IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μικρασιάτες και Αφγανοί Μα είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η φτωχή Ελλάδα των τεσσάρων εκατομμυρίων ψυχών, μετά την εθνική καταστροφή του 1922 κατάφερε να αφομοιώσει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες Μικρασιάτες. Είναι δυνατόν η Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων να μην μπορέσει να αφομοιώσει το 2020 πρόσφυγες και μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Συρία, το Σουδάν, την Αλγερία και όπου αλλού; Οι οποίοι, εξάλλου, δεν είναι πάνω από 100.000; Ο τελευταίος αυτός αριθμός, όπως όλα στη μικρή ή τη μικρομέγαλη Ελλάδα, είναι σχετικός. Καταγράφει τις αφίξεις προσφάτου εσοδείας που προστέθηκαν σε έναν ήδη υπάρχοντα πληθυσμό, ο οποίος ποτέ δεν έχει καταγραφεί. Η απογραφή των προσφύγων και μεταναστών ανά την επικράτεια είναι το πιο επείγον από τα επείγοντα. Οσοι επιχειρηματολογούν συγκρίνοντας το ’22 με το σήμερα, και τους Μικρασιάτες με τους Αφγανούς, συνεχίζουν. Τον πρώτο καιρό οι γηγενείς πληθυσμοί υποδέχθηκαν τους Μικρασιάτες με δυσαρέσκεια, αν όχι με εχθρότητα. Με τον καιρό α

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: (1) Διεθνές Δίκαιο και εθνική επιβίωση. (2)  Ξεπέρασαν τους 55.000 οι πρόσφυγες και μετανάστες  στις δομές φιλοξενίας των Ενόπλων Δυνάμεων. (3)  Αλήθειες και ψέματα  για τα επιδόματα στους αιτούντες άσυλο. (4α)  Η αιφνιδιασμένη Σουηδία  στο μεταναστευτικό- προσφυγικό.  (4β)  Testing Tolerance: Swedes are saying ‘enough’,  to immigrants, no-go zones, sharia law & gang rapes. Επτά μέτρα πολιτικής  για τη διαχείριση κρίσεως του Μεταναστευτικού. Για το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ιστορίας μας, η Ελλάδα υπήρξε χώρα εξαγωγής μεταναστών από ότι χώρα δέκτης μετανάστευσης. Είτε πρόκειται για την Αυστραλία ή την Αμερική είτε για την Ευρώπη, τόσο πριν από τον εμφύλιο πόλεμο όσο και κατά τη διάρκεια του αλλά και για αρκετά χρόνια αργότερα, ήταν πιο κοινό για τους Έλληνες να βλέπουν τους συγγενείς τους να φεύγουν, παρά να δέχεται νεοεισερχόμενους. Η Ελλάδα παρουσιάζει μια γενικά φιλόξενη στάση απέναντι στους νεοφερμένους, που χαρακτηρίστηκε από

 Διεθνές Δίκαιο και εθνική επιβίωση. Με αφορμή το θέμα του προσφυγικού - μεταναστευτικού διατυπώνεται συχνά η άποψη στο δημόσιο λόγο ότι κάποια από τα προτεινόμενα μέτρα (π.χ. η πρακτική του push back, δηλαδή η βίαια απώθησή) αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο και συνεπώς τίθεται το ερώτημα αν η χώρα μας επιτρέπεται να τα εφαρμόσει. Στις διεθνείς σχέσεις με βάση τη θεωρία του ρεαλισμού (Θουκυδίδης, Μachiavelli, Morgenthau, κ.λπ), το δίλημμα αυτό έχει απαντηθεί. Στον αξιακό πυρήνα των οπαδών της ρεαλιστικής θεωρίας βρίσκεται η εθνική ασφάλεια και η επιβίωση του κράτους. Το εθνικό συμφέρον είναι ο ύπατος ρυθμιστικός παράγοντας σε θέματα εξωτερικής πολιτικής που σχετίζονται με την επιβίωση του κράτους. Τα κράτη πρέπει να είναι έτοιμα να εγκαταλείψουν τις διεθνείς τους υποχρεώσεις στο βωμό του εθνικού συμφέροντος και της εθνικής επιβίωσης. Οι συμβάσεις αποτελούν απλά πρόσκαιρες διευθετήσεις που θα παραβιαστούν αν αντίκεινται στο εθνικό συμφέρον των κρατών. Σύμφωνα με την

Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα  το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα Οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν στο εσωτερικό και το εξωτερικό.  Τι πρέπει να αποφύγουμε, τι επιβάλλεται να κάνουμε ως χώρα.   Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα κυριαρχεί στην επικαιρότητα. Μερικές σκέψεις/προτάσεις, γιατί οι διαπιστώσεις είναι χρήσιμες μεν για να οδηγηθούμε στα σωστά συμπεράσματα, αλλά δεν προσφέρουν λύσεις. Διεθνής και εγχώρια καμπάνια ενημέρωσης Απαιτείται εκστρατεία ενημέρωσης εντός και εκτός της χώρας. Αρκετοί συμπατριώτες μας ανησυχούν για τις επιπτώσεις του φαινομένου και η κυβέρνηση οφείλει να τους καταστήσει κοινωνούς, με διαδραστικό τρόπο και όχι μέσω βουλευτών και τοπικών, χωρίς να ωραιοποιεί, ούτε βέβαια να δραματοποιεί την κατάσταση. Στο εξωτερικό, χρειάζεται συνεχής και συστηματική ενημέρωση με απτές αποδείξεις της απροθυμίας της Τουρκίας (και των αρχών της) να ελέγξει τις ροές. Πρέπει να επαναλαμβάνουμε ένα κεντρικό αφήγημα με 2-3 εύπεπτες και

  Τα αδιέξοδα του Ερντογάν  και η «διέξοδος» του μεταναστευτικού. Με σημαντικές προσδοκίες μετέβη στην Ουάσιγκτον πριν από δέκα ημέρες ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν αλλά τα κέρδη που αποκόμισε στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν πενιχρά. Ο Τούρκος ηγέτης ήλπιζε να κερδίσει μια ανατροπή της απόφασης της αμερικανικής κυβέρνησης για αποβολή της Τουρκίας και των τουρκικών αμυντικών βιομηχανιών από το πρόγραμμα παραγωγής του μαχητικού F-35, όπως επίσης πίστευε πως θα λάμβανε μια υπόσχεση από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για απέλαση στην Τουρκία του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν. Ο Ερντογάν απέτυχε όμως και στους δυο αυτούς στόχους Ο τρίτος του στόχος που ήταν το πάγωμα της διαδικασίας αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων επετεύχθη προσωρινά, καθώς δυο στενοί σύμμαχοι του Τραμπ στη Γερουσία, οι γερουσιαστές Λίντσεϊ Γκρέιαμ και Ντέιβιντ Περντιού μπλόκαραν δυο φορές την εισαγωγή του σχετικού ψηφίσματος που ενέκρινε πριν από μερικές εβδομάδες η Βουλή τω