IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο οικτίρμων βασιλιάς:  «Η επιείκεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου ενώπιον της οικογένειας του Δαρείου Γ΄» τιτλοφορείται ο πίνακας του βενετσιάνου ζωγράφου του 18ου αιώνα Τζιοβάνι Αντόνιο Πελεγκρίνι, στον οποίο αποτυπώνεται η ήπια στάση που τηρούσε ο στρατηλάτης απέναντι στους αντιπάλους του.   Οι στιγμές που έκαναν τον Αλέξανδρο Μέγα Εξημερώνοντας τον Βουκεφάλα Δεν είναι σαφές το πότε ο Αλέξανδρος ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το άλογο που έμελλε να αναδειχθεί ως το πλέον διάσημο στην ανθρώπινη Ιστορία. Ωστόσο, υπολογίζεται ότι ο γιος του Φιλίππου ήταν περίπου 12 ετών όταν αντίκρισε στην αυλή του παλατιού το ατίθασο ζώο που ήθελε να πουλήσει ο έμπορος Φιλόνικος στον βασιλιά. Κανένας από τους αξιωματικούς του Φιλίππου δεν κατόρθωσε να ιππεύσει τον Βουκεφάλα. Μόνο ο νεαρός Αλέξανδρος, ο οποίος λέγεται ότι παρατήρησε πως το άλογο φοβόταν τη σκιά του και, προκειμένου να το εξημερώσει, το έφερε στον ήλιο. Ο Βουκεφάλας παρέμεινε μαζί με τον Αλέξανδρο ως τον θάνατο του πρώτο

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ (...) Πιστεύω στην ανακούφιση, στην ανάταση, στην παρηγοριά που μπορούν να προσφέρουν η Ιστορία μας, οι αποστομωτικοί θησαυροί του παρελθόντος μας, οι παράγοντες που με έκαναν να νιώσω υπερήφανος όταν η κυρία του bed and breakfast είχε την αφέλεια να συγκρίνει τις «πέτρες» της με τα περίτεχνα σμιλεμένα μάρμαρά μας. Την ίδια, όμως, στιγμή δεν μπορώ να μη θαυμάσω την κυρία και (στο πρόσωπό της) ολόκληρο τον λαό της. Γιατί εκείνες τις πέτρες που εγώ σνόμπαρα τις είχαν φροντίσει και αναδείξει περισσότερο από όσο έχουμε αναδείξει εμείς τους σημαντικότερους θησαυρούς μας. Το «τίποτά» τους το είχαν κάνει κάτι. Ενώ εμείς το κάτι μας το κάνουμε συνήθως τίποτα. Εν κατακλείδι, αν αναζητάμε στην ανασκαφή της Αμφίπολης έναν λόγο για να αισθανθούμε «πρώτοι των πρώτων», κάποιοι άλλοι, αξιοποιώντας στο έπακρο τα μικρά, τα ελάχιστα που τους έλαχαν, προηγούνται σε έναν «αγώνα» όπου δεν κερδίζει ο πιο προικισμένος, αλλά εκείνος που κατάλαβε, σεβάστηκε, φρόντισε. 

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη Ενας πρωθυπουργός που επισκέπτεται μιαν ανασκαφή όχι για να δει  τι έχουν ανακαλύψει, αλλά για να συμμετάσχει, με το κύρος του, στις εικασίες περί αυτού που θα βρεθεί κάποτε, αν βρεθεί, δεν είναι κάτι που μας συμβαίνει κάθε μέρα. «Μένει βέβαια η ταυτότητα του νεκρού» , δήλωσε ο κ. Σαμαράς και ο νοών νοείτω. Χωρίς βέβαια να υπολογίσουμε ότι το κύρος του πρωθυπουργού όταν αποφαίνεται για τα ευρήματα μιας ανασκαφής δεν διαφέρει από το κύρος του ιδιοκτήτη της καντίνας, η οποία στήθηκε –αποκλείεται να μη στήθηκε– κάπου εκεί κοντά για να υποδεχθεί το φιλοθεάμον κοινό. Το οποίον και βεβαίως προσήλθε. « Ξένοι επισκέπτες δήλωσαν πως πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό », μετέδωσε ταλαντούχος ρεπόρτερ τηλεοπτικού σταθμού σε ύφος «για να το λένε οι επισκέπτες κάτι θα ξέρουν. Δεν μιλάνε στον βρόντο ». Προσήλθαν και διεθνή μέσα ενημέρωσης, προσήλθαν και οι καλοθελητές αρχαιολόγοι, οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται στην Κύπρο ή αλλαχού, αλλά αυτό δεν τους

(...) εμείς που τα προσπερνάμε, που έχουμε καταφέρει να κάνουμε τη Μύκονο μεγαλύτερο αξιοθέατο από τη Δήλο - ένα α ρχαιολογικό πάρκο μοναδικό στον κόσμο, το οποίο θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης εκατομμυρίων τουριστών -, που αδιαφορούμε για την κατάντια των μουσείων με τις κλειδωμένες αίθουσες (ανάμεσά τους και το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, από τα σπουδαιότερα του κόσμου), αναζητούμε τώρα μέσα στον τάφο(;) της Αμφίπολης έναν λόγο για να νιώσουμε υπερήφανοι (...) Πόση συγκίνηση στις δηλώσεις των πολιτικών παραγόντων στα ΜΜΕ, αλλά και στις αναρτήσεις των χρηστών των κοινωνικών δικτύων για τις ανακαλύψεις της αρχαιολογικής σκαπάνης στην Αμφίπολη! Πόση τρυφερότητα στα σχόλια για τις Καρυάτιδες! Πόσος ενθουσιασμός για κάθε νέο εύρημα! Πόση υπερηφάνεια μπροστά σε μια νέα ανακάλυψη - επιβεβαίωση του ανυπολόγιστης αξίας ιστορικού πλούτου μας! Την είχαμε ανάγκη, ως φαίνεται, αυτή την έμπλεη ανατάσεως επιστροφή-σύνδεσή μας με το μακρ

Πώς ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι στην πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα, ο μεγάλος δάσκαλος της Ευρώπης  Το 1980 κυκλοφόρησε στην ιταλία ένα μυθιστόρημα που θα γινόταν μέσα σε λίγα χρόνια μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες. Μία τριετία αργότερα εκδόθηκε και στις ΗΠΑ, όπου επέτυχε το σχεδόν αδιανόητο για βιβλίο ξένου συγγραφέα: επί 150 και πλέον εβδομάδες παρέμεινε στον κατάλογο ευπώλητων των «New York Times». Τίτλος του, «Το όνομα του ρόδου» και συγγραφέας του ο Ουμπέρτο Εκο. Ηταν ένα μυθιστόρημα ασυνήθιστο και η επιτυχία του, λένε, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σοφή αστυνομική πλοκή του, στο ότι οι χαρακτήρες του είναι τόσο φανταστικά όσο και πραγματικά πρόσωπα, δίνοντάς μας μια εντυπωσιακή εικόνα της μεσαιωνικής Ευρώπης μέσω της μυθοπλασίας. Πέραν όμως αυτών, με το βιβλίο του ο ευφυέστατος Ιταλός είχε την ευκαιρία, διεισδύοντας στη μεσαιωνική σκέψη, να μας παρουσιάσει τη μέθοδο των σχολαστικών: του Φραγκίσκου της Ασίζης, του Θωμά Ακινάτη κ

Εξέφρασα κάπου μια παράδοξη άποψη για τον  πατριωτισμό . Ήθελα να μην τον μπερδεύω με τις παρελάσεις, τις αντιευρωπαϊκές υστερίες, την εθνικιστική περηφάνια, τα Ίμια και τις κούφιες ιστορικές αναδρομές των περασμένων μεγαλείων. Επ ικρίθηκα. Και αναγκάστηκα να γράψω ένα κείμενο για να απολογηθώ.  Αγαπητέ φίλε Σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να πω την άποψη μου για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Πριν ξεκινήσω όμως επίτρεψε μου να σου θυμίσω την κραυγή που είχε ακουστεί το καλοκαίρι του 2007 στις μ εγάλες πυρκαγιές της νότιας Ελλάδας. "Εδώ καίγονται οι άνθρωποι", φώναζαν κάποιοι, "και μείς τ ρέχουμε να σώσουμε τις πέτρες". Δεν θα το σχολιάσω περισσότερο τώρα. Κράτησε το για την συνέχεια. Ο  πολιτισμός  είναι περισσότερο και πάνω από όλα στάση και τρόπος ζωής. Είναι το σύνολο όλων των μικρών τρόπων που κατευθύνουν την σκέψη μας, που ορ ίζουν την συμπεριφορά μας, που συνθέτουν τους κώδικες με τους οποίους ζούμε, συνεννοούμεθα και συνυπάρχουμε, διασ