IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(Φωτ.: Το μνημείο πεσόντων των Ιμίων στην Αθήνα, στη συμβολή της λεωφόρου Βασ. Σοφίας και των οδών Ρηγίλλης και Μουρούζη.) Είκοσι έτη μετά την κρίση των Ιμίων, η Ελλάς βιώνει τις γκρίζες επιπτώσεις της, ενώ από τις πολιτικές της ηγεσίες δεν προκύπτουν δυστυχώς ενδείξεις ειλικρινούς διαθέσεως θεραπείας των τότε σφαλμάτων. Από το 1996 έως σήμερα έχει εκδοθεί σειρά σχετικών βιβλίων από ορισμένους πρωταγωνιστές της κρίσεως ή από κάποιους ευαισθητοποιημένους δημοσιογράφους αλλά απουσιάζει η κρατική ειλικρινής, διεξοδική και εμπεριστατωμένη ανάλυση της κρίσεως, οι εξ αυτής διαπιστώσεις και συμπεράσματα, κυρίως δε οι διορθωτικές και θεσμοθετημένες δέουσες ενέργειες (κυρίως σε πολιτικό επίπεδο). Θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι κατά την διάρκεια μίας διακρατικής κρίσεως άμυνας και ασφάλειας, την αποκλειστική ευθύνη της διαχειρίσεως αυτής φέρει η πολιτική ηγεσία της χώρας. Η εκάστοτε κυβέρνηση ευθύνεται για την πρόληψη, την έγκαιρη αναγνώριση και την διαχείριση μίας κρίσεως με σειρ

Οι Δανοί θα πιάνουν στα σύνορα τους κάθε αιτούντα πολιτικό άσυλο και θα του αρπάζουν τιμαλφή και χρήματα. Φανταζόμαστε ότι δεν θα φτάσουν μέχρι του σημείου να αναζητούν ψήγματα χρυσού στα δόντια των δυστυχών. Κι ο Βέλγος ζητάει να φτιάξουμε στην Αθήνα ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για 400.000 ψυχές. Συγγνώμη, αλλά δεν θέλω να είμαι σε αυτή την Ευρώπη... Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό είναι η μεγάλη απειλή της Ευρώπης. Οι προβλέψεις των ειδικών υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα θα πολλαπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια. Η Ενωμένη Ευρώπη δοκιμάζεται σκληρά. Η απάντηση της δήθεν φιλελεύθερης και ανθρωπιστικής Ευρώπης στις προκλήσεις δεν είναι αντάξιες ενός μεγάλου Οργανισμού. Ο δρόμος που έχουν επιλέξει χώρες μέλη όπως η Ουγγαρία, η Δανία, η Αυστρία και το Βέλγιο οδηγούν την Ενωμένη Ευρώπη σε διάλυση. Ο παραλογισμός δεν είναι πλέον η εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Οι Έλληνες έχουμε δεχτεί έντονες επικρίσεις για πολλά πράγματα. Το επιτρέψαμε κι εμείς με τις αλλοπρόσαλλες δηλώ

Η τριμερής διάσκεψη Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ  σηματοδοτεί την απαρχή μίας νέας εποχής στην περιφερειακή συνεργασία των τριών χωρών, που κάθε μία από αυτές αντιμετωπίζει ιδιότυπα προβλήματα και προκλήσεις. Κοινός παρανομαστής για την πολυδιάστατη ενίσχυση των τριών αυτών ευάλωτων χωρών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αποτελεί η ενεργειακή αυτάρκεια και η επωφελής αξιοποίηση των φυσικών τους πόρων και της γεωγραφικής τους θέσης. Από το 2010 έως και σήμερα, οι τρεις χώρες καλούνται να αυτοπροσδιορίσουν εκ νέου τον περιφερειακό τους ρόλο. Ωστόσο, ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός επηρεάζεται από ποικίλες παραμέτρους, όπως είναι το Παλαιστινιακό, το Συριακό και βέβαια το Κυπριακό. Έτσι, δεν είναι ανεξήγητο ότι μέχρι σήμερα η τριμερής αυτή συνεργασία έμοιαζε να μην αποδίδει απτά αποτελέσματα όσον αφορά τον τρόπο μεταφοράς και την εμπορική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Πέραν αυτών, καταλυτικός είναι ο ρόλος των κανόνων της αγοράς και των επιχειρηματικών συμφερόντων - παράγοντες που καμία π

    Η οικονομία σε χρόνια ύφεση, η ανεργία αυξάνεται και η χώρα δεν θέλει να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις. Σας ακούγεται γνώριμη ιστορία στην Ευρώπη; Ομως δεν πρόκειται για την Ελλάδα, την Ισπανία ή την Πορτογαλία. Είναι η Φινλανδία. Καθώς οι χρεωμένες και αδύναμες χώρες στον Νότο της Ευρωζώνης αγωνίζονται για να βγουν από την κρίση μετά έξι χρόνια, η Φινλανδία λυγίζει υπό το βάρος της δικής της κρίσης. Η φινλανδική οικονομία, η οποία συρρικνώνεται κάθε χρόνο από το 2012 και μετά, κατέγραψε τη χειρότερη επίδοση μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης κατά τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2015, σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα είναι σχετικά υψηλότερο από αυτό της Ιταλίας, παρά το γεγονός ότι η Φινλανδία επιβάλλει στους πολίτες της την τέταρτη υψηλότερη φορολογία και συνταξιοδοτικές εισφορές στην Ευρωπαϊκή Ενωση. To 2008 η Φινλανδία παρουσίαζε ένα οικονομικό μοντέλο που κατάφερε να αντέξει την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Πλέον, ο υπ

Αλεξάντερ Ντούγκιν. Πρόκειται για έναν από τους πλέον γνωστούς πολιτικούς σχολιαστές και θεωρητικούς της ιστορίας των ιδεών της Ρωσίας και είναι ο σύγχρονος εμπνευστής και ηγέτης του κινήματος του «Ευρασιατισμού». Η άποψή του στηρίζεται στην εξής ιδέα:  Η Ρωσία δεν ανήκει ούτε στην Δύση ούτε στην Ανατολή, αλλά είναι μία καθαρά Ευρασιατική χώρα, η οποία θα πρέπει μέσω της «Χερσαίας Ισχύος» να αντιταχθεί στις «Ναυτικές Δυνάμεις», τις «Ατλαντικές» όπως τις αποκαλεί και να ελέγξει τον τεράστιο χώρο της Ευρασίας μέσω της «εκπαραθύρωσης» των Αγγλοσαξονικών δυνάμεων από την περιοχή. Σύμφωνα με τον Ντούγκιν, αυτό θα επιτευχθεί μέσω της ένωσης των λαών της Ευρασίας, υπό τη σκέπη της Μόσχας. Πάνω στην θεωρία αυτή στηρίχθηκε η δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Όλα τα πολιτικά συστήματα της σύγχρονης εποχής προέρχονται από τρεις διαφορετικές ιδεολογίες: τη Φιλελεύθερη Δημοκρατία, τον Μαρξισμό και τον Φασισμό. Οι δύο τελευταίες έχουν προ πολλού αποτύχει και