IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) And all the while, we forget the “big” truth.  That this is an attempt to crush the Syrian dictatorship not because of our love for Syrians or our hatred of our former friend Bashar al-Assad, or because of our outrage at Russia, whose place in the pantheon of hypocrites is clear when we watch its reaction to all the little Stalingrads across Syria. No, this is all about Iran and our desire to crush the Islamic Republic and its infernal nuclear plans – if they exist – and has nothing to do with human rights or the right to life or the death of Syrian babies. Quelle horreur! Syrian war of lies and hypocrisy [ http://www.independent.co.uk/voices/commentators/fisk/ robert-fisk-syrian-war-of-lies-and-hypocrisy-7985012.html ]  (...)   the Turkish leader would be happy to see the Muslim Brotherhood in Syria emerge as the eventual victors of the crisis in that country, a development which would lead to the establishment of a n

Τι δείχνουν τα εκρηκτικά γεγονότα στην τουρκοσυριακή μεθόριο για την πολιτική της Αγκυρας Τα εκρηκτικά γεγονότα των τελευταίων ημερών στην τουρκο-συριακή μεθόριο φανερώνουν αν μη τι άλλο περιπλοκές για τη φιλόδοξη Άγκυρα.  Από καιρό το  δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου έχτιζε το μύθο της ηγεμονικής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Στη βάση αυτού του μύθου τοποθετήθηκε ευθέως στην συριακή κρίση, υποστήριξε τους αντάρτες και διεκδίκησε ρόλο από αμερικανούς και ρώσους για τη διαχείρισή της.  Στην αρχή του εμφυλίου , όσο οι ισλαμιστές αντάρτες δημιουργούσαν ατμόσφαιρα νίκης, όλα έδειχναν ομαλά για την Τουρκία.  Ωστόσο, η συνέχεια αποδείχθηκε ιδιαιτέρως προβληματική. Υποτίμησε η τουρκική ηγεσία τον αντιτουρκισμό των Αράβων, ξέχασε ο Ταγίπ Ερντογάν ότι το 1918 οι εξεγερμένοι της Δαμασκού  πετούσαν τους τοπικούς Οθωμανούς σουλτάνους από τα μπαλκόνια, δεν αξιολόγησε τις εθνο- θρησκευτικές διαμ

  Το αδιέξοδο είναι πλήρες στην Συρία καθώς η μεν παράταση της εσωτερικής σύγκρουσης οδηγεί σε μη ελεγχόμενη περιφερειακή αποσταθεροποίηση, αλλά ταυτόχρονα μια εξωτερική παρέμβαση-επέμβαση θα μπορούσε να διογκώσει το πρόβλημα, να το καταστήσει μια συνολική αποδόμηση όλων των περιφερειακών σταθερών. Όσοι επενδύουν στην πτώση του Ασσαντ έχουν κίνητρα που δεν σχετίζονται με την επόμενη μέρα στην Συρία, αλλά με ευρύτερες περιφερειακές στοχεύσεις; Οι ΗΠΑ, και το Ισραήλ έχουν ως προτεραιότητα μέσω της καθεστωτικής αλλαγής στην Δαμασκό να χάσει η Τεχεράνη το μοναδικό κράτος-σύμμαχο στην Μέση Ανατολή που δίνει πρόσβαση στο Ντε Φάκτο κράτος της Σιιτικής Χεζμπολά στο Νότιο Λίβανο. Χωρίς πρόσβαση στην Κεντρική Σκηνή του Μεσανατολικού το Ιράν προσδοκάται ότι θα αναγκασθεί να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ αλλά και άλλα κράτη του Κόλπου βλέπουν στην ανατροπή του Ασσαντ την πρώτη πραγματική ευκαιρία να επηρεάσουν καθεστωτική αλλαγή εκτός Αραβ