IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του Π.ΖΕΡΒΟΥ  Μια πολύπλοκη κρίση. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεν είναι ασφαλώς ο μόνος που υιοθέτησε και προωθεί ό,τι ορισμένοι Αμερικανοί αναλυτές είχαν ονοματίσει ως «ηγεμονική πολιτική» των ΗΠΑ και η οποία άρχισε σταδιακώς να διαμορφώνεται μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας. Η ανάπλαση του παγκοσμίου περιβάλλοντος στη βάση των αρχών «δημοκρατίας» και «ελευθερίας» άρχισε με τον πόλεμο εναντίον της Σερβίας επί της προεδρίας του Μπιλ Κλίντον . Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ είχε την έμπνευση να τον αποκαλέσει «ανθρωπιστικό». Πρωτίστως βέβαια επρόκειτο για στρατιωτική επέμβαση δίχως να έχει προηγηθεί απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η υπουργός επί των Εξωτερικών των ΗΠΑ –την εποχή εκείνη– Μαντλίν Ολμπράιτ δικαιολόγησε την παράκαμψη του Σ.Α. του ΟΗΕ με το επιχείρημα πως «εάν πρέπει να κάνουμε χρήση της βίας είναι επειδή είμαστε Αμερικανοί. Είμαστε ένα έθνος απαραίτητο. Στεκόμαστε υψηλά και βλέπουμε μακρύτερα στο μέλλον από τις άλλες χώρε

 Ο παγκόσμιος "πόλεμος" έχει ήδη κηρυχθεί – και είναι οικονομικός. Δεν είναι ο "πόλεμος της Ουκρανίας": είναι ο "πόλεμος της απο-παγκοσμιοποίησης". Ή, μάλλον, της αναδιάταξης της παγκοσμιοποίησης, με εμπλεκόμενους πολύ περισσότερους από αυτούς που ανταλλάσσουν πυρά στη Μαριούπολη ή το Ντονιέτσκ. Το τείχος των κυρώσεων που μετά την εισβολή στην Ουκρανία ύψωσε η Δύση απέναντι στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν (και δευτερευόντως τη συνεργό της Λευκορωσία), αλλά και οι κινήσεις εθελοντικής απόσυρσης μεγάλων επιχειρήσεων από τη ρωσική αγορά, εξαπλώνει ένα "ωστικό κύμα" που αναμένεται να σαρώσει έναν πλανήτη που ακόμη δεν έχει συνέλθει από την μεγάλη ύφεση της πανδημίας και ήδη δοκιμαζόταν από τις πληθωριστικές πιέσεις μιας δύσκολης ανάκαμψης. Μια τεράστια δοκιμασία αντοχής αναμένει όχι μόνο αυτούς που υφίστανται τις κυρώσεις, αλλά και αυτούς που τις υιοθετούν, ενώ καθοριστικό αναδεικνύεται το ερώτημα πώς θα τοποθετηθούν όσοι μέχρι στιγμής αποτελούν τους

Στιγμές «Ταυτίζουν τη γαλήνη με την αδράνεια, οι αδαείς», είπε η σύντροφός του. Και ο κύριος Ευχέτης συγκατένευσε: Προφανώς δεν έμαθαν πόσο κόπο και δρόμο απαιτεί η κατάκτηση της γαλήνης, της ψύχραιμης ματιάς, της εν τω βάθει ηρεμίας, πόση δουλειά με τον εαυτό και διάλυση των στερεοτύπων που φυλακίζουν τη σκέψη, αλλά βολεύουν τους εφησυχασμένους. Έτσι κι οι «λογοτέχνες του ανώδυνου λόγου», όπως είπε κι ένας σκεπτόμενος κριτικός λογοτεχνίας, οι οποίοι υπάρχουν μέσα στη μεγαλειώδη ανυπαρξία τους… Θέλει γενναιότητα η δημιουργία. Συνταράσσει. Θέλει αγάπη και τόλμη η μοιρασιά. Θέλει αγιοσύνη πέρα από θρησκείες. Θέλει να σε βρίσκει έτοιμο η Ποίηση, όταν έρχεται πάντα απρόσκλητη, και σε καλεί να καταγράψεις τη ματιά στον εαυτό, τον διπλανό, τον κόσμο, με τον δικό σου τρόπο. Θέλει μουσικότητα, σκέψη αιχμηρή, πόνο, κάματο. Θέλει βουτιά σε σκληρές αλήθειες και σένα έτοιμο να αποδεχθείς την όποια αναίρεσή τους. Θέλει γνώση της γλώσσας, απλότητα, μακριά από δύσμορφους γρίφους, τάχα

