IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Η αγάπη για την πατρίδα που διατυμπάνιζαν οι Ναζί και στο όνομα της οποίας συσπείρωσαν μεγάλα τμήματα του γερμανικού λαού δεν ήταν αγάπη για την αληθινή Γερμανία, για τη Γερμανία όπως αυτή ήταν στην πραγματικότητα. Η αγάπη τους δεν αφορούσε μια Γερμανία που είναι ένα έθνος μεταξύ άλλων ισότιμων εθνών. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία όπως αυτή όφειλε να είναι σύμφωνα με τα αισθήματά τους: μια Γερμανία μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη. Ήταν αγάπη για μια Γερμανία ιδεατή. Ούτε ο Χίτλερ αγαπούσε τη Γερμανία όπως πραγματικά ήταν. Αυτό που αγαπούσε ήταν μια οπτασία της Γερμανίας και του μεγαλείου της. Ο ναζιστικός πόλεμος και η όλη θηριωδία εκείνων των ετών ήταν η απέλπιδα κίνηση ενός έθνους που καταποντιζόταν ταχύτατα σε θέση δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας. Οι Γερμανοί είδαν αυτό τον πόλεμο ως την ύστατη απόπειρά τους να φανούν αντάξιοι της ιδεατής τους αυτοεικόνας. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι δεν ήταν ανάγκη να εξοντωθούν εκατομμύρια Εβραίοι για να μάθουν οι Γερμαν

(...)   Πέντε χρόνια τώρα, πιασμένη στο δόκανο της χρεοκοπίας και των μνημονίων, η χώρα φτώχυνε αλλά δεν άλλαξε.  Γιατί είναι τόσο εύκολο για όλες τις κυβερνήσεις να βάζουν φόρους ή να κόβουν συντάξεις κι είναι τόσο δύσκολο να προωθήσουν τις κοινής αποδοχής μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία του κράτους, στην απονομή της δικαιοσύνης, στην φορολογική διοίκηση, στην απελευθέρωση του επιχειρείν από τα δεσμά της ακριβής γραφειοκρατίας;  Γιατί, μια δεκαετία ολόκληρη, πριν την κρίση, όλοι μιλούσαν για μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν τις αποτολμούσε;    (...)   Αυτή η πρώτη εβδομάδα, ανάμεσα στην αναγγελία των εκλογών και την τυπική προκήρυξή τους, κύλησε άχαρη, χαμένη σε διαδικασίες ακατανόητες και παρελκύσεις δίχως νόημα.  Απέναντι στο ραντεβού της κάλπης, έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι έμοιαζαν να στέκουν, αυτή τη φορά, ανόρεκτοι, απρόθυμοι, μουδιασμένοι, χωρίς ενθουσιασμό. Και οι διερευνητικές αντιδικίες, δεν ζέσταναν αυτό το παγωμένο- Αυγουστιάτικα-

(...) Είναι  η   επικοινωνία  του  τίποτε  (εύκολο ή  δύσκολο, για  τους έχοντες εργασία ή για τους πνευματικά άνεργους) που θα πρέπει να μας τρομοκρατεί.  Εκτός φυσικά από τον φοβερό και ακαταμάχητο μέσο αναγνώστη, που καταλαβαίνει μόνον αυτά που έχει ήδη καταλάβει και δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος μέχρι να μπορεί να διαβάζει κάθε μέρα, σε όλες τις εφημερίδες, το ίδιο πάντα άρθρο. (...) αυτός ο φοβερός «μέσος αναγνώστης», τόσο αφηρημένος, τόσο απειλητικός, τόσο παντοδύναμος και πανταχού παρών, δεν έχει πάντα δίκιο. Εν τω μεταξύ μου φαίνεται ότι ένας αναγνώστης μπορεί να πει τη γνώμη του, και να έχει δίκιο (αν έχει δίκιο), όχι επειδή είναι μέσος, αλλά επειδή είναι ο Άλφα, ο Βήτα, ή ο Γάμα, δηλαδή όταν δεν ταυτίζεται με κάποια στατιστική αξία αλλά δέχεται με μετριοφροσύνη τον ρόλο του ανθρώπου σε όλη του τη διάσταση.  (...)      Η γλώσσα των εφημερίδων προκαλεί, στις εφημερίδες, ατέλειωτες συζητήσεις και συγκρούσεις και αφορισμούς. Βάζοντας στο στόχαστρο τη

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στο Διαρκές Προγραμματικό Συνέδριο του κόμματος- 3 Ιανουαρίου 2015. Η Αριστερά ήταν για τους περισσότερους μια ηθική δύναμη, ένα υπολογίσιμο φόβητρο για τα συστημικά κόμματα και χρήσιμη ως αντιπολίτευση.   EUROKINISSI/ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ Οσοι είχαν προβλέψει ότι το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμαστεί στην πράξη και θα απειληθεί η συνοχή του όταν κληθεί να αναλάβει ευθύνες διακυβέρνησης, επιβεβαιώθηκαν πανηγυρικά. Τα πολυσυλλεκτικά σχήματα λειτουργούν και αποδίδουν ως χώροι υποδοχής και έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, αλλά κλονίζονται μόλις το πρόγραμμα που τους έδωσε τη νίκη έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα. Τα στελέχη που συγκροτούσαν την ηγετική ομάδα καλλιέργησαν αυταπάτες στους πολίτες, αλλά και στους εαυτούς τους -και γι' αυτό ήταν τόσο πειστικά. Νόμισαν ότι με μοναδικά όπλα την ετυμηγορία του λαού, το δίκιο και τη βούλησή τους θα καταφέρουν να ανατρέψουν τους δυσμενείς συσχετισμούς και θα προκαλέσο

''''The oldest of five children, I was born in Oslo, October 5 th 1970. We moved to the village Hurdal in Akershus, Norway in 1973, where my brothers and sisters were all born. I grew up in this rural area, while always having the city of Oslo as a cultural point of reference. Playing the piano since the age of 4, I started composing and improvising before learning to read music and perform classical pieces. (I am deeply grateful to my father for bringing music into my life the way he did.) I played in churches and local settings of different kinds, combining classical training with writing my own songs and performing gospel music and jazz-fusion. I played the piano with choirs ("Sarepta", Jessheim Ten Sing "Yessing"), and vocal-piano quintet "Ichtys", while attending school at Kjerkekretsen barneskole (primary school), Hurdal ungdomsskole (secondary school), and Jessheim videregående skole (high school). Gu