IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το υπουργείο Περιβάλλοντος καλείται μέχρι το τέλος του μήνα να δώσει εξηγήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί δεν έχει προχωρήσει εδώ και 16 (!) χρόνια στην κατεδάφιση οκτώ αυθαίρετων ταβερνών στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά. Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες αναζητούν εναγωνίως πόρους για την κατεδάφιση, αν βέβαια δεν τους σταματήσει για ακόμα μια φορά μια τροπολογία, ή... ένα τηλεφώνημα. Κάθε τόσο πήγαινε η αστυνομία και σφράγιζε τις ταβέρνες, όμως με κάποιον τρόπο αυτές συνέχιζαν να λειτουργούν.   Κι αυτός ο -με απόδειξη...- τσουχτερός λογαριασμός θα κοπεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με παραλήπτρια την Ελλάδα; Δυστυχώς έτσι διαφαίνεται, καθώς το υπουργείο