IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

MOHAMMAD ISMAIL / REUTERS Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν φοβούνται την ειρήνη  που φέρνει η συμφωνία ΗΠΑ-Ταλιμπάν «Όλες οι οικογένειες πενθούν»,  «Δεν θέλω αυτή την αποκαλούμενη ειρήνη». Την ώρα που τα αμερικανικά στρατεύματα ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν, οι Αφγανές φοβούνται την ενδεχόμενη επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία, κάτι που θα απειλήσει τις ελευθερίες που κέρδισαν με δυσκολία τα τελευταία 18 χρόνια. Υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν, που παρέμειναν στην εξουσία επί περίπου πέντε χρόνια προτού ανατραπούν το 2001 από έναν διεθνή συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ, οι Αφγανές ζούσαν σαν κρατούμενες στα σπίτια τους καθώς είχε επιβληθεί στη χώρα μια πολύ αυστηρή εκδοχή του ισλαμικού νόμου, της σαρία. Μετά την πτώση των Ταλιμπάν οι Αφγανές που ζουν στις πόλεις είδαν τις ζωές τους να αλλάζουν: πλέον είναι πολύ πιο σεβαστό το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και την εργασία, αν και οι αλλαγές στην ύπαιθρο είναι μικρότερες. Σήμερα οι Αφγανές είναι διχασμέν

 Γυναικοκτονίες στην Τουρκία:  Μια γυναίκα νεκρή κάθε μέρα.  Τουλάχιστον 245 γυναίκες δολοφονήθηκαν από άντρες στην Τουρκία, μέσα στους 7 πρώτους μήνες του 2019. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα στην Τουρκία μία γυναίκα δολοφονείται από τον πρώην ή τον νυν σύζυγο της, τον αδελφό της ή ακόμα και από κάποιον φίλο της. Μάλιστα, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία φεμινιστικών οργανώσεων, σημειώθηκε μια αύξηση της τάξης του 840% (ναι, 840%!) των γυναικοκτονιών, από τότε που το κόμμα Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία το 2002. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάποιοι πολιτικοί αλλά και πολλοί ειδικοί αρχίζουν και δίνουν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία σε αυτή την τραγωδία. Υπάρχουν, βεβαίως, αρκετοί λόγοι που βρίσκονται πίσω από τον πολλαπλασιασμό των γυναικοκτονιών στην Τουρκία. Η ιστορία, οι παραδόσεις και η παιδεία είναι οι αιτίες που αναφέρονται πιο συχνά. Από την παιδική ηλικία, τα αγόρια μεγαλώνουν ως προνομιούχα έναντι των κοριτσιών, τόσο στο πλαίσιο της οικογένειας, όσο και στο σχολ

 Η Νικαράγουα, οι Σαντινίστας, οι γυναίκες  και η «επανάσταση των ποιητών». Το πρωινό  της Πέμπτης, 19 Ιουλίου 1979, οι εννέα διοικητές του Μετώπου  Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας ( Frente Sandinista de Liberación Nacional- FSLN) μπαίνουν στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας, Μανάγκουα.  Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν βγει στους δρόμους να τους υποδεχτούν.  Ευφορία, ελπίδες, γέλια, τραγούδια. Πείσμα και αποφασιστικότητα. Οι κοκκινόμαυρες σημαίες των Σαντινίστας το φόντο στο κυριολεκτικά οργιαστικό σκηνικό που επικρατούσε και όπου το όνειρο άρχιζε να παίρνει μορφή. Δεν ήταν μία εύκολη νίκη, αλλά η κατάληξη μιας μακρόχρονης και σκληρής παλλαϊκής πάλης, που στοίχισε τη ζωή σε 50.000 ανθρώπους. Σε συνδυασμό με τον καταστροφικό σεισμό του 1972, η πάλη τόσων ετών άφησε πίσω της 80.000 ανάπηρους, 600.000 άστεγους, 150.000 χιλιάδες εκπατρισμένους (είτε πρόσφυγες είτε σε εξορία) και  40.000 ορφανά, σε πληθυσμό 2,8 εκατομμυρίων ανθρώπων! Δεν ήταν μόνο το ανθρώπινο κόστος. Η νίκη σήμαν

Η είδηση ότι η πριγκίπισσα του Ντουμπάι  Χάγια μπιντ Χουσεΐν το έσκασε , έκανε τον γύρο του κόσμου, αποκαλύπτοντας ότι η καταπίεση των γυναικών συμβαίνει ακόμα και στις «καλύτερες» οικογένειες. Μάλιστα ζητά διαζύγιο αλλά και μέρος από την αμύθητη περιουσία του σεΐχη του Ντουμπάι, Μοχάμεντ μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ. Η νεότερη από τις 6 συζύγους του σεΐχη κι ετεροθαλής αδελφή του βασιλιά Αμπντάλα της Ιορδανίας, δραπέτευσε από το Ντουμπάι και μαζί με την 11χρονη κόρη της Τζαλίλα και τον 7χρονο γιο της Ζαγέντ ταξίδεψαν αρχικά στη Γερμανία πριν καταλήξουν αργότερα στο Λονδίνο, όπου και βρίσκονται μέχρι σήμερα. Μάλιστα φαίνεται να είχε προετοιμάσει προσεκτικά τα βήματά της, αφού είχε φροντίσει να αγοράσει την πολυτελή κατοικία όπου διαμένει, ήδη από το 2017. Όπως διέρρευσε στον Τύπο, η Χάγια «φοβάται για τη ζωή της» και αποφάσισε να εγκαταλείψει το σύζυγό της, όταν έμαθε την αλήθεια για τα βασανιστήρια και τη φυλάκιση της 33χρονης κόρης του Λατίφα , η οποία προσπάθησε δύο φορές

ASSOCIATED PRESS Τα δικαιώματα των γυναικών αποτελούσαν πάντα ένα ζήτημα ταμπού για το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου. Σε μία εποχή όπου το γυναικείο ζήτημα συνεχίζει να απασχολεί σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, η Σαουδική Αραβία έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο «νόμος» της πατριαρχίας είναι ακόμα εδώ και εφαρμόζεται καθ’ ολοκληρίαν. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, ωστόσο, βρίθουν οι περιπτώσεις γυναικών οι οποίες διαφεύγουν κρυφά στο εξωτερικό, αναζητώντας την προσωπική τους «Εδέμ» μακριά από την υπερσυντηρητική κοινωνία και ειδικότερα την αποκαλούμενη «ανδρική κηδεμονία». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Σαουδική Αραβία είναι μία χώρα όπου ο πολιτισμός και η θρησκεία επιδρούν ανασταλτικά στις γυναικείες ελευθερίες. Το βαθύτατα συντηρητικό βασίλειο της Μέσης Ανατολής χαρακτηρίζεται από την εξαιρετικά έντονη φυλετική διάκριση και φυσικά την επιβολή της κηδεμονίας εκ μέρους των ανδρών, ένα statusquo αιώνων που έχει στερήσει στις γυναίκες το δικαίωμα μίας ενεργής συμμετοχής σ

Τίποτα δεν ήταν εύκολο για την Καλλιρρόη Παρρέν, τη Μαρί Κιουρί, την Χάριετ Μπίτσερ Στόου, την Τζέιν Γκούντολ, τη Ρόζα Παρκς και την Έμελιν Πάνκχερστ Ακτιβίστριες, επιστήμονες, γυναίκες με θάρρος, με τόλμη και πίστη στα δικαιώματα, στη δύναμη της επιστήμης, στη σωτηρία του περιβάλλοντος, στην ισότητα, οι έξι γυναίκες που παρουσιάζουμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έδωσαν τις δικές τους μάχες προκειμένου να εκλείψουν οι διαχωρισμοί, έβαλαν στο λεξιλόγιό μας έννοιες όπως τα δικαιώματα των ζώων, οραματίστηκαν την ισότητα και την εξάλειψη των διακρίσεων πριν θεωρηθούν αυτονόητα. Τίποτα δεν ήταν εύκολο για την Καλλιρρόη Παρρέν, τη Μαρί Κιουρί, την Χάριετ Μπίτσερ Στόου, την Τζέιν Γκούντολ, τη Ρόζα Παρκς, την Έμελιν Πάνκχερστ που για εμάς ανάμεσα σε πολλές άλλες αποτελούν παράδειγμα για ένα κόσμο καλύτερο. Αυτόν που ονειρεύτηκαν. Καλλιρρόη Παρρέν Λόγια, δημοσιογράφος και η πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια, η Καλλιρρόη Παρρέν, γεννημένη στο Ρέθυμνο το 1861 ήταν