IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Τι σημαίνει ο διπλωματικός πόλεμος  Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και Τουρκίας. Μολονότι το διεθνές ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά την ευρύτερη Μέση Ανατολή επικεντρώνεται κυρίως στη σύγκρουση του Ιράν και των συμμάχων του με τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της, που δίνει στα πράγματα μια μάλλον παραπλανητική χροιά θρησκευτικού πολέμου μεταξύ σουνιτών και σιιτών μια άλλη διαχωριστική γραμμή, στο εσωτερικό του δεύτερου στρατοπέδου αυτή τη φορά, βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, αντιπαραθέτοντας τις μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, με πραγματικό ηγέτη τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, απέναντι στην Τουρκία. Ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ Άγκυρας και Άμπου Ντάμπι τα προηγούμενα 24ωρα το εικονογραφεί αυτό χαρακτηριστικά. Με ανακοίνωσή του την Πέμπτη, το υπουργείο Εξωτερικών και Διεθνούς Συνεργασίας των ΗΑΕ εξέφρασε ανησυχία του για τον ρόλο της Τουρκίας στην κρίση της Λιβύης, καταγγέλλοντας μεταφορά οπλισμού και μαχητών από τουρκικής πλευράς στην πολύπαθη βορειοαφρικ

Η υποστήριξη προς τον αρχηγό των ανταρτών της Λιβύης, Στρατηγό Χαλίφα Χάφταρ, έχει αυξηθεί ως αποτέλεσμα του ισχυρισμού του ότι ένας από τους βασικούς στόχους της στρατιωτικής του εκστρατείας είναι να εμποδίσει τη χώρα να πέσει στα χέρια των ισλαμικών πολιτοφυλακών που έχουν ευθυγραμμιστεί με την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) που στηρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη. Φωτογραφία: Ο Χάφταρ (δεξιά) συναντά τον Ιταλό πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε στις 12 Νοεμβρίου 2018 στο Παλέρμο της Ιταλίας. (Φωτό του Filippo Monteforte/AFP από Getty Images )  Το τολμηρό σχέδιο του Ερντογάν  για ένα νέο καθεστώς Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Λιβύη. Η ανησυχία τώρα είναι ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα χρησιμοποιήσει την αποτυχία των διεθνών διαμεσολαβητών να τερματίσουν τις μάχες για να εντείνει την υποστήριξή του προς την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (GNA) της Λιβύης, ενισχύοντας έτσι τη θέση των πολυάριθμων ισλαμικών πολιτοφυλακών που στηρίζουν το σώμα που υποστηρίζεται απ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: (1) Η Λιβύη, η Τουρκία και ο θυμός του αραβικού κόσμου. (2) Κι όμως, Τουρκία και ναζιστική Γερμανία έχουν κοινό παρονομαστή. Η υπόθεση Λιβύη δείχνει  γιατί η Τουρκία δεν έχει φίλους. Τουρκία, Λιβύη και η στρατηγική Ερντογάν: Δύσκολα το θυμάται κανείς σήμερα, αλλά υπήρξε μια περίοδος, μόλις πριν από μια δεκαετία, που η Τουρκία περιέγραφε το δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής υπό τον γενικό τίτλο "μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες". Από τότε, η Άγκυρα "έκαψε" τις γέφυρές της με το Ισραήλ, με αφορμή τον "Στολίσκο Ελευθερίας για τη Γάζα". Εξόργισε την Αίγυπτο, επικρίνοντας σκληρά το στρατιωτικό πραξικόπημα του στρατηγού Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι και υποστηρίζοντας την αιγυπτιακή Μουσουλμανική Αδελφότητα. Τα "έσπασε" με τη Συρία βοηθώντας τους αντι-ασαντικούς αντάρτες (και πιο πρόσφατα εισβάλλοντας στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, μεταξύ άλλων και για να επαναπατρίσει υποχρεωτικά Σύρους πρόσφυγες). Μπήκε δε σε αντ

Το γεωστρατηγικό βάθος του διακυβεύματος στη Λιβύη.  Η εξέγερση του 2011 και η πτώση του Μουαμάρ Καντάφι σήμανε το τέλος της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια (το «κράτος των μαζών» κατά τον ίδιο τον Καντάφι), μία ιδιότυπη διαδικασία εθνικής συγκρότησης της Λιβύης στην οποία καθοριστικό ρόλο διαδραμάτιζαν τα «λαϊκά συμβούλια». Η διαδικασία αυτή διεμβόλιζε τις παραδοσιακές οικογενειακές και φυλετικές ιεραρχικές δομές που αποτελούσαν έως το 1969 θεμέλιο του νεοσύστατου όσο και υπανάπτυκτου λιβυκού κράτους. Ισλαμισμός και εδαφική συγκρότηση των στρατοπέδων  στη λιβυκή κρίση Το τέλος της Τζαμαχιρίγια συνεπάγονταν την ανάδυση των παραδοσιακών φυλετικών δικτύων και την ανασυγκρότηση των γεωγραφικών συμπλεγμάτων που αποτελούσαν τα κρατίδια του ομοσπονδιακού βασιλείου της Λιβύης πριν το πραξικόπημα του Μουαμάρ Καντάφι. Ήδη το 2014, τα στρατόπεδα των δυνάμεων που επιβουλεύονταν το μέλλον του κράτους είχαν χωριστεί μεταξύ των «Ισλαμιστών» της Τριπολίτιδας και των «Κοσμικών» της Κ

 Η προσπάθεια της Αιγύπτου να επιστρέψει σε προεξάρχουσα περιφερειακή θέση θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του Σίσι να συμμαζέψει την ισχύ εγχωρίως. Για να προβάλει επιρροή εκτός των συνόρων της, η Αίγυπτος θα πρέπει να επιτύχει εγχωρίως σταθερότερη και εξασφαλισμένη βάση οικονομική, πολιτική και ασφάλειας. Ο Σίσι μιλά στον Τύπο μετά από μια συνάντηση με τον Πούτιν,  τον Δεκέμβριο του 2017. REUTERS Τον Νοέμβριο του 2017, ο Σαουδάραβας πρίγκιπας-διάδοχος Μοχάμαντ Μπιν Σαλμάν (MbS) ξεκίνησε μια παρορμητική προσπάθεια να απομονώσει το Ιράν, αναγκάζοντας σε παραίτηση τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, Σαάντ Χαρίρι [1] κατά την διάρκεια επίσκεψης του τελευταίου στο Ριάντ. Ο πρίγκιπας-διάδοχος βασιζόταν στην υποστήριξη των Σουνιτών Αράβων συμμάχων του, αλλά μια αξιοσημείωτη αραβική χώρα απείχε. Αντί να υποστηρίξει τον βασικό περιφερειακό ευεργέτη της, η Αίγυπτος ευθυγραμμίστηκε αμέσως με τις γαλλικές προσπάθειες για την διαμεσολάβηση μιας διπλωματικής λύσης, φιλοξενώντας τον Χαρίρι στ