Η εξήγηση και η δικαιολόγηση  του ρωσοουκρανικού πολέμου. Ας διακρίνουμε την προσπάθεια εξήγησης από την προσπάθεια δικαιολόγησης ενός πολέμου. «Εξηγώ» πώς προκύπτει ένας (ας πούμε εδώ: διακρατικός) πόλεμος αξιοποιώντας, συνήθως, γενικές παρατηρήσεις για τη φύση των διεθνών σχέσεων, μαζί με ιστορικά ακριβείς περιγραφές των συνθηκών που οδηγούν στο ξέσπασμά του. Όταν η συζήτηση αφορά τη «δικαιολόγηση» ενός πολέμου, καλούμαι κατά κανόνα να λάβω θέση ανάμεσα σε δύο αδρώς διακριτές ηθικές στάσεις: α) τον πασιφισμό, ο οποίος, μέσες-άκρες, τονίζει ότι κανένας πόλεμος δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ηθικά (υπάρχει πάντα κάποια ανώτερη, μη-βίαιη, εναλλακτική) ή β) την υποστήριξη του «δίκαιου πολέμου», της ιδέας, δηλαδή, ότι, μερικές φορές, είναι ηθικά επιτρεπτό ένα κράτος να διεξαγάγει πόλεμο με κάποιο άλλο. Χωρίς κανένα σχόλιο, θα προχωρήσω παραβλέποντας την πασιφιστική θέση. Η εξήγηση και η δικαιολόγηση αποτελούν, οπωσδήποτε, διαφορετικά αντικείμενα εργασίας. Στην πρώτη περίπτωση, ασκώ το δικαί

  Ενα βασικό σενάριο αναλυτών για το πώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν έφτασε μέχρι εδώ είναι ότι η απομόνωση της πανδημίας τον έκανε να χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, ενώ κανείς πλέον δεν ξέρει τι έχει στο μυαλό του ο Ρώσος πρόεδρος για την επόμενη ημέρα. Φωτ. A.P. Photo / Ivan Sekretarev. Πόλεμος στην Ουκρανία – Ρωσία:  Η άνοδος και η κάθοδος στην κόλαση του Πούτιν. Yποτίμησε τραγικά τη Δύση - Οι πέντε σταθμοί μιας θητείας γεμάτης συγκρούσεις.   ;Oταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν αναγνώρισε την ανεξαρτησία των αυτόκλητων «Δημοκρατιών» του Ντονμπάς, στις 21 Φεβρουαρίου, ο Ντόναλντ Τραμπ τον χαρακτήρισε «ιδιοφυΐα». Υστερα από δύο δραματικές –πρώτα απ’ όλα για τον ουκρανικό λαό– εβδομάδες, τα γεγονότα δοκιμάζουν σκληρά την κρίση και των δύο πολιτικών. Το «ιδιοφυές» σχέδιο του Ρώσου προέδρου μετέτρεψε τον ίδιο σε Γολιάθ στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, χαρίζοντας το φωτοστέφανο του Δαβίδ στον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η δημοτικότητα του οποίου μέχρι τότε βυθιζόταν στα τάρταρα. Ο,τ

