που ταξίδεψαν από όλα τα μέρη της Σερβίας, ακόμη και από το Κόσοβο και την Βοσνία για να καλωσορίσουν τον Πούτιν μπροστά στον ορθόδοξο ναό του Αγίου Σάββα, εξακολουθούν να παραμένουν ισχυρές. Πέρα από την συναισθηματική διάσταση όμως, η επίσκεψη του Πούτιν στο Βελιγράδι έχει βαρύνουσα πολιτική σημ

Αν τα Βαλκάνια έχουν χαρακτηριστεί στο παρελθόν ως η «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», τότε το Κόσοβο θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί ως η «πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων». Όσοι θυμούνται την πρόσφατη ιστορία των λεγόμενων «πολέμων της γιουγκοσλαβικής διαδοχής» της δεκαετίας του 1990, γνωρίζουν καλά πως η αφορμή που τους πυροδότησε ήταν το Κόσοβο και η σύγκρουση του αλβανικού εθνικισμού με τον σέρβικο, η οποία κλιμακωνόταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Το 1989 η Σερβία του Μιλόσεβιτς, που είχε προσχωρήσει στην ιδεολογία του μεγαλοσερβικού εθνικισμού αποφάσισε να καταργήσει την αυτονομία του Κοσόβου, με πρόσχημα την προστασία των δικαιωμάτων της σερβικής μειονότητας (210.000 εκείνη την εποχή) καθώς και των σερβο-ορθόδοξων μοναστηριών, από την απειλή της αλβανικής πλειοψηφίας (85% των κατοίκων) των Κοσοβάρων, που διεκδικούσε αρχικά καθεστώς «7ης δημοκρατίας» στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας και αργότερα ένα ανεξάρτητο αλβανοκοσοβαρικό κράτος. Είναι γνωστό επίσης πως

Οι διαβουλεύσεις με σκοπό μία συμφωνία μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας για εδαφικές διευθετήσεις, οι οποίες να προσδίδουν εθνική ομοιογένεια στην περιοχή, έχει προκαλέσει αντιφατικές αντιδράσεις. Αν και θα πρόκειται για αλλαγή συνόρων, η οποία θα προκύψει κατόπιν συμφωνίας των ενδιαφερομένων κρατών, είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι εάν, έστω και έτσι, σπάσει η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων θα προκληθεί ντόμινο ή τουλάχιστον θα εγερθούν ζητήματα, τα οποία θα αποσταθεροποιήσουν τα Βαλκάνια. Η περιοχή έχει από το παρελθόν της βγάλει κακό όνομα. Παραπέμπει σε εθνοτικές συγκρούσεις, εθνικούς ανταγωνισμούς και αστάθεια. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Από τους Βαλκανικούς Πολέμους στις αρχές του 20ου αιώνος και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου το 1913, η οποία οριστικοποίησε τα σύνορα, έως τη δεκαετία του 1990, στη Βαλκανική επικράτησε σταθερότητα. Το συνοριακό καθεστώς άντεξε δύο παγκοσμίους πολέμους και βεβαίως το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου για μεγάλο διάστημα πάγωσ