IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Του Μιχάλη Κουντούρη   ''Εφημερίδα των Συντακτών'' Εναν ρεαλιστικό οδηγό πολιτικού προσανατολισμού, δρομοδείχτη ή κριτήριο αξιοπιστίας, ποιος θα μας τον δώσει; Eπείγει να βρούμε οι πολίτες πυξίδα. Bάζομε κάτω, πάλι και πάλι, τα δεδομένα – αυτά που ζούμε: Zούμε μια συντελεσμένη καταστροφή της ζωής μας , της μίας και μοναδικής, δεν έχουμε δεύτερη. Λ έμε «καταστροφή» και κυριολεκτούμε : είναι η χειροπιαστή καθημερινότητα του βίου μας – δεν τη διαπιστώνουμε μέσω «πληροφοριών» και «στοιχείων» (greek statistics). Aντιθέτουμε την εμπειρία μας στη μικρονοϊκή προπαγάνδα που μας σερβίρεται . Πού είναι η αλήθεια της πολιτικής ; Zούμε τη μείωση των μέσων επιβίωσής μας, μείωση που ξεπερνάει το 60% των άλλοτε αμοιβών του μόχθου, της κατάρτισης, των όποιων ικανοτήτων μας. Zούμε έναν παρανοϊκό πολλαπλασιασμό των φόρων. Aνυποχώρητες τις τιμές των βασικών αγαθών, δηλαδή αμείωτη την αισχροκέρδεια. Tον πανικό της ανεργίας: την ψυχική διάλυση που σκοτεινιάζει το βλέμμ

1.  by Spengler Turkey’s economy came to a dead stop during the first quarter, but the country’s credit bubble continues to grow.Under the headline “Ankara’s Economic Miracle Collapses”, I argued a year ago in the Middle East Quarterly that Turkey’s economic prowess had more hype than substance. The government of Prime Minister Recep Tayyip Erdogan had financed a consumer bubble with a huge trade deficit financed by short-term interbank loans. The consumer boom is gone, but the credit bubble continues, with bank lending still expanding by 30% a year despite the stalled economy. Turkey’s current account deficit remains in the red-alert region of nearly 10% of GDP, and it continues to finance the deficit with short-term interbank borrowings. Bubbles like this eventually blow up. Turkey cannot blame global economic conditions, because emerging market economies are growing at 5.5% this year in the International Monetary Fund’s estimate while Turkey is not grow

(...)   Οι μηδενικές προσδοκίες, το άνυδρο μέλλον, ο αποκλεισμός, οδηγούν σε εσωστρέφεια, αυτοαναφορικότητα, ατυπική οργάνωση ανά αγέλες, προσκόλληση στις υποκουλτούρες. Το στυλ του κάγκουρα, αισθητικά και ανθρωπολογικά, εκφράζει τη νέα φτωχογειτονιά, αυτή που έως πρόσφατα πίστευε ότι ήταν μικροπλούσια. Ο κάγκουρας ήταν φτωχός, τώρα είναι πληβείος· είχε λιγοστό μέλλον, τώρα δεν έχει καθόλου. Δεν χρειάζεται να μάθει τίποτε καινούργιο, έχει τους κώδικες, άλλωστε είναι εύκολοι και ρευστοί, του αρκούν για να αποικίσει το αστικό κενό. Είναι ήδη μια εκδοχή βίου, για πολλούς η μόνη. Τις νύχτες η Αθήνα είναι σιωπηλή και αργόσυρτη, σχεδόν ακίνητη. Οι πιάτσες ταξί φυτρώνουν παντού, μικρές κίτρινες αποικίες. Παρ’ όλα αυτά, κίνηση βουβή, αραιή. Η άνοιξη καταφέρνει να ζωηρέψει την πόλη μόνο πέριξ του Σαββάτου και μόνο στις ορισμένες ζώνες διασκέδασης. Πολλά μπαρ φτάνουν τη happy hour με φτηνά ποτά έως τις 9 και 10, για να πείσουν την πελατεία να κεραστεί κάτι· οι νεότεροι ψωνίζου

(...) Αντί να αναδιαρθρωθεί, περιοριστεί και εκσυγχρονιστεί, το κράτος διατηρήθηκε ανέπαφο, να απουσιάζει όπου το χρειάζεσαι και να είναι παρόν όπου είναι άχρηστο. Αντί να εισαχθεί η αξιοκρατία στις δομές του, βίαια ισοπεδώνονται όλοι προς τα κάτω – με συνέπεια να έχουν διαλυθεί ακόμη και οι πιο κρίσιμοι μηχανισμοί του. Αντί να οργανωθεί, η φορολογική διοίκηση αποδιοργανώθηκε και η φοροδιαφυγή αφήνεται ασύδοτη. Κατά συνέπεια, το μεγαλύτερο βάρος κατέληξε να πέφτει στη μισθωτή εργασία και τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα και το υπόλοιπο, επίσης μεγάλο, στα μεσαία στρώματα κυρίως της πόλης. (...) «Μύρισε» ανάπτυξη; Προβάλλει στον ορίζοντα η ανάκαμψη; Αν η ομαδική αυθυποβολή ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αντιμετωπιστεί η κρίση, για να μπει πάτος στην ύφεση και να σταματήσει η μαζική καταστροφή των θέσεων εργασίας, υποθέτω ότι όλοι (πρόθυμα…) θα συμμετείχαμε σε ένα τέτοιο πείραμα. Ούτε θα ακούγονταν ενοχλητικές οι διάφορες πονηριές ή ψεύδη που τίθενται σε κυκλοφορί

(...) οι τρομοκράτες έχουν «πρόσωπο» και «άποψη».  Και όσο γίνονται γνωστά περισσότερα στοιχεία για τους αδερφούς Τσαρνάεφ, τόσο αυξάνεται η ανασφάλεια. (...) Ολα τα παιδιά μεγαλώνουν με τους ήρωες των κόμικς. Εμείς στην Πόλη αγαπούσαμε τον «Μικρό Ηρωα» του Γιώργου Θαλάσση, με τους αγνούς ηρωικούς χαρακτήρες του Γιώργου, της Κατερίνας και του αγαθού γίγαντα Σπίθα. Αλλά, οι ήρωες στα τουρκικά κόμικς ήταν ηρωικοί Τσετσένοι! Από παιδί, ακόμη και τώρα, αδυνατώ να καταλάβω πλήρως τον ομφάλιο ρόλο που δένει τη γενναιότητα των Τσετσένων στη μυθολογία των τουρκικών κόμικς. Οι Τούρκοι γνωρίζουν εξαιρετικά καλά το πώς σκέφτονται οι Τσετσένοι και προφανώς αδημονούν να εκμεταλλευτούν τη σύγχυση της Δύσης και ιδιαίτερα της Ουάσιγκτον μετά το μακελειό της Βοστώνης. Η ανελέητη βία των δύο Τσετσένων αδελφών, που υψώνεται σε τραγωδία για τους Aμερικανούς, με θλίβει. Tο «μαύρο» μίσος, στην πιο επικίνδυνη θέση όταν στην κυριολεξία θυσιάζονται απλοί πολίτες. O πόλεμος είναι αληθινά φρ