IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ελλάδα 2008-Κομματική ευτέλεια Το πολιτικό εργαστήρι δεν παράγει εφεδρείες Οι αγορητές στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό έμειναν σε πολύ ρηχά νερά Εκανε ζάπινγκ, τι άλλο να κάνει; Σάββατο μεσημέρι (το περασμένο) στο Iστορικό Kέντρο της Aθήνας, στα εμπορικά στενά. Στο δικό του δρομάκι, μόνο το δικό του κατάστημα (μπαταρίες κ.λπ.) ήταν ανοιχτό.Tα δύο διπλανά, με ρολά. Θα ξεκίναγε το αντιρατσιστικό συλλαλητήριο το μεσημέρι «ούτως ή άλλως ξέραμε ότι το κέντρο είναι πεθαμένο, οι άλλοι είπαν να μην ανοίξουν καν. Kι εγώ που άνοιξα, ζάππινγκ κάνω». Eίχε σταματήσει στο κρατικό κανάλι με τη συνεδρίαση της Bουλής. Tο Σάββατο δεν ήταν η μέρα για τα μεγάλα ονόματα των κομμάτων. Φαινόταν και κάθε που οι κάμερες έδειχαν τα άδεια έδρανα κυβέρνησης και βουλευτών. Aλλά και από τα ονόματα των αγορητών. Αγνωστα τα περισσότερα στο ευρύ κοινό, όχι τόσο θαμπωμένα από τα μέσα ενημέρωσης. Γι’ αυτό και έμεινε εκεί μήπως και ακούσει κάτι διαφορετικό. Aλλά και για να τους «μετρήσει». Aυτοί, οι «Σαββατιάτικοι» δε

Σκiτσο του Hλiα Mακρή Καθημερινή 25/12/2008 Η Ελλάδα ξανασταυρώνεται Aνήμερα τα Χριστούγεννα και, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν βλέπει στον ορίζοντα ούτε Mεσσία ούτε ελπίδα να γεννιέται. Καταδικασμένη από τον ίδιο της τον εαυτό, χωρίς βοήθεια από τους ηγέτες της, και παραδομένη στο εξαγριωμένο πλήθος, βιώνει για άλλη μια φορά τη σταύρωση και αναζητεί τη δική της ανάσταση. Οι συγκρούσεις των τελευταίων εβδομάδων, οι καταστροφές, αλλά και η πρόσφατη αντιπαράθεση «κωφών» στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, μας υπενθυμίζουν ότι ένα από τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, η διχόνοια, καλά κρατεί. Αυτός ο ιδιότυπος αλληλοσπαραγμός φέρνει στη μνήμη τον Νίκο Καζαντζάκη. Απαντώντας στις απειλές της Εκκλησίας για αφορισμό του, ο κορυφαίος συγγραφέας είχε γράψει: «Μου δώσατε μια κατάρα, Αγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να ’ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να ’στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Καθώς η σημερινή Ελλάδα αναζητεί εναγωνίως αυτή την καθαρότητ

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ- Το Φως των Ελλήνων (Από το φωτογραφικο λεύκωμα "Το Φως των Ελλήνων" που κυκλοφόρησε το 1984 και ανατυπώθηκε το 1995. Με κείμενα και εικόνες - φωτογραφικό δοκίμιο το ονόμασα - προσπάθησα να διερευνήσω το δικό μας φως και να δώσω την άλλη, βαθύτερη πλευρά της "Δυστυχίας του να είσαι Έλληνας"). Έμμονη εικόνα των ποιητών μας –από τον 'Όμηρο ως τον Ελύτη: το φως. Έμμονη ιδέα των φιλοσόφων μας –από Παρμενίδη μέχρι Πλωτίνο: το φως. Στα δημοτικά τραγούδια, στα παραμύθια –κανένας λαός δεν εξαρτάται περισσότερο από τον ήλιο. Θάλεγε κανείς πώς κάτι απασχολεί τόσο, μόνον όταν λείπει –κι όχι όταν αφθονεί. Αλλά το παράδοξο με το φως των Ελλήνων είναι πώς όσο πιο πολύ το έχεις τόσο πιο πολύ το θέλεις –τόσο πιο πολύ σου λείπει.   * Φαίνεται πώς αυτό το φως (το φέγγος, η αίγλη, η λάμψη, η φωτοβολή, η αναλαμπή, η ανταύγεια, η λαμπηδών, το φωτόλουσμα, η αντηλιά, το λαμπύρισμα, η μαρμαρυγή, η χρυσαύγεια, το αστραποβόλημα, η έκλαμψη, το φεγγοβόλημα) δί

Turkey ignoring NATO allies for its neighbors KASTAMONU - A diversifying security agenda and greater effectiveness of European security and defense policy spells ill times for Turkey’s place in NATO, warn pundits. Many Western diplomats feel that Turkey has been ignoring its long-time allies in order to focus on its own neighborhood Turkey has been gradually marginalized in NATO, cautioned professor Mustafa Aydın , head of the department of International Relations of TOBB University , and his colleague Associate professor Mithat Çelikpala , speaking to Hürriyet Daily News & Economic Review on the sidelines of a comprehensive security academy program Wednesday. "Is Turkey forgetting its allies while it focuses on its neighborhood?" are some of the questions that bedevil Western diplomats, said Aydın. Intelligence and asset sharing problems between the NATO and the EU, which excluded Ankara from defense decision-making processes, is the top issue that has cast a shadow on

Παναγιώτης Ροϊλός H ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση; Συνείδηση και συναίσθημα -όχι ως ανενεργές αλλά ως δημιουργικές δυνάμεις παράγουσες συγκεκριμένες συμπεριφορές- συνιστούν αρχές άρρηκτα συνδεδεμένες, ανεξάρτητα από τη σειρά διαδοχής τους, όπως αυτήν την αντιλαμβανόμαστε, μάλλον στιγμιαία και εκ των υστέρων. Αναλόγως των πεδίων δράσεως του καθενός μας και των συγκεκριμένων συνθηκών, η ελληνικότητα, όπως κάθε ταυτότητα, μπορεί να βιώνεται (ή να ανασκευάζεται) ως συναίσθημα και να αναλύεται (ή να αιτιολογείται) ως ενσυνείδητη επιλογή. Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα. Τον αποσπασματικό ποιητικό λόγο του Μιμνέρμου και όλα τα μικρά που μεγαλύνει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Δοξαστικόν του «Αξιον Εστί». Η υπέροχη εκδοχή του Ελληνα. Δεν διαφέρει από αυτήν του κάθε «υπέροχου» ανθρώπου όπου γης: του ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του και τους γύρω του και την ετερότητα των άλλων. Αυτό που με χαλάει. Η εθελοτυφλία διαφόρων ιθυνόντων και των «πελατών» τους μπροστά στη διαχρονική -δυστυχώς- ισχύ