IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Σκίτσο Δημήτρη  Χατζόπουλου   Για τη Γερμανική Ευρώπη, ο Ερντογάν είναι «χρήσιμο πιόνι» …Και ζήσανε οι Ευρωπαίοι καλά και ο Ερντογάν καλύτερα! Πετώντας στον σκουπιδοντενεκέ την αλήστου μνήμης δήλωση περί «κυρώσεων που θα δαγκώνουν» ,οι 27 Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν τελικά στην τηλεσύνοδο της 25ης Μαρτίου να θέσουν υπό… παρακολούθηση την Τουρκία ως τον Ιούνιο και την επόμενη σύνοδο κορυφής. Χωρίς ντροπή μάλιστα ,ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ τόνισε ότι οι 27 «θα ήθελαν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με την Άγκυρα έπειτα από μια χρονιά εντάσεων, αλλά θα προτιμήσουν μια διαδικασία «προοδευτική», βασισμένη «σε όρους και προϋποθέσεις» και «αντιστρέψιμη». Ότι είχε πει δηλαδή τον περασμένο Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο, τον Δεκέμβριο ,επανέλαβε και τώρα ο Σαρλ Μισέλ. Επιβεβαιώνοντας τη σοφή λαϊκή παροιμία « αν δεν θέλεις να ζυμώσεις , δέκα ημέρες κοσκινίζεις». Γνωρίζοντας το κλίμα στις Βρυξέλλες, ο Ερντογάν εμφανίστηκε λοιπόν ως ο μεγάλος θριαμβευτής στο συνέδριο του κυβερνών

  Οι Κούρδοι, ο αγώνας τους και πως μπορεί να επηρεάσει τα ελληνοτουρκικά. Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων.  Πως θα διαμορφώσει τις ισορροπίες στην Εγγύς Ανατολή και πως θα επηρεάσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μια επιτυχής έκβασή του. Με αφορμή τον εορτασμό των 200 ετών από την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό ας κάνουμε μερικές συγκρίσεις με τον σημερινό αγώνα των Κούρδων. Το 1821 οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Πρωσία και Αυστρία καταδίκασαν την ελληνική εξέγερση. Όμως οι σφαγές του ελληνικού πληθυσμού από τους Οθωμανούς και το φιλελληνικό κίνημα που είχε αρχίσει να δημιουργείται στην Ευρώπη, καθώς και τα συμφέροντά τους στην περιοχή που είχαν αρχίσει να αλληλοσυγκρούονται και να αλλάζουν, μετέβαλαν την στάση τους, αντιμετωπίζοντας πλέον ευνοϊκά την προοπτική δημιουργίας ενός κυρίαρχου ελληνικού κράτους. Έτσι το 1827 Η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία υπέγραψαν στο Λονδίνο συνθήκη που καλούσε τις δύο εμπόλεμες πλευρές να διαπραγματευτούν για

  Το γάντι της Γαλλοϊσραηλινής πρόκλησης  και η ανάγκη για μια περιφερειακή στρατηγική με ορίζοντα 100ενταετίας. Η διαμόρφωση μιας στρατηγικής σχέσης με την Γαλλία , όπως και η ανάγκη να διερευνηθούν οι δυνατότητες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια  στοχευμένη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ ,  δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια διαχειριστική πράξη πρόσληψης σωματοφυλάκων  που υποτίθεται ότι θα προστατεύουν την χώρα έναντι κινδύνων, χωρίς να χρειαστεί εμείς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας. Μια τέτοια αντίληψη,  φαιδροποιεί και απαξιώνε ι την στρατηγική σκέψη,  νομιμοποιεί  την στρατηγική απραξία,  εμφανίζει ως περιττό και ανούσιο  κάθε σοβαρό επιτελικό σχεδιασμό,  καθηλώνει την χώρα  σε λογικές διαχείρισης της «πεπατημένης»  και εντέλει την καθιστά απολύτως ανίκανη  να παρακολουθεί ενεργητικά τα διαδραματιζόμενα,  σε μια εποχή πλούσια σε δυναμικές ανακατατάξεις και γεωπολιτικές ανατροπές με ευρύτερη στρατηγική σημασία . Για μας,  αυτή η σύνθετη πρόκληση,  θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως

 Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Dwight D. Eisenhower» στη ναυτική βάση στο Μαράθι της Κρήτης, την περασμένη εβδομάδα. Το ενδιαφέρον των Δυτικών αποτυπώθηκε τις τελευταίες ημέρες σε αέρα και θάλασσα με εύγλωττο τρόπο. (Φωτ. EPA/ZARPANEWS) H νέα «ναυμαχία του Ναυαρίνου». Διακόσια χρόνια από την Επανάσταση, η Ελλάδα γίνεται ξανά πεδίο ανταγωνισμού για την επιρροή των μεγάλων δυνάμεων.    Η Επανάσταση του 1821, καρπός του αγώνα των εξεγερμένων Ελλήνων ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, επηρεάστηκε καθοριστικά από την παρέμβαση αλλά και τον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης. Η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, η τσαρική Ρωσία επηρέασαν καθοριστικά την τύχη του έθνους στην επαναστατική περίοδο, πρακτικά υπέγραψαν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της νεότερης Ελλάδας και στη συνέχεια ανταγωνίστηκαν για την επιρροή σε αυτό. Σήμερα, τις ημέρες αυτής της 200ής επετείου από την Επανάσταση, παρότι οι ισορροπίες έχουν εμφανώς αλλάξει, η Ελλάδα γίνεται ξανά πεδίο ανταγωνισμού για την επιρροή των μεγ

  Θα φέρει η πανδημία το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου; Πολλοί αναλυτές, ειδικά από τον Απρίλη και ύστερα, βλέποντας την αξία του δολαρίου να πέφτει ολοένα και περισσότερο, έχουν διατυπώσει τα ερωτήματα τους, σχετικά με το «τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου» ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. «Μέσα στο 2021, το δολάριο θα απωλέσει το 20% της αξίας του», «μέσα στο 2021, ενδέχεται το δολάριο να καταρρεύσει και οι ΗΠΑ να βυθιστούν σε κρίση», είναι μόνο ορισμένες από τις εκφράσεις που έχουν γραφτεί για το θέμα, το τελευταίο διάστημα. Η πρώτη, ανήκει σε εκπρόσωπο της CitiBank. Η δεύτερη, στον Stephen Roach, διακεκριμένο οικονομολόγο του Πανεπιστημίου Yale. Ο τελευταίος μάλιστα, με άρθρο του στο Bloomberg, εξηγούσε τον ισχυρισμό του, αναφερόμενος κυρίως σε έναν πολύ σημαντικό συνδυασμό παραγόντων: Στο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών των ΗΠΑ, το οποίο αυξάνεται, σε συνδυασμό με τα στοιχεία για το λεγόμενο καθαρό εθνικό ποσοστό αποταμίευσης (net domestic savings), δηλαδή, τ