IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η πόλη μας αύριο (covid 20*)   Την πόλη που κατοικώ σχεδίασε ο Ερνέστ Εμπράρ, ήταν μετά την πυρκαγιά του 1917 που η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου ανέθεσε στον Γάλλο αρχιτέκτονα της Στρατιάς της Ανατολής τον σχεδιασμό της νέας Θεσσαλονίκης. Μία οθωμανική πόλη με δαιδαλώδη οργάνωση, στενότητα χώρων, με πολυάριθμα ευτελή κτίρια, με απουσία υποδομών, απουσία πλατειών και πάρκων, απουσία γενικά δημόσιων χώρων, απουσία υγειονομικών υποδομών στην εποχή που την ανθρωπότητα κυρίευε ο φόβος και ο θάνατος εξαιτίας της ισπανικής γρίπης μόλις είχε εμφανιστεί. Μία πόλη από την αρχή, μία νέα Θεσσαλονίκη που δεν ήθελε να μοιάζει στην προηγούμενη.  Η πόλη που κατοικώ τα 100 τελευταία χρόνια άλλαξε πολύ , απέκτησε νέο πληθυσμό από την ανταλλαγή του 1922 και έχασε δεκάδες χιλιάδες παιδιά της από την ναζιστική κτηνωδία Η πόλη που κατοικώ διαμόρφωσε μέχρι την δεκαετία του 50-60 ένα αρμονικό οικιστικό σύνολο με τριώροφα και τετραώροφα κτίρια με πρόνοια για το έξω και το μέσα των κτιρίων,

 Decumanus Maximus ...   Όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια και η δεκαετία του 2010 θα είναι μια θολή, άχαρη περίοδος και θα έχουν ξεχαστεί οι συνέπειες της οικονομικής και πολιτικής αναταραχής και οι αντιπαραθέσεις της, όταν τα ονόματα του Βενιζέλου, του Τσίπρα, του Σαμαρά ή του Μητσοτάκη θα είναι γνωστά μόνον στους επιστήμονες ή στους κατοίκους των μικρών δρόμων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης που θα τους αναλογούν, είμαι βέβαιος πως η καταστροφή του Decumanus Maximus, της κεντρικής οδικής αρτηρίας των ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων που ανασκάφτηκε σχεδόν άθικτη στη Θεσσαλονίκη και τώρα απειλείται με διάλυση, θα θεωρείται, αν τελικά συντελεστεί, μια ανεξήγητη, παράλογη πράξη εκμηδενισμού της ιστορίας, η βαρβαρότητα που θα συμπυκνώνει συμβολικά τη ζοφερή μας δεκαετία. Θα προξενεί σε όσους την διδάσκονται την απορία, τη μελαγχολία και την οργή με την οποία μαθαίνουμε τους μεγάλους βανδαλισμούς του παρελθόντος και μας κάνουν συχνά να κλείνουμε το βιβλίο που τους διαβάζουμε και να

Μάρκ Μαζάουερ: ο Συνδαιτυμόνας. [ Η Θεσσαλονίκη – πόλη από την ίδρυσή της και ελληνική αδιαλείπτως ανά τους αιώνας – έγινε αντικείμενο μιας «ιστορικής» αφήγησης του ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ , στο βιβλίο του «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» , στο οποίο προσπαθεί με ακροβατισμούς, σε πείσμα των πηγών, να εκθειάσει την ανεκτικότητα(!) της οθωμανικής κατοχής, να μειώσει την παρουσία του ελληνισμού στην πόλη και, με δυό λόγια, λέει ότι …ελληνοποιήσαμε την πόλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Οι  ημέτεροι, ετερόφωτοι ενδοτικοί, εκσυγχρονιστές – δεξιοί και αριστεροί – χειροκρότησαν την έκδοση και μάλιστα κάλεσαν τον συγγραφέα στους εορτασμούς του 1821… αφού δεν μπορούσαν να καλέσουν τον Γίβωνα και τον Φαλμεράϊερ. Αναίρεση του βιβλίου του κ. Μαζάουερ έκανε, μεταξύ άλλων, ο ιστορικός Γιάννης Ταχόπουλος στο βιβλίο του «Ο Μαζάουερ, η Θεσσαλονίκη και τα φαντάσματα του οθωμανισμού» από το οποίο σας δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα. Ε.Δ.Ν. ] Εποικισμοί στην Μακεδονία: 

 Πριν από 4 χρόνια σε μία εκδήλωση της Πολιτιστικής Εταιρίας είπα τις παρακάτω σκέψεις σχετικά με την Θεσσαλονίκη του χτες, του σήμερα και του αύριο. Ας αναλογιστούμε και ας ξανασκεφτούμε. " Η πόλη που κατοικώ βρέχεται από τον Θερμαϊκό εδώ και πολλούς αιώνες, έχει το προνόμιο να είναι γειτόνισσα του Ολύμπου, κατοικεί αυτό το έδαφος τουλάχιστον εκατό γενιές. Άνθρωποι γεννήθηκαν, έζησαν, δημιούργησαν, μεγαλούργησαν, περπάτησαν, έκαναν απογόνους και άφησαν την τελευταία τους πνοή σε αυτή την πόλη. Η πόλη που κατοικώ αλλάζει ανάλογα με τις εποχές, τον πληθυσμός της, τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα, την οργάνωση της κοινωνίας. Κάποτε ήταν ελληνιστική, μετά έγινε ρωμαϊκή, βυζαντινή, οθωμανική για να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξη της πολύ πρόσφατα. Ο ίδιος ουρανός, η ίδια θάλασσα, το ίδιο χώμα, η ίδια ενδοχώρα πλαισιώνουν αυτή την πόλη και τους εκάστοτε κατοίκους της στη πάροδο χιλιάδων χρόνων. Περπατώ στην Εγνατία οδό και σκέφτομαι ότι σε αυτό το έδ