IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

    ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ. Πως μια πόλη με την ιστορία της Θεσσαλονίκης  βυθίζεται στην παρακμή. Τα τελευταία χρόνια, καθώς είδα τα πράγματα με μια αποστασιοποιημένη από την καθημερινότητα ματιά, υποστηρίζω επίμονα πως το σύνολο του πολιτικής, οικονομικής, και κοινωνικής ηγέτιδας τάξης της χώρας έχει κάνει μια επιλογή: Οτιδήποτε συμβεί στη χώρα θα έχει ως κέντρο του το λεκανοπέδιο. Η όποια ανάπτυξη συμβεί στη χώρα θα συμβεί σ αυτό και αν κάτι διαχυθεί στην υπόλοιπη χώρα, καλώς. Είναι μια επαρχιακή νοοτροπία διότι η ισχυρή ομάδα που το αναπαράγει, τα θέλει όλα δικά της και στα πόδια της. Ακόμη και όταν, κάτω από την πίεση τρομερά δύσκολων περιστάσεων, η ηγετική ομάδα της χώρας, που είναι διακομματική, αναγκάστηκε να καθιερώσει κάποια προνόμια για να γίνουν κάποιες επενδύσεις στη Θράκη να βρει απασχόληση ο κόσμος και να μην εγκαταλείψει τις εστίες του, δόθηκαν παραπλήσια προνόμια στη Βοιωτία, ώστε τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος, να βρουν

Η πόλη μας αύριο (covid 20*)   Την πόλη που κατοικώ σχεδίασε ο Ερνέστ Εμπράρ, ήταν μετά την πυρκαγιά του 1917 που η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου ανέθεσε στον Γάλλο αρχιτέκτονα της Στρατιάς της Ανατολής τον σχεδιασμό της νέας Θεσσαλονίκης. Μία οθωμανική πόλη με δαιδαλώδη οργάνωση, στενότητα χώρων, με πολυάριθμα ευτελή κτίρια, με απουσία υποδομών, απουσία πλατειών και πάρκων, απουσία γενικά δημόσιων χώρων, απουσία υγειονομικών υποδομών στην εποχή που την ανθρωπότητα κυρίευε ο φόβος και ο θάνατος εξαιτίας της ισπανικής γρίπης μόλις είχε εμφανιστεί. Μία πόλη από την αρχή, μία νέα Θεσσαλονίκη που δεν ήθελε να μοιάζει στην προηγούμενη.  Η πόλη που κατοικώ τα 100 τελευταία χρόνια άλλαξε πολύ , απέκτησε νέο πληθυσμό από την ανταλλαγή του 1922 και έχασε δεκάδες χιλιάδες παιδιά της από την ναζιστική κτηνωδία Η πόλη που κατοικώ διαμόρφωσε μέχρι την δεκαετία του 50-60 ένα αρμονικό οικιστικό σύνολο με τριώροφα και τετραώροφα κτίρια με πρόνοια για το έξω και το μέσα των κτιρίων,

 Decumanus Maximus ...   Όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια και η δεκαετία του 2010 θα είναι μια θολή, άχαρη περίοδος και θα έχουν ξεχαστεί οι συνέπειες της οικονομικής και πολιτικής αναταραχής και οι αντιπαραθέσεις της, όταν τα ονόματα του Βενιζέλου, του Τσίπρα, του Σαμαρά ή του Μητσοτάκη θα είναι γνωστά μόνον στους επιστήμονες ή στους κατοίκους των μικρών δρόμων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης που θα τους αναλογούν, είμαι βέβαιος πως η καταστροφή του Decumanus Maximus, της κεντρικής οδικής αρτηρίας των ρωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων που ανασκάφτηκε σχεδόν άθικτη στη Θεσσαλονίκη και τώρα απειλείται με διάλυση, θα θεωρείται, αν τελικά συντελεστεί, μια ανεξήγητη, παράλογη πράξη εκμηδενισμού της ιστορίας, η βαρβαρότητα που θα συμπυκνώνει συμβολικά τη ζοφερή μας δεκαετία. Θα προξενεί σε όσους την διδάσκονται την απορία, τη μελαγχολία και την οργή με την οποία μαθαίνουμε τους μεγάλους βανδαλισμούς του παρελθόντος και μας κάνουν συχνά να κλείνουμε το βιβλίο που τους διαβάζουμε και να

Μάρκ Μαζάουερ: ο Συνδαιτυμόνας. [ Η Θεσσαλονίκη – πόλη από την ίδρυσή της και ελληνική αδιαλείπτως ανά τους αιώνας – έγινε αντικείμενο μιας «ιστορικής» αφήγησης του ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ , στο βιβλίο του «Θεσσαλονίκη, πόλη των φαντασμάτων» , στο οποίο προσπαθεί με ακροβατισμούς, σε πείσμα των πηγών, να εκθειάσει την ανεκτικότητα(!) της οθωμανικής κατοχής, να μειώσει την παρουσία του ελληνισμού στην πόλη και, με δυό λόγια, λέει ότι …ελληνοποιήσαμε την πόλη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.  Οι  ημέτεροι, ετερόφωτοι ενδοτικοί, εκσυγχρονιστές – δεξιοί και αριστεροί – χειροκρότησαν την έκδοση και μάλιστα κάλεσαν τον συγγραφέα στους εορτασμούς του 1821… αφού δεν μπορούσαν να καλέσουν τον Γίβωνα και τον Φαλμεράϊερ. Αναίρεση του βιβλίου του κ. Μαζάουερ έκανε, μεταξύ άλλων, ο ιστορικός Γιάννης Ταχόπουλος στο βιβλίο του «Ο Μαζάουερ, η Θεσσαλονίκη και τα φαντάσματα του οθωμανισμού» από το οποίο σας δίνουμε ένα μικρό απόσπασμα. Ε.Δ.Ν. ] Εποικισμοί στην Μακεδονία: