IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ομπάμα και Πούτιν εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένοι να κλιμακώσουν την παρέμβασή τους στη Συρία για να σώσουν τις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη. Προφανώς με την παραπάνω βεβαιότητα ο απεσταλμένος του ΟΗΕ, Ντε Μιστούρα, τους κάλεσε να παρέμβουν θυμίζοντάς τους ότι η υστεροφημία τους συνδέεται με την επιτυχή έκβαση των συνομιλιών. Η καρδιά του προβλήματος είναι η λεγόμενη «μετριοπαθής αντιπολίτευση», οι απαιτήσεις της οποίας πρώτον δεν αντιστοιχούν με τον κοινό παρονομαστή των προτεραιοτήτων της Ουάσιγκτον και της Μόσχας στη Συρία και, δεύτερο και σημαντικότερο, δεν αντιστοιχούν με την πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης, όπου η αντεπίθεση των δυνάμεων του Ασαντ έχει από μόνη της καταφέρει σημαντικά πλήγματα στους τζιχαντιστές. Σε ό,τι αφορά τις δυνάμεις του καθεστώτος της Δαμασκού, το περιθώριο ελιγμών τους είναι πλήρως ελέγξιμο από τη Μόσχα, σε ό,τι αφορά τη «μετριοπαθή αντιπολίτευση» η Ουάσιγκτον δεν έχει την ίδια δυνατότητα, καθώς η Τουρκία δρα ως υπεργολάβος με τη δική

25ος Μεσημβρινός ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Δ.ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Διευθυντής του Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Καντίρ Χας της Κωνσταντινούπολης και συγγραφέας (μαζί με την Ελένη Φωτίου) του μοναδικού βιβλίου που κυκλοφορεί στα ελληνικά με θέμα ειδικά την τουρκική εξωτερική πολιτική στα χρόνια του Ερντογάν («Τουρκική εξωτερική πολιτική την εποχή του ΑΚΡ: Προς μια Pax Ottomana;», εκδόσεις Παπαζήση), ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Δημήτρης Τριανταφύλλου μιλάει στο «Εθνος» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε συνάρτηση με τις τελευταίες εξελίξεις σε Προσφυγικό, Αιγαίο, Κουρδικό και Συρία. Ενδιαφέρουσες αιχμές:  η απελευθέρωση της βίζας ως «εισιτήριο» στα χέρια του Ερντογάν για τη μετάβαση σε ένα προεδρικό σύστημα, η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο ως δείγμα της επιστροφής του τουρκικού στρατού στα πράγματα, αλλά και ο σημαντικός ρόλος της Ελλάδας ανάμεσα σε Τουρκία και ΕΕ - ΝΑΤΟ. Η συμφωνία για το Προσφυγικό έχει συμβάλει ώστε να επαναπροσδιοριστο

Παρότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στο βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου, η Βρετανία δεν είναι η μόνη χώρα-μέλος της Ε.Ε. στην οποία διογκώνεται η δυσαρέσκεια και η δυσπιστία απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα - ακόμη και σε περιοχές που φαινομενικά βρίσκονται, ως κοινωνική συνθήκη, στον αντίποδα του χειμαζόμενου από τη λιτότητα ευρωπαϊκού Νότου. Πρόσφατη δημοσκόπηση για λογαριασμό του δημόσιου τηλεοπτικού δικτύου SVT της  Σουηδίας , κατέδειξε ότι μόλις το 39% των Σουηδών θεωρούν την ευρωπαϊκή ενοποίηση μια "καλή ιδέα”, (έναντι 59% το περασμένο φθινόπωρο), ενώ το 21% τη θεωρεί ανοιχτά μια "κακή ιδέα”. Η στάση αυτή έχει ένα σχετικό βάθος στη σουηδική δημόσια ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι η  Σουηδία , χώρα με μεγάλη παράδοση ουδετερότητας που την κράτησε και έξω από τους μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα στην Ευρώπη, εισήλθε σχετικά αργά (το 1995) στην Ε.Ε. και μάλιστα ύστερα από ένα οριακό σχετικά δημοψήφισμα όπου μόλις το 52,3% των πολιτών ενέκρινε την ένταξη. Επιπλέον

Από τότε που η Ευρώπη επέβαλε κυρώσεις στην Ρωσία [1] για την εισβολή της στην Ουκρανία, η Μόσχα είχε μεγάλες ελπίδες να τις αντιμετωπίσει μέσω της ενίσχυσης της συμμαχίας της με την Κίνα στην ενέργεια, την άμυνα, το εμπόριο γεωργικών προϊόντων και τις επενδύσεις. Αυτές οι συνεργασίες θα αντιστάθμιζαν την απώλεια των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών και των εισαγωγών τροφίμων από βασικές ευρωπαϊκές χώρες, μειώνοντας τις επιπτώσεις των κυρώσεων, και θα είχαν επίσης δείξει στην Δύση πόσο εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί. Δυστυχώς για την Μόσχα, αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει. Η Ρωσία, παρά τις προσπάθειές της, δεν ήταν σε θέση να ενισχύσει επαρκώς το εμπόριο και τις επενδύσεις με την Κίνα [2] μεταξύ άλλων στις βιομηχανίες των υδρογονανθράκων, των πυρηνικών και της άμυνας. Σίγουρα, η Ρωσία έχει κάνει πολλές συμφωνίες με την Κίνα, οι οποίες, όταν εφαρμοστούν, θα μπορούσαν να απογειώσουν το εμπόριο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Αλλά η κατασκευή των δύο αγωγών φυσικού αερίου –το

Πηγή:https://www.flickr.com/photos/donkeyhotey/24564574914 Πίσω στο 2008, μία από τις διαφημίσεις της Χίλαρι Κλίντον στη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας για το Δημοκρατικό χρίσμα, παρουσίαζε μία φανταστική σκηνή στην οποία το τηλέφωνο του Λευκού Οίκου χτυπάει στις 3 το πρωί για να ειδοποιήσει τον πρόεδρο για μία κρίση στην εξωτερική πολιτική. «Ποίος θα θέλατε να σηκώσει αυτό το τηλέφωνο;» αναφέρεται στο σποτάκι. Επρόκειτο για μία νύξη για την έλλειψη εμπειρίας του Μπαράκ Ομπάμα σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Όπως αποδείχθηκε, ο Ομπάμα, ένας αξιοσημείωτα ψύχραιμος τύπος που δέχεται τις συμβουλές, διαχειρίστηκε πολύ καλά τις εξωτερικές υποθέσεις - ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ. Αλλά το να αναρωτιόμαστε το πώς ένας υποψήφιος πρόεδρος θα μπορούσε να αντιδράσει σε μία κρίση είναι εύλογο. Και η στρατιωτική έκτακτη ανάγκη δεν είναι η μόνη κρίση για την οποία πρέπει να ανησυχούμε. Εκείνο το τηλεφώνημα στις 3 το πρωί είναι σημαντικό - αλλά τί γίνεται με το τηλεφώνημα σ