IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Π.ΜΑΡΑΓΚΟΣ  ΣΤΑ 40ΧΡΟΝΑ του Αττίλα επιχειρείται για πολλοστή φορά να βρεθεί λύση στο Κυπριακό ζήτημα. Λύση «ρεαλιστική», όπως λένε ακόμα και οι Ελληνοκύπριοι, και όχι δίκαιη, όπως θα έπρεπε... Δυστυχώς, το δίκαιο αιματοκυλίστηκε το καλοκαίρι του 1974 και έκτοτε χάθηκε, όπως συνηθίζεται, άλλωστε, να χάνεται το δίκαιο των μικρών και ανίσχυρων αυτού του κόσμου (για του άλλου... ευτυχώς δεν γνωρίζουμε ακόμα). Σαράντα χρόνια μετά και το Κυπριακό έχει ν' αντιμετωπίσει μια άλλη τραγωδία. Αυτή της αδιαφορίας. Πιο μεγάλη αγωνία υπάρχει για τη συνέχεια του ελληνοκυπριακού σίριαλ... «Μπρούσκο», παρά για την πορεία των συνομιλιών! Εν μέρει όχι άδικα, αφού κι αυτές σίριαλ έχουν καταντήσει. Και είναι το μόνο που ξεπέρασε σε επεισόδια τη «Λάμψη» του Φώσκολου... Κι έτσι, ενώ ο Αναστασιάδης (αφού προηγουμένως χρεοκόπησε τη χώρα, τους πολίτες, τις τράπεζες, δύο μπακάλικα της γειτονιάς του και την καφετέρια του ξαδέλφου του...) προσπαθεί τώρα να βρει λύση στο Κυπριακό (εν πολλοίς χρ

Πιστεύω ότι οι ηγέτες της Ελλάδας από το Μάιο του Μνημονίου και της Κύπρου από το Μάρτιο τούτης της χρονιάς πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με την οικονομία και να αφήσουν κατά μέρος το Κυπριακό και τα υπόλοιπα εθνικά θέματα... Ουάσιγκτον   Απέναντί μου σ’ ένα από τα παγκάκια του LafayetteSquareβρέθηκε ο αγαπημένος φίλος μου από τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’70. Πολιτικά οι δρόμοι μας χώρισαν όταν επέλεξε να υποστηρίξει το φιλοτουρκικό Σχέδιο Ανάν, αλλά συνεχίσαμε –έστω σε καθεστώς δυσπιστίας– την προσωπική σχέση. Τότε μου είχε δώσει τη φθηνή, όπως του είχα απαντήσει οργισμένος, δικαιολογία στην αγγλική: « OutofrespectofPresidentClerides » («Από σεβασμό στον Πρόεδρο Κληρίδη») . Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να μην επιρρίπτουν σε άλλους τις ευθύνες για τις αποφάσεις τους... «Τα μηνύματα από τα μέτωπα της οικονομίας και του Κυπριακού είναι γκρίζα έως μαύρα », μου είπε. « Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Πρέπει

Τελικά, οι Λεβαντίνοι χάνουν τα πάντα Ο όρος «λεβαντίνος» συνυφαίνεται εννοιολογικά, με αλλοιωμένες και ρευστές συνειδήσεις, με εκφυλισμένες ιστορικές καταγωγές, με οπορτουνιστές εμπόρους, με πολιτικά δοσίλογους, με ικέτες αφεντών, με υπόδουλους και υποτελείς έναντι αντιτίμου ευζωίας, καλοπέρασης και πλουτισμού. Εύκολα αλλάζουν την ιστορική τους μνήμη για να γίνουν αρεστοί στον ισχυρό αφέντη, συνειδητά υιοθετούν αυτό που ο κατακτητής θέλει και γίνονται χαμαιλέοντας για να προσαρμοστούν σε κάθε κατάσταση, κάθε αφέντη και στις συνθήκες κάθε εποχής. Θα «προσαρμοστούμε στα συμφέροντα του άλλου» για να επιβιώσουμε ή θα κάνουμε «έντιμους συμβιβασμούς», λένε όταν τα βρούνε σκούρα. Στην οθωμανική Σμύρνη, λοιπόν, την κοσμοπολίτικη Σμύρνη των εμπόρων, των μικτών πληθυσμών και των ωφελιμιστικών συνυπάρξεων, είχαμε πολλούς λεβαντίνους, απομεινάρια της εδουάρδιας εποχής. Η σ υνέντευξη του Τζάιλς Μίλτον, Βρετανού ιστορικού και συγγραφέα, σε ελληνικό περιοδικό, είναι συγκλονιστικ