 Ο παγκόσμιος "πόλεμος" έχει ήδη κηρυχθεί  – και είναι οικονομικός. Δεν είναι ο "πόλεμος της Ουκρανίας": είναι ο "πόλεμος της απο-παγκοσμιοποίησης". Ή, μάλλον, της αναδιάταξης της παγκοσμιοποίησης, με εμπλεκόμενους πολύ περισσότερους από αυτούς που ανταλλάσσουν πυρά στη Μαριούπολη ή το Ντονιέτσκ. Το τείχος των κυρώσεων που μετά την εισβολή στην Ουκρανία ύψωσε η Δύση απέναντι στη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν (και δευτερευόντως τη συνεργό της Λευκορωσία), αλλά και οι κινήσεις εθελοντικής απόσυρσης μεγάλων επιχειρήσεων από τη ρωσική αγορά, εξαπλώνει ένα "ωστικό κύμα" που αναμένεται να σαρώσει έναν πλανήτη που ακόμη δεν έχει συνέλθει από την μεγάλη ύφεση της πανδημίας και ήδη δοκιμαζόταν από τις πληθωριστικές πιέσεις μιας δύσκολης ανάκαμψης. Μια τεράστια δοκιμασία αντοχής αναμένει όχι μόνο αυτούς που υφίστανται τις κυρώσεις, αλλά και αυτούς που τις υιοθετούν, ενώ καθοριστικό αναδεικνύεται το ερώτημα πώς θα τοποθετηθούν όσοι μέχρι στιγμής αποτελούν του

  Ο χρησμός του μάντη Κίσινγκερ:  «Η Ουκρανία στην ΕΕ αλλά όχι στο ΝΑΤΟ» Με ένα άρθρο του πριν από σχεδόν ακριβώς μία οκταετία, τασσόταν υπέρ της σύνδεσης της Ουκρανίας με την ΕΕ αλλά κατά της ένταξής της στο ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας ότι η χώρα θα έπρεπε να «φινλανδοποιηθεί». Πολλοί υποστηρίζουν τώρα ότι εάν η διεθνής κοινότητα είχε ακούσει τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της πραγματιστικής προσέγγισης στις διεθνείς σχέσεις, η σημερινή τραγωδία θα είχε αποφευχθεί. Ο Κίσινγκερ, πάντα και αναπόφευκτα ο Κίσινγκερ. Παρότι έχει συμπληρώσει σχεδόν 99 χρόνια ζωής, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ωσάν μάντης και αρχιερέας των διεθνών σχέσεων. Χάρη στον εξαιρετικό όσο και αμφιλεγόμενο συνδυασμό σκέψης και δράσης εξακολουθεί να αποτελεί αναγκαστικό σημείο αναφοράς ακόμη και για εκείνους που επιδιώκουν είτε να τον ξεπεράσουν είτε να τον αποδομήσουν. Ο άνθρωπος που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προσέφερε πολύτιμες νουθεσίες σε όλους τους αμερικανούς προέδρους, από τον Κένεντι

11/03/2022 Του Νίκου Ιγγλέση  Οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην Ουκρανία. Η ρωσική εισβολή, στις 24-2-22, στην Ουκρανία προκάλεσε ένα παγκόσμιο σοκ, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα η ελληνική, λόγω εγγύτητας, διχάστηκαν σε φιλονατοϊκούς και φιλορώσους. Η προπαγάνδα και τα fake news οργιάζουν, ιδίως από την πλευρά των Δυτικών και επιχειρούν να επηρεάσουν το συναίσθημα παρά τη λογική των ανθρώπων. Σ’ έναν πόλεμο πρώτη πεθαίνει η αλήθεια!  Δημοσιογράφοι και κάθε είδους ειδικοί καθημερινά αναλύουν το θέμα χωρίς, πολλοί, να κατανοούν τι πραγματικά συμβαίνει και γιατί αυτό συμβαίνει. Ουδείς αγαπάει τον πόλεμο γιατί αφήνει πίσω του νεκρούς, τραυματίες, ακρωτηριασμένους, καταστρέφει τα σπίτια, το βιός των ανθρώπων και τις υποδομές της χώρας ενώ στους επιζώντες αφήνει ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα. Ο πόλεμος όμως κυριαρχεί στις ανθρώπινες κοινωνίες από την προϊστορική εποχή.  «Ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων και ο βασιλεύς των πάντων και μερικούς τους έκανε θεούς, άλλους