IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η ουκρανική κρίση επανέφερε επί τάπητος τον κίνδυνο ενός νέου ψυχρού πολέμου – έστω και πολύ πιο περιορισμένων διαστάσεων, δεδομένης της μεγάλης ανισορροπίας οικονομικών, ιδεολογικών και στρατιωτικών δυνάμεων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και γενικότερα της Δύσης και της νέας Ρωσίας. Ωστόσο η εντύπωση αυτή είναι κατά πάσαν βεβαιότητα εσφαλμένη· καθώς καμία από τις δύο πλευρές δεν έχει επιτακτικούς λόγους για να κλιμακώσει μια περιφερειακή  κρίση σε μείζονα αντιπαράθεση – και να ακυρώσει έτσι τις επίμονες και επίπονες προσπάθειες που καταβάλλονται μεταψυχροπολεμικώς από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, από τη μια, και από τη Μόσχα, από την άλλη, για τη διαμόρφωση μεταξύ τους, αμοιβαίως χρήσιμων σχέσεων συνεργασίας, τόσο οικονομικής όσο και γεωπολιτικής. Οι οποίες όμως σχέσεις κάθε άλλο παρά ανέφελες είναι. Οι ρωσικές αντιδράσεις στη νατοϊκή διεύρυνση προς Ανατολάς και στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο ρωσο-γεωργιανός πόλεμος, μεταξύ άλλων, κατέδειξαν ότι η Ρωσική Ομοσπονδία

Alternative cheap gas supply ... [http://www.independent.co.uk/?CMP=ILC-refresh]  Οι Αμερικανοί επιδιώκουν να ενισχύσουν την παγκόσμια ηγεμονία τους και να καταστρέψουν τις οικονομίες των ανταγωνιστών τους με το εμπάργκο Ωμά τίθεται το ερώτημα: Υπάρχει περίπτωση να ξεσπάσει ευρύτερος πόλεμος στην Ευρώπη με την ανάμειξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ λόγω της στρατιωτικής παρέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία; Η απάντηση είναι κατηγορηματική: Αποκλείεται! Η εξήγηση σαφέστατη: Κανένα ζωτικό συμφέρον των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Γερμανίας δεν διακυβεύεται στην Ουκρανία! Φυσικά και όλες αυτές οι χώρες θα ήθελαν - η καθεμιά για τον εαυτό της, εννοείται - να ασκεί καθοριστική πολιτική επιρροή στην Ουκρανία, αλλά κανένας δεν κάνει πόλεμο για τέτοιο ζήτημα. Βεβαίως και η Μόσχα είναι έξαλλη με το γεγονός ότι οι Αμερικανοί εγκατέστησαν πραξικοπηματικά έναν πράκτορά τους ως πρωθυπουργό της Ουκρανίας. Σίγουρα η Ουάσιγκτον δεν ήθελε να προσαρτήσουν οι Ρώσοι την Κριμαία στη Ρωσία με στρατιωτικά μέ

Oleh Tyagnybok,  νεοναζί ουκρανός, που φιλάει το χέρι της Ε.Ε.,  που ''καταδικάζει τον ρατσισμό'' ... 1. Πόλεμος και Ειρήνη Αυτή τη στιγμή το Ουκρανικό δεν φαίνεται να είναι η σύγχρονη εκδοχή του Σεράγεβο, αφορμή για τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μοιάζει μάλλον με βραδυφλεγή βόμβα με το φυτίλι να καίγεται αργά, αλλά ίσως όχι αναπόφευκτα, προς την τελική έκρηξη.  Οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση δεν έχουν σχέση με την επιθυμία διατήρησης της Ειρήνης αλλά με την προφανή αδυναμία των Δυτικών χωρών να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά τη Ρωσία. Στην Ουκρανία με πραξικόπημα ανατράπηκε από δυναμικές, ναζιστικές, ομάδες, συνδεδεμένες με δυτικά κέντρα Εξουσίας, ο νόμιμος Πρόεδρος της χώρας. Η τεχνική κατάληψης της Εξουσίας από δυναμικές οργανωμένες μικρές ομάδες είναι γνωστή, στη σύγχρονη εποχή, τουλάχιστον από  την ανατροπή του Κερένσκι. Η τεράστια διαφορά, τότε και τώρα, έγκειται φυσικά στο κοινωνικό και ιδεολογικό φορτίο των συγκεκριμ

Πρόκειται για μια γιγαντιαία παρτίδα σκάκι που παίζεται μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ρωσίας, με στοίχημα την σταθερότητα της Ουκρανίας, η οποία βρίσκεται μεταξύ πτώχευσης και διχοτόμησης. «Αλίμονο, οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι δεν είναι καλοί παίκτες σε φυσιολογικές συνθήκες, στην προκειμένη περίπτωση παρακολουθούν ανίκανοι τον αντίπαλό τους. Γιατί η Μόσχα ξέρει να διαιρεί τα κράτη μέλη της ΕΕ. Κι αυτό μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε πολλές κινήσεις εκ των προτέρων» δηλώνει ευρωπαίος διπλωμάτης στην εφημερίδα Liberation και στον εξαιρετικά έγκριτο ανταποκριτή της στις Βρυξέλλες Jean Quatremer. Οι Ρώσοι σκέπτονται πολιτικά, οι Ευρωπαίοι όχι Ωστόσο, η ευρωπαϊκή ένωση, που βρίσκεται στην πρώτη σειρά της ουκρανικής κρίσης γιατί αφορά έναν άμεσο γείτονά της δεν θα έπρεπε να επιτρέπει στον εαυτό της κανένα λάθος βήμα. «Αν χάσουμε το παιχνίδι στην μεταβατική περίοδο της πολιτικής αλλαγής στην Ουκρανία και βρεθούμε με την Μόσχα στην πλάτη, τελείωσε» αναφέρει άνθρωπος από τ

 Πέρα από τις ωραιοποιήσεις που ευδοκιμούν στον δυτικό κόσμο και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι διεθνείς σχέσεις διέπονται πάντοτε από το διαχρονικό αξίωμα που διατύπωσε ο Θουκυδίδης, στον περίφημο διάλογο Αθηναίων και Μηλίων: “Δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν”. Δηλαδή: “Για δικαιοσύνη μπορεί να γίνει λόγος όταν και τα δύο μέρη έχουν ίση ισχύ, ειδάλλως οι ισχυροί προχωρούν όσο τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν όσο τους επιβάλλει η αδυναμία τους“. Σε πιο εκλεπτυσμένη μορφή, ο θεμελιώδης αυτός κανόνας λαμβάνει υπ’ όψη, όχι μόνο την καθαρή ισχύ κάθε “παίκτη”, αλλά και τη βούλησή του να τη χρησιμοποιήσει – και μάλιστα όπως αυτή η βούληση γίνεται αντιληπτή από την αντίπαλη πλευρά. Δεν ωφελεί η κατοχή οποιουδήποτε οπλοστασίου, αν είναι φανερή στον αντίπαλο η απροθυμία του κατόχου του να το χρησιμοποιήσει. Ακόμα περισσότερο, δεν ωφελεί τον άοπλο να υποκρίνεται ότι δεν β