IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Λίβανος: Οι αιτίες της τραπεζικής κρίσης του αιώνα. Η κατάρρευση της Κεντρικής Τράπεζας του Λιβάνου μετά από μια μεγάλη κρατική απάτη βύθισε τη χώρα σε οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση χωρίς προηγούμενο. Η χώρα πληρώνει σήμερα τα 76 χρόνια πολιτικής εξάρτησης της και τα 8 χρόνια της πλήρους πολιτικής έλλειψης. Η πραγματικότητα της κατάστασής της είναι πολύ διαφορετική από την αντίληψη που έχουν οι πολίτες της. Οι τρεις πρόεδροι. Στο κέντρο ο στρατηγός Μισέλ Αούν, χριστιανός πρόεδρος της Δημοκρατίας, στα αριστερά ο Σιίτης πρόεδρος του Κοινοβουλίου Ναχίμπ Μπέρι, στα δεξιά ο Σουνίτης πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης Σαάντ Χαρίρι. Ο Λίβανος δεν είναι μια δημοκρατία βασισμένη στην ισορροπία της εξουσίας μεταξύ της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας, αλλά ένα σύστημα θρησκευτικής απόχρωσης βασισμένο σε 17 θρησκευτικές κοινότητες. Η ακραία πολυπλοκότητα αυτού του συστήματος εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα των πολέμαρχων και της ξένης επιρροής. Έτσι ο

Beirut Η επιτήδευση της λιβανέζικης νεωτερικότητας. Η Βυρηττός, που αρχικά είχε σχεδιαστεί να έχει τη μορφή ενός νέου Μανχάταν, υπόδειγμα νεωτερικότητας με φαντασιώσεις, υπέστη την επίδραση της κερδοσκοπίας των κατασκευαστικών εταιρειών και των αντιστάσεων σ' αυτήν. Τα στίγματα αυτής της «νεωτερικότητας» είναι ήδη ορατά, οξύνοντας τα παράδοξα μιας πόλης που, όπως η χώρα, αναζητά ακόμη την ταυτότητά της. Το 2001 ο Λίβανος μπαίνει σε μια «χρυσή εποχή», την εποχή της «νεωτερικότητας». Οι πληγές του πολέμου κλείνουν σιγά - σιγά και ο πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι (πατέρας του παραιτηθέντος Σαάντ) οδηγεί την οικονομία στην ανάκαμψη, κυρίως μέσω ξένης βοήθειας. Από τότε, όμως, κάποιοι διέβλεπαν ότι δεν πρόκειται παρά για ένα επιχρυσωμένο εξωτερικό περίβλημα. Η αποκατάσταση του κέντρου της Βηρυττού ήταν το κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος της λιβανέζικης ανοικοδόμησης. Ενώ αρχικά είχε σχεδιαστεί να έχει τη μορφή ενός νέου Μανχάταν, υπόδειγμα νεωτερικότητας με φαντα

Το μεγάλο δίλημμα της Μέσης Ανατολής. Στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αναπτύσσονται το τελευταίο διάστημα δύο αντίρροπες δυναμικές. Την πρώτη εξέφρασε ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων Ανουάρ Γκαργκάς, μιλώντας την Κυριακή στον Στρατηγικό Διάλογο του Άμπου Ντάμπι, όπου κάλεσε τα αραβικά κράτη να εκμεταλλευτούν το "κρίσιμο” 12μηνο που ακολουθεί, ώστε να οικοδομήσουν μια περισσότερο σταθερή περιφερειακή τάξη, θεμελιωμένη σε νέες αξίες και στον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας. Η ομιλία του Γκαργκάς ήταν επενδεδυμένη με την ρητορική ενός αραβικού εθνικισμού, εν μέσω καταγγελιών το ότι το Ιράν και η Τουρκία έχουν αποκτήσει την ελευθερία να επεμβαίνουν στις υποθέσεις των γειτόνων τους. Όμως πίσω από τις γραμμές γίνεται σαφές ότι το "άνοιγμα” των ΗΑΕ απευθύνεται και σε αυτές τις χώρες. "Η επιλογή που μας προσφέρεται παρουσιάζεται συχνά ως ένα ψευδές δίλημμα: σύγκρουση ή υποταγή", τόνισε ο Γκαργκάς, απορρίπτοντας λ.χ. σε ό,τι αφορά το Ιράν

JOSEPH EID VIA GETTY IMAGES Η «επανάσταση» του LEBυ - Τι συμβαίνει στη χώρα με υπέρογκο χρέος και το 1,5εκατ. πρόσφυγες. Ο ρόλος της Χεζμπολάχ, οι παρασκηνιακές κινήσεις της Σαουδικής Αραβίας και το ξεχασμένο (;) πολιτικό θρίλερ με την απαγωγή του πρωθυπουργού σε μια χώρα με μια εκρηκτική πληθυσμιακή σύνθεση Χριστιανών, Σιιτών και Σουνιτών όπου όλα κρέμονται πάντα από μια κλωστή. Οι διαδηλώσεις των 13 ημερών που παρέλυσαν τη χώρα του Λιβάνου οδήγησαν στην ανακοίνωση παραίτησης του πρωθυπουργού Σαάντ Χαρίρι , κάτι που οι πολίτες αξιολογούν μόνο ως μια πρώτη νίκη στη μάχη για την «πτώση του καθεστώτος» . Εξάλλου, τα αιτήματά τους δεν περιορίζονταν στην απομάκρυνση του επικεφαλής της κυβέρνησης αλλά στην εκ βάθρων αλλαγή του πολιτικού συστήματος με πολλούς να στοχοποιούν επίσης τον πρόεδρο της χώρας και τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου, Αούν και Μπερί. Για τους διαδηλωτές, όλοι είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι ο Λίβανος είναι μια εκ των πιο υπερχρεωμένων χωρών παγκο