IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:   (1) Τι είναι και γιατί γοητεύει ο λαϊκισμός. (2) Η ιδεολογική ρομφαία της ολιγαρχίας. Ο λαϊκισμός δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί, αλλά οι επιπτώσεις του είναι ορατές όταν αμφισβητεί την φιλελεύθερη δημοκρατία, τον πλουραλισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανταλλαγή ιδεών. Στις επικείμενες ευρωεκλογές, τα λαϊκιστικά κόμματα ίσως αποκτήσουν επιρροή στη διαμόρφωση της Ευρώπης. Ζητούν να σταματήσει η διεύρυνση για να αποφευχθεί η μετανάστευση, να δοθεί τέλος στο ευρώ και την έξοδο από τις διεθνείς ανθρωπιστικές ή κλιματικές συνθήκες. Τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα και ένα turbo. Το πρώτο χαρακτηριστικό του λαϊκισμού είναι η υπερ-απλουστευμένη και απαισιόδοξη ερμηνεία των προβλημάτων μιας κοινωνίας, που χρησιμοποιείται ως μέσο για την απόκτηση πολιτικής επιρροής. Το δεύτερο είναι η πόλωση μεταξύ της μεγάλης ομάδας απλών, ενάρετων πολιτών και της διεφθαρμένης, αυτόνομης οικονομικής ή πολιτισμικής μειονότητας που κυριαρχεί την κοινωνία. Τ

Ο Σιουκρού Ελεκτνάγ (αριστερά)  με τον δημοσιογράφο Ουγούρ Ντουντάρ. Τη δεκαετία του 1990, όταν κορυφώθηκε ο ένοπλος αγώνας των Κούρδων του ΡΚΚ, η Τουρκία ενστερνίστηκε το Δόγμα των Δυόμιση Πολέμων, σύμφωνα με το οποίο οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) θα έπρεπε να προετοιμάσουν επιχειρησιακά σχέδια και να αποκτήσουν τον κατάλληλο εξοπλισμό για να ανταπεξέλθουν σε έναν πόλεμο που θα μπορούσε να ξεσπάσει ταυτοχρόνως σε δυόμιση μέτωπα. Δηλαδή σε έναν ταυτόχρονο πόλεμο της Τουρκίας με την Ελλάδα, τη Συρία και τους αντάρτες του ΡΚΚ.  Ο εμπνευστής του δόγματος αυτού ήταν ο πρέσβης Σιουκρού Ελεκντάγ , ο οποίος μεταξύ άλλων υπηρέτησε και ως πρέσβης της Τουρκίας στην Ουάσιγκτον.  Ο Σιουκρού Ελεκντάγ έδωσε μια συνέντευξη στον παλαίμαχο δημοσιογράφο Ουγούρ Ντουντάρ, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Sözcü .  Τη μεταφράσαμε, γιατί θεωρούμε ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Οι ΗΠΑ μας ζητούν να επιλέξουμε μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. "Οι ΗΠΑ απειλούν την Τουρκία μέσω της οι

Μια χώρα λιγότερο "κυβερνήσιμη”, περισσότερο πολωμένη, με κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό αλλά και με έναν νέο πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Σοσιαλιστή πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ. Αυτή είναι η σημερινή Ισπανία, όπως απέδειξαν και οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές της Κυριακής. Το τοπίο που είχαν διαμορφώσει οι συναινέσεις της ισπανικής μεταπολίτευσης του 1975-78 ανήκει στο παρελθόν. Όπως και σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες ο παλαιός δικομματισμός αποτελεί πλέον σκιά του εαυτού του και η άκρα δεξιά κατακτά διόλου αμελητέα αυτοτελή έκφραση. Με μία διαφορά: η Ισπανία δεν μπορεί να ξεφύγει από το εθνοτικό πρόβλημα και ταυτόχρονα δεν μοιάζει καθόλου έτοιμη να επιστρέψει σε εκδοχές σκληρής δεξιάς, περισσότερο συγκεντρωτικής διακυβέρνησης, παραμέλησης των κοινωνικών αιτημάτων και "συντηρητικής επανάστασης” στον χώρο των ηθών. Εξ ού και ο χώρος δεξιότερα του κέντρου είναι αυτός που τώρα κατεξοχήν εισέρχεται σε κρίση, ενώ ο χώρος στα αριστερότερα του κέντρου δείχνε