Αίμα και πετρέλαιο στη Λιβύη.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ που οδήγησε στη φρικτή δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι, τον Οκτώβριο του 2011, και η Λιβύη εξελίχθηκε σε Νέμεση της Δύσης. Η κατάρρευση του απολυταρχικού καθεστώτος δεν έδωσε τη θέση της σε κάτι που να μοιάζει από μακριά με δημοκρατία, αλλά στον κατακερματισμό του κράτους και στην πανσπερμία των παραστρατιωτικών, κυρίως ισλαμικών, ομάδων. Η δολοφονία του Αμερικανού πρεσβευτή Κρίστοφερ Στίβενς από τους τζιχαντιστές της Ανσάρ αλ Σαρία στη Βεγγάζη, τον Σεπτέμβριο του 2012, προκάλεσε σάλο στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, σε αντίθεση με τους σχεδόν καθημερινούς πλειστηριασμούς μαύρων δούλων στην Τρίπολη, που περνούν στα ψιλά. Αφού «απελευθέρωσαν» τη Λιβύη, οι μεγάλες δυνάμεις ενδιαφέρονταν μόνο να συντηρούν τη ροή πετρελαίου και να εμποδίζουν τη ροή απελπισμένων μεταναστών προς τον Βορρά. Το τελευταίο δεκαήμερο, ο λιβυκός εφιάλτης επανήλθε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς επικαιρότητας εξαιτίας του Χαλίφα Χάφταρ. Πρόκειται για «έ