IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Κατεστημένη παραχάραξη. Τι είναι η κομματοκρατία; Εσχατη αλλοτρίωση της δημοκρατίας στη Νεωτερικότητα. Το πολυκομματικό σύστημα παύει να είναι αντιπροσωπευτικό, τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία των πολιτών, συγκροτούν καθεστώς ολιγαρχίας. Στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», που νομιμοποιείται τυπικά κάθε τέσσερα χρόνια, με την ψήφο του λαού. Για την υφαρπαγή της ψήφου επιστρατεύονται οι υπερσύγχρονες τεχνικές του «μάρκετιγκ» – τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, πληρωμένες με μυθώδη ποσά για την κατασκευή ψευδαισθητικών εντυπώσεων. Στο καθεστώς της «κομματοκρατίας» δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως (ή αποκλειστικά) τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα, ερήμην του λαού. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (εγγυητή του πολιτεύματος) τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό μεταξύ τους αλισβερίσι. Τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, το ίδιο. Την ηγεσία των Εν

   Νέος Ψυχρός Πόλεμος:  Μετά τη Ρωσία, η Κίνα στο στόχαστρο. Του Κώστα Ράπτη Οι απειλές μάς φέρνουν πιο κοντά. Αυτό θα μπορούσε να είναι το δίδαγμα της προχθεσινής, ιδιαίτερα κρίσιμης τηλεφωνικής συνομιλίας των ηγετών των ΗΠΑ και της Κίνας, με πρωτοβουλία του πρώτου, σε μία συγκυρία κατά την οποία η Λαϊκή Δημοκρατία δείχνει να αποκτά στα μάτια των σχεδιαστών της Ουάσινγκτον διαστάσεις απειλής μεγαλύτερης από αυτήν της Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν. Επρόκειτο για την πέμπτη συνδιάλεξη ανάμεσα στον Σι Τζινπίνγκ και τον Τζο Μπάιντεν στους δεκαοκτώ μήνες που ο τελευταίος βρίσκεται στην εξουσία. Όμως το κλίμα στις σινο-αμερικανικές σχέσεις είναι βαρύτερο από ποτέ. Την άμεση αφορμή της κρίσης έδωσε η αναζωπύρωση των σχεδίων της προέδρου της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων, Νάνσι Πελόζι, να επισκεφθεί την Ταϊβάν, σε μιαν έμπρακτη επίδειξη αλληλεγγύης προς τους εθνικιστές του νησιού, το οποίο αποσχίσθηκε ντε φάκτο μετά την νίκη του Μάο Τσετούνγκ το 1949, αλλά

  "Καυτός" Αύγουστος στα ελληνοτουρκικά. Toυ Κώστα Ράπτη Θερινή ραστώνη στις ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν προβλέπεται. Ίσα ίσα η εξ αποστάσεως ρητορική μονομαχία Ερντογάν-Μητσοτάκη τις προηγούμενες μέρες δίνει το μέτρο του γεωπολιτικού "καύσωνα" που επικρατεί, ενώ η επικείμενη έξοδος του νέου τουρκικού ερευνητικού σκάφους "Αμπντουλαχαμίτ Χαν" γεννά κινδύνους ακόμη και για εμπλοκή των δύο πλευρών εκ του σύνεγγυς. Πάντα στο φόντο μιας ευρύτερης "ακροβασίας", με την Άγκυρα να βλέπει στην Ελλάδα ένα πεδίο άσκησης πιέσεων για την επαναρρύθμιση των περίπλοκων σχέσεών της με τις ΗΠΑ. Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας ήταν σαφής: "Αντίθετα με αυτό που ελπίζαμε, αυτό το διάστημα αυξήθηκε ο κατάλογος των προβλημάτων μας με την Τουρκία, δεν μειώθηκε καθόλου... Το κλίμα είναι πιο βεβαρημένο από ποτέ. Σε όλες τις ιστορικές περιόδους που είχαμε κρίση με την Τουρκία υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά. Ότι η κρίση ήταν περιορισμένη χ

  Ακρίβεια, Φτώχεια και Κοινωνικές Ανισότητες. Η κυβέρνηση να μελετήσει σοβαρά και το ενδεχόμενο να δοθούν κίνητρα που θα ενθαρρύνουν τον νέο κόσμο να ασχοληθεί με τον πρωτογενή τομέα. Τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής που δόθηκαν στη δημοσιότητα για τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της χώρας, σύμφωνα με τα οποία σχεδόν τρία εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή σε κοινωνικό αποκλεισμό, ήταν αναμενόμενα. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να ήταν διαφορετικά μετά από τρία μνημόνια που οδήγησαν τη χώρα σε μία υπερδεκαετή οικονομική κρίση με την ανεργία στα ύψη, στη συνέχεια η πανδημία και απανωτά τα κύματα ακρίβειας. Η δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, για πρώτη φορά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και εφόσον συνεχίσει να επιδεινώνεται τα επόμενα χρόνια, κινδυνεύει να παγιωθεί ως μη αναστρέψιμη, με αποτέλεσμα να διαρραγεί πλήρως ο κοινωνικός ιστός και η κοινωνική συνοχή της χώρας. Και οι κοινωνικές ανισότητες που θ

  Τα κανόνια προϋποθέτουν βούτυρο και το αντίστροφο. 'Οσοι δεν ξέχασαν και παρέμειναν προσηλωμένοι στην παράλληλη  μέριμνα  και  των  δύο , διαχειρίζονται αποτελεσματικότερα την ενεργειακή και εν γένει τη διεθνή κρίση. Εν τω μέσω του Ψυχρού   Πολέμου, το 1970, ο Αμερικανός θεωρητικός Charles Kindleberger επισήμαινε ότι «σχεδόν οιοδήποτε πολιτικό ερώτημα ενέχει μία οικονομική πτυχή και, εφόσον ξεφύγουμε από τα [απλουστευμένα] οικονομικά προβλήματα του Ροβινσώνα Κρούσου, σχεδόν οιοδήποτε οικονομικό ερώτημα ενέχει μία πολιτική πτυχή». Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, βιώνουμε την επαλήθευση της εν λόγω θέσης κατά τρόπο καταιγιστικό, δραματικό και απόλυτο. Το ερώτημα «βούτυρο ή κανόνια» είναι προφανώς ελκυστικό για την έγερση πολύωρων συζητήσεων, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ψευδοδίλημμα εφόσον η οικοδόμηση στρατιωτικής ισχύος και η εν γένει ενίσχυση της στρατηγικής θέσης ενός δρώντα προϋποθέτουν την οικονομική ισχύ και αντιστρόφως, η οικονομική ισχύς μεγιστοποιείτ