IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Κ. Παρθένης  Η Ανάστασις  (1917)  Εθν. Πινακοθήκη 1. Γιατί κοινή η ανάσταση Υπάρχουμε, όχι επειδή το επιλέξαμε, δεν αποφασίσαμε εμείς, ελεύθερα, να ύπαρχουμε. Δεν διαλέξαμε τους γεννήτορές μας, τη μητρική μας γλώσσα, δεν ήταν δική μας προτίμηση η γεωγραφική καταγωγή μας, η κοινωνία και πατρίδα μας, ο ιστορικός χρόνος όπου ενταχθήκαμε. Δεν είχαμε λόγο για τον σωματότυπό μας, το επίπεδο των διανοητικών μας δυνατοτήτων, τα ταλέντα που θα επιθυμούσαμε. Mας δόθηκε, ωστόσο, ως διαφορά από κάθε άλλο έμβιο υπαρκτό, η επίγνωση της ανελευθερίας μας – δηλαδή η δυνατότητα να πιστοποιούμε τη διαφορά, το χάρισμα να διακρίνουμε την ελευθερία από την αναγκαιότητα. Kαι αυτή η πιστοποίηση είναι πόθος ελευθερίας, αλλά και κάποια εμπειρική γεύση της ελευθερίας. Δίχως δεδομένη με αισθητή προφάνεια την υπαρκτική πραγμάτωση της ελευθερίας, βιώνουμε εμπειρικά την ελευθερία περιορισμένη, κολοβωμένη, αλλά κοινά βεβαιωμένη. Mέσω της λογικής και κριτικής μας ικανότητας, η εμπειρί

(...) Αυτές τις μέρες...   μην σάς χαλάνε τη διάθεση.  Μην τσιμπάτε στις ανακοινώσεις τους, μην μπερδεύεστε από τις δηλώσεις τους, από τις εξαγγελίες τους, από την πολιτική τής ανάκαμψης που υπόσχονται. Κλείστε τ' αυτιά σας και ανοίξτε τα μάτια σας.  Ορθάνοιχτα, όπως κάνουν τα παιδιά.  Μυρίστε μ' όλο το είναι σας την ελληνική άνοιξη, την μαγιάτικη κορύφωσή της, αντλείστε δυνάμεις, εντυπωσιαστείτε από το ασήμαντο, κοροϊδέψτε το κακόβουλο, βγάλτε γλώσσα στο ασήμαντο, συμμαχείστε με τ ο αισιόδοξο, χαρείτε το καλοπροαίρετο. (...) Στο νησί μου, στη Μύκονο, απ' όπου κατάγομαι. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μ' ένα διπλό σκέτο ελληνικό καφέ και σάς σκέφτομαι. Σκέφτομαι όλους εσάς που μοιραστήκαμε έως σήμερα τον κοινό πόνο. Μεγαλοβδομάδα που είναι, χωρίς εύκολες συναισθηματικές καταβυθίσεις. Σάς σκέφτομαι όλους εσάς που βρεθήκατε μέσα σε μία μέρα με την απόλυση στα χέρια. Σκέφτομαι όλους εσάς που αναγκαστήκατε να αλλάξετε δουλειά. Συνήθειες. Ρότα.

Μπουκαμβίλια στην Ύδρα της elenikiokia   Λίνδος την άνοιξη,  Ρόδος, του Marite2007 Ανοιξιάτικα λουλούδια της Κρήτης του Peace Correspondent.  Στο βάθος τα Λευκά Όρη. Λουλούδια στην ακτή,  Ρόδος, της esther Αρχαία Ολυμπία την άνοιξη, του azbeen Κεριά τη Μ. Εβδομάδα σε εκκλησία στη Βουλιαγμένη  της poly_mnia (*) Πάσχα στη Σύρο στον Αγιο Παντελεήμονα, Πάσχα στου Στρέφη, Πάσχα στην Εγκωμη και στις Πλάτρες, στον Μαραθώνα της Αγάπης, Πάσχα στη Μύκονο. Στα νησιά και τα όρη. Οπου και να ’ταν, ήταν Πάσχα Αρχιπελάγους. Γιατί όλα απέρρεαν σε ανθισμένες λοφοπλαγιές, σε αλίπληκτους βράχους, σε καλντερίμια και βουλιστά ζωγραφισμένα από μολόχες, τσουκνίδες, χαμομήλια, παπαρούνες, με μυρωδιές από μαστίχα, μαχλέπι κι αμμωνία, με καμπανίσματα δειλινά, με καινούργια παπούτσια, με πυρετώδη φλερτ κάτω από φοίνικες και πιπεριές. Το Πάσχα η ζωή ανθίζει σαν την ηθογραφία της. Ο βίος αποσπάται ώριμος από την τυρβώδη ροή του, από τις έγ

Yπάρχουμε, όχι επειδή το επιλέξαμε, δεν αποφασίσαμε εμείς, ελεύθερα, να ύπαρχουμε. Δεν διαλέξαμε τους γεννήτορές μας, τη μητρική μας γλώσσα, δεν ήταν δική μας προτίμηση η γεωγραφική καταγωγή μας, η κοινωνία και πατρίδα μας, ο ιστορικός χρόνος όπου ενταχθήκαμε. Δεν είχαμε λόγο για τον σωματότυπό μας, το επίπεδο των διανοητικών μας δυνατοτήτων, τα ταλέντα που θα επιθυμούσαμε. Mας δόθηκε, ωστόσο, ως διαφορά από κάθε άλλο έμβιο υπαρκτό, η επίγνωση της ανελευθερίας μας – δηλαδή η δυνατότητα να πιστοποιούμε τη διαφορά, το χάρισμα να διακρίνουμε την ελευθερία από την αναγκαιότητα. Kαι αυτή η πιστοποίηση είναι πόθος ελευθερίας, αλλά και κάποια εμπειρική γεύση της ελευθερίας. Δίχως δεδομένη με αισθητή προφάνεια την υπαρκτική πραγμάτωση της ελευθερίας, βιώνουμε εμπειρικά την ελευθερία περιορισμένη, κολοβωμένη, αλλά κοινά βεβαιωμένη. Mέσω της λογικής και κριτικής μας ικανότητας, η εμπειρία βεβαιώνει την ελευθερία όχι καταρχήν ως δυνατότητα αδέσμευτων επιλογών, αλλά ως κα

Ελευθερία από την ειμαρμένη Υπάρχουν δύο εκδοχές της ελευθερίας , δυο σημαινόμενα με το ίδιο σημαίνον – δυο πραγματικότητες ριζικά διαφορετικές που χαρακτηρίζονται με το όνομα « ελευθερία ». Πρώτη (αν και χρονολογικά δεύτερη) η αντίληψη που διαμόρφωσε το ατομοκεντρικό πολιτιστικό «παράδειγμα» (το μεταρωμαϊκό δυτικοευρωπαϊκό) – είναι η κοινή σημερινή μας αντίληψη: Ελευθερία ονομάζουμε τη δυνατότητα (ή το ατομικό «δικαίωμα») απεριόριστων κατά το δυνατό επιλογών. Να επιλέγω, όχι να μου επιβάλλουν. Να διαλέγω πολίτευμα, κυβέρνηση, κοινωνική ιδεολογία, μεταφυσικές « πεποιθήσεις», εφημερίδα, κανάλι, αναγνώσματα, ενδυμασία, εμφάνιση, σεξουαλική συμπεριφορά. Με βάση αυτή την εκδοχή της ελευθερίας οργανώνεται σήμερα η λειτουργία της αγοράς (τυπικό υπόδειγμα το « σούπερ μάρκετ »), αλλά και το πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, σε ποσοστό συνεχώς αυξανόμενο η λειτουργία της εκπαίδευσης, η λογική της δημοσιογραφίας, η αποτίμηση της καλλιτεχνικής παραγωγής, η αλλοτριωμένη σε ιδεολογ