IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η άτεγκτη λογική της αποπομπής Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, όχι αυθαίρετα, ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση οι Ελληνες δεν μετέχουμε, απλώς τη χρησιμοποιούμε. Συντηρούμε συμβατικά την ιδιότητα του μέλους και καρπωνόμαστε άπληστα τις προνομίες. Οι ευρωεκλογές, είναι περισσότερο από φανερό, μας ενδιαφέρουν μόνο σαν δημοσκόπηση για την καταμέτρηση της δύναμης των κομμάτων. Στα συνθήματα, στις ομιλίες, στις τηλεοπτικές αντιμαχίες της προεκλογικής περιόδου έμοιαζε αδιανόητη οποιαδήποτε ενασχόληση με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το ειλικρινέστερο (αδιάντροπο στην ωμότητά του) σύνθημα έλεγε στον πολίτη: Πρόσεξε, ψηφίζοντας τάχα για την Ευρώπη, αποφασίζεις για εμάς εδώ, για το ποιο κόμμα προτιμάς! Η συγκρότηση των κομματικών ευρωψηφοδελτίων εξυπηρετεί αποκλειστικά εσωκομματικές σκοπιμότητες: ρουσφέτια του αρχηγού, απαιτήσεις της κομματικής καμαρίλας. Μόνο συμπτωματικά μπορεί να συμπεριληφθεί κάποτε και κάποιο πρόσωπο με την κατάρτιση, την εμπειρία, την προετοιμασία που απαιτούν οι ευθύνες του ευρωβου

1. Πράσινα βλαστάρια ή απατηλή αυγή; Χαράς ευαγγέλια για όσους υποστηρίζουν ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι δημιούργημα των media. Εδώ και αρκετό καιρό οι ειδήσεις που ακούμε είναι μονίμως ευχάριστες, με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή μεταστροφή του κλίματος στα διεθνή χρηματιστήρια. Από τις αρχές Μαρτίου οι χρηματιστηριακοί δείκτες σημειώνουν παντού ραγδαία άνοδο. Και επειδή σύμφωνα με τους ειδήμονες τα χρηματιστήρια προεξοφλούν τις μελλοντικές εξελίξεις, δεν μπορεί παρά η πολυπόθητη ανάκαμψη να βρίσκεται προ των πυλών. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ασφαλώς όχι. Οι χρηματιστηριακοί δείκτες εμφανίζουν έντονες διακυμάνσεις και σε περιόδους ύφεσης. Η άνοδος των τελευταίων μηνών, παρ΄ ότι εντυπωσιακή, δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πρόσκαιρη και να ακολουθηθεί από μια ακόμη εντονότερη διόρθωση. Δεν θα πρόκειται για ιστορική πρωτοτυπία. Κάτι ανάλογο συνέβη και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Υφεσης. Εν τοιαύτη περιπτώσει τα ανοιξιάτικα «πράσινα βλαστάρια της ανάκαμψης» για τα οποία μίλησε π

Τρεις "μαύρες τρύπες" στο ευρωπαϊκό σύμπαν Το δέος της αποχής, το θεσμικό "σάντουιτς" και η στρατηγική έναντι της Τουρκίας Την πλάτη στις κάλπες στρέφει τώρα μια πλειοψηφία πολιτών στις χώρες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, πολιτών άλλωστε μόνο μια μειοψηφία των οποίων δηλώνει στις δημοσκοπήσεις (π.χ. το τελευταίο ευρωβαρόμετρο) ότι εμπιστεύεαι τα όργανα της ΕΕ. Περιλαμβανομένου ενός κοινοβουλίου που, μόνο πολύ μερικά, ανταποκρίνεται στον ρόλο που υποδηλώνει το όνομά του. Σε μια προσπάθεια να αναζωογονήσουν το ενδιαφέρον των εκλογέων, Σαρκοζί και Μέρκελ απευθύνθηκαν από κοινού στους πολίτες καλώντας τους να στηρίξουν μια ”Ευρώπη που προστατεύει”, όπως είναι ο τίτλος του κοινού άρθρου τους στη “Ζουρνάλ ντε Ντιμάνς”, παραμερίζοντας τις διαφορές τους και επιχειρώντας να θυμίσουν τον πάλαι ποτέ “κραταιό” γαλλογερμανικό άξονα. Στην πραγματικότητα όμως ο “άξονας” μοιάζει σκιά του εαυτού του. Μαζί και το “πολιτικό σχέδιο” πίσω από μια ΅ξεχειλωμένη” Eυρώπη των 27, που η γαλλική

E r i c H o b s b a w m Ο Ερικ Χομπσμπάουμ μιλά για τις αλλαγές που φέρνει η οικονομική κρίση «Ο κομμουνισμός πέθανε αλλά ο Μαρξ επιστρέφει» Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, γεγονός που συμβόλιζε το τέλος ακόμη και της ιδέας του κομμουνισμού, η οικονομική κρίση ξαναζωντανεύει αυτή την ιδεολογία. Εχουμε δει με έκπληξη σχεδόν, από την αρχή της κρίσης, την επαναφορά του ρόλου του κράτους, έχουμε ακούσει και διαβάσει σοβαρές επικρίσεις για το καπιταλιστικό σύστημα, όπως και συζητήσεις για την καλύτερη αναδιανομή, ενώ οι ιδέες του Μαρξ και άλλων ομοϊδεατών του να εξετάζονται με προσοχή. Ηδη τον περασμένο Μάρτιο στο Λονδίνο διοργανώθηκε ένα συνέδριο με θέμα «Η ιδέα του κομμουνισμού », όπου συμμετείχα ν μεγάλα ονόματα της σύγχρονης φιλοσοφίας, όπως ο Ζακ Ρανσιέρ, ο Τόνι Νέγκρι, ο Μάικλ Χαρντ και ο Σλάβο Ζίζεκ, καθόλου οικεία, μέχρι τότε, στο ευρύ κοινό, αλλά που σήμερα προσεγγίζονται από τα ΜΜΕ επιζητώντας τις εκτιμήσεις τους. Οποιες και αν ήταν οι διαφοροποιήσεις τ

Συνθήματα και θύματα .. Ως φανατίλας καπνιστής (δυστυχώς) είμαι φανατικά υπέρ των αντικαπνιστικών μέτρων που πρόκειται να ισχύσουν και στη χώρα μας. Το ίδιο φανατικά είμαι και υπέρ των αντιβομβαρδιστικών μέτρων που, όμως, ουδείς πουθενά παίρνει! -γιατί, ρε παιδιά; Η Ευρώπη φλερτάρει με το 1930 και τη δεκαετία του. Ο τρόπος που «βγήκε» τότε η γηραιά ήπειρος κατά την πλειονότητα των κρατών της από την κρίση ήταν πιο απελπιστικός από την κρίση την ίδια. Ο εκφασισμός των κρατών, ο εκφοβισμός των κοινωνιών και η άγρια απληστία της άρχουσας τάξης οδήγησαν την Ευρώπη και τον κόσμο στο σφαγείο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα υποτίθεται ότι η Ευρώπη έχει αυτή τη μνήμη προίκα και πολιτική παρακαταθήκη. Ποια Ευρώπη όμως; Εχουμε μιαν Ευρώπη που τη διοικεί η Κομισιόν. Μια εκτελεστική εξουσία δηλαδή που στηρίζεται πάνω σε μια σοβιετικού τύπου τερατώδη γραφειοκρατία και βλέπει την Ευρώπη, όχι σαν μια ένωση κρατών, εθνών και λαών, αλλά σαν έναν πληθυσμό. Πληθυσμό που η Κομισιόν πρέπει να οργαν