IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Εξω από τα δόντια τα λέει στους Ευρωπαίους ηγέτες το περιοδικό «Economist». Με μπόλικη ειρωνεία και σαρκασμό το περιοδικό από τη Βρετανία στο βασικό του άρθρο παρουσιάζει τους ηγέτες της ΕΕ ως... υπνοβάτες που βαδίζουν με μαθηματική ακρίβεια προς τον γκρεμό και τους καταλογίζει έλλειψη πολιτικής βούλησης. Χαρακτηρίζει “καθησυχαστική ιστοριούλα” όλη την ενορχηστρωμένη προσπάθεια παρουσίασης μιας αισιόδοξης εικόνας βελτίωσης της κρίσης και ανησυχεί πως εάν δεν δράσουν θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι πολίτες. «Για το καλό όλων, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να ταρακουνηθούν και να βγουν από τον λήθαργό τους. Πρέπει να αντιληφθούν ότι εάν δεν αναλάβουν δράση, η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει τη στασιμότητα ή τη διάλυση - ενδεχομένως και τα δύο», γράφει ενδεικτικά το περιοδικό.   Η ηρεμία και η αισιοδοξία που επικρατούν το τελευταίο διάστημα στις Βρυξέλλες, που απέχουν πολύ από τις « πανικόβλητες ολονύκτιες συνεδριάσεις» του περασμένου χρόνου, δεν α

Ιλιγγο προκαλούν οι αμοιβές των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ εξωπραγματικές είναι και οι αποδοχές του υπαλληλικού δυναμικού στις Βρυξέλλες εν μέσω οικονομικής κρίσης, όπως αποκαλύπτει την Τετάρτη η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο κερδίζει σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ΕΕ περίπου 298.500 ευρώ τον χρόνο.  Σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα κινούνται οι ετήσιες αποδοχές του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι. Ο ιταλός κεντρικός τραπεζίτης με έδρα τη Φρανκφούρτη αμείβεται 370.000 ευρώ τον χρόνο. Ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ευρώπης, Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ, κερδίζει ακριβώς τα ίδια χρήματα με τον Μπαρόζο, δηλαδή 298.500 ευρώ τον χρόνο. «Ριγμένο» ενδέχεται να θεωρεί τον εαυτό του απέναντι σε Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς . Ο γερμανός Σοσιαλδημοκράτης «αρκείται» σε 206.200 ευρώ τον χρόνο. Σαφώς καλύτερα πληρώνεται για τις υπηρεσίες της η βρετα

(...) το αδιαμφισβήτητο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης επιτείνει την θεσμική αδυναμία της και καθιστά το διακύβευμα για «περισσότερη Ευρώπη» όχι απλά ανεφάρμοστο αλλά και πολλές φορές ασύμβατο ως προς τις ανάγκες των πολιτών του κάθε κράτους-μέλους. (...) «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Le charme discret de la bourgeoisie) είναι ο τίτλος κινηματογραφικής υπερρεαλιστικής ταινίας, σε σκηνοθεσία του Λουίς Μπουνιουέλ, μία παραγωγή του 1972. Δέκα χρόνια πριν ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει το περίφημο σουρεαλιστικό έργο «Αγγελος Εξολοθρευτής». Το concept είναι απλό: Στο πρώτο τα μέλη της παρέας δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν ένα δείπνο, απλά ένα δείπνο, αν και κάνουν ή ονειρεύονται ότι κάνουν, πολλές συναντήσεις -απόπειρες με αυτό το σκοπό. Στο δεύτερο αδυνατούν να ολοκληρώσουν το σουαρέ στο μεγαλοαστικό σπίτι του ενός, παγιδευμένοι σαν πρόβατα στο μαντρί. Αν και θα αρκούσε να ανοίξουν την πόρτα για να φύγουν, φτάνουν σε κατάσταση

Για πρώτη φορά από την εποχή της υπογραφής της Συνθήκης της Ρώμης, το 1957, η Γερμανία χειρίσθηκε την αναζήτηση συμβιβασμού για τη σύνταξη του κοινοτικού προϋπολογισμού χωρίς να την ενδιαφέρει όχι ένας πραγματικός συμβιβασμός αλλά ούτε καν η προσχηματική προσυπογραφή της Γαλλίας. Το μήνυμα από την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής είναι άκρως ανησυχητικό για το μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά: Αν το Βερολίνο στη διαμόρφωση των δημοσιονομικών προοπτικών 2013-2010 της Ε.Ε. αντιμετωπίζει τη Γαλλία ως ανήκουσα στον παρασιτικό νότο που έχει αναγάγει ως υψίστη επιδίωξη την απορρόφηση επιδοτήσεων, τότε σε ποια βάση θα μπορεί να οικοδομηθεί η συνολική θωράκιση και ενίσχυση της Ευρωζώνης και πολύ περισσότερο η μετεξέλιξή της σε ομοσπονδία, με πρώτα βήματα τη δημοσιονομική ένωση και την πολιτική ένωση; Δεν χρειάζεται να μεταβληθούμε σε οπαδούς θεωριών της συνωμοσίας και σχεδίων Β αν συμπεράνουμε το αυτονόητο, ότι ανεξαρτήτως του υψηλού κόστους εν μέσω προεκλογική

Η άρνηση της Γερμανίας και της Βρετανίας να συμφωνήσουν στο αναθεωρημένο σχέδιο του Χέρμαν βαν Ρομπάι οδήγησε στο ναυάγιο, ίσως νωρίτερα από ό,τι αναμενόταν, της έκτακτης Συνόδου Κορυφής για τον κοινοτικό προϋπολογισμό της επταετίας 2014 - 2020. Το σχέδιο του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προέβλεπε σημαντικές περικοπές από τις κατηγορίες περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και των διευρωπαϊκών δικτύων και τη μεταφορά των κονδυλίων αυτών πίσω στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) και στην Πολιτική Συνοχής. αυτό σε μεγάλο βαθμό ήταν ευνοϊκό κυρίως για τη Γαλλία αλλά και για την Πολωνία, χώρες με μεγάλο αγροτικό τομέα. Ωστόσο, στην τελευταία πρόταση Ρομπάι, που σίγουρα θα δεχθεί πολλές αλλαγές ώστε να εξεταστεί σε νέα έκτακτη Σύνοδο Κορυφής ενδεχομένως τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, υπήρχε ένα σημαντικό κέρδος για την Ελλάδα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την εξειδικευμένη αναφορά στην παράγραφο 47 της πρότασης ( ολόκληρο το σχέδιο Ρομπάι) για τη χορήγηση επιπλέον 1 δισεκα

(...) Αποσυνάγωγοι; Χαμένοι; Λησμονημένοι;  Κάθε άλλο.  Για πολλούς ηγέτες, η επονείδιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σημαίνει την απαρχή μιας νέας καριέρας,  κάτι σαν ανταμοιβή για τις «ιστορικές» αποφάσεις τους. (...) Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σε έναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ρόδα ο δρόμος της πολιτικής. Αν ακόμη και οι ιστορικά σπουδαίοι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι μπορεί να περιμένουν οι σημερινοί; Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που οι λαοί αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη δημοκρατία, μια κληρονομημένη εντύπωση οστρακισμού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δημοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίμιό του «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο »: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης,  όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δημοκρα

Οποιος νομίζει ότι μόνο στην Ελλάδα ή στις καθυστερημένες χώρες η συμπύκνωση της πολιτικής αντιπαράθεσης εστιάζεται στη «μάχη για τις καρέκλες» ενώ στην ανεπτυγμένη Ευρώπη τα κίνητρα είναι διαφορετικά, είναι πολύ γελασμένος. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις γελοιότητες που γίνονται στη διεκδίκηση των αξιωμάτων στην Ευρωζώνη επί μήνες ολόκληρους! Αν γίνονταν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, η κατακραυγή εναντίον των πρωταγωνιστών θα ήταν ουρανομήκης. Το «κράξιμο» θα ήταν άγριο. Επειδή όμως αυτά συμβαίνουν «εις τας Ευρώπας» όπως έλεγαν παλιότερα, τα μέσα ενημέρωσης τα συγκαλύπτουν αντικειμενικά με τη σιωπή τους - για να μην πούμε ότι τα παρουσιάζουν ακόμη και με σεβασμό. Σαν τα σκυλιά τρώγονται οι Ευρωπαίοι ποιον θα διορίσουν αντικαταστάτη επικεφαλής του Eurogroup , των κρατών της Ευρωζώνης, προκειμένου να διαδεχθεί τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ , πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου. Μήνες τώρα αυτή η ιστορία διαρκεί. Καμιά απόφαση δεν μπορούσαν να πάρουν. Και τι α

Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ Κατά βάθος, οι λαοί γνωρίζουν ότι όλο αυτό που γίνεται είναι, κατά κάποιο τρόπο, ένα θέατρο, δυστυχώς, δε, του παραλόγου. Και περισσότερο από ποτέ ισχύει η ρήση του Τσόρτσιλ, που ήταν κάπως έτσι: Μπορείς να ξεγελάς λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά όχι πολλούς για πολύ καιρό. Στον πυρήνα της ελληνικής κρίσης βρίσκεται η ευρωπαϊκή κρίση. Κρίση ταυτότητας, κρίση συνείδησης, κρίση αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, κρίση ηγεσίας και οράματος, κρίση από σύγκρουση συμφερόντων. Συγκρούονται τα έθνη–κράτη με τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ καθώς και με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, παγκοσμιοποιημένο, επιθετικό και αχαλίνωτο. Και οι ηγέτες των δημοκρατιών αποδεικνύονται υποδεέστεροι των περιστάσεων, αφιλοσόφητοι, ανιστόρητοι, αναίσθητοι, ανίσχυροι, υποτελείς σε προσωπικές δεσμεύσεις και νοητικά στερεότυπα. Φαίνεται, επίσης, ότι είναι πεδίο δοκιμασίας για τη δημοκρατία και τ

Οι Πολύ Σοβαροί Ανθρωποι της Ευρώπης συνεχίζουν να εμφανίζονται ολοένα και πιο γελοίοι. Ωστόσο, το παγκόσμιο «θρίλερ του ευρώ» με τη μετάδοση της κρίσης χρέους στην καρδιά της Ευρώπης και στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα καθιστά επιβεβλημένες νέες έκτακτες -αλλά γενναίες αυτή τη φορά- αποφάσεις για τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης. Από τις πρώτες ημέρες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπάθησαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο, παρουσιάζοντας τη λαϊκή συναίνεση για την αποδοχή του ευρώ με την υπόσχεση της αλληλεγγύης με βάση ένα δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας σε εθνικό επίπεδο και την ισχυρή εισροή κεφαλαίων από τα πλούσια προς τα φτωχότερα κράτη. Για μερικά χρόνια, αυτό λειτούργησε. Τώρα, όμως, φαίνεται πως το «μεγάλο παζάρι» άρχισε να καταρρέει. Ο δημόσιος διάλογος στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, σχεδόν παντού... είναι ζοφερός. Το θέμα του διαλόγου περιστρέφεται στο πώς θα αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ ή ο «βαθμιαίος διαμελισμός» της Ευρωζώνης. Οι ηγέτες της Ευ

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ   (...) Asked who they held responsible for the Greek crisis at the weekend, 50% of Britons polled rightly blamed the banks , 22% Brussels – and only 4% the Greek people. But the eurozone breakdown is also the product of a generation of EU treaty-enforced privatisation, market deregulation and corporate liberalisation that paved the way for the crisis across Europe, including in Britain.  (...) the threats are phoney. The legal basis of the treaty clause the Irish government is claiming would cut off future bailout funds is strongly contested and the prospect unrealistic. And Greeks are not voting on whether to stay in or leave the euro next month. They are voting on whether to continue to reject a shock therapy programme that even those demanding its implementation know can only drive Greece deeper into debt and destitution. (...)                                                                                                 guard ian.co.uk ,

Wall Street Journal : (Ολο το παρασκήνιο που αποκαλύπτει γιατί απέτυχε η διάσωση της Ελλάδας ) «Πώς απέτυχε ένα ριζικό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας» Η δραματική προσπάθεια και το «πείραμα» ενός σχεδίου που «πρέπει να πονάει» Καταπέλτης κατά του - γερμανικής σύλληψης - σχεδίου λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και των χειρισμών που ακολούθησαν από διάφορες πλευρές, είναι δημοσίευμα της Wall Street Journal , το οποίο χρεώνει ουσιαστικά την αποτυχία της ελληνικής διάσωσης στην ασφυκτική πολιτική της γερμανίδας Καγκελαρίου Ανγκελας Μέρκελ , αποκαλύπτοντας ότι τόσο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο κ . Ευάγγελος Βενιζέλος (ειδικά ο δεύτερος), προσπάθησαν- ματαίως- να αμβλύνουν τους γερμανικούς ασφυκτικούς όρους του. Καταγράφοντας αναλυτικά το δράμα που διαδραματίστηκε τα τελευταία δύο χρόνια σε Αθήνα, Βρυξέλλες, Βερολίνο, και Νέα Υόρκη (έδρα του ΔΝΤ), η εφημερίδα υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι « η διογκούμενη αναταραχή που καταγράφεται στην Ελλάδα αποτελεί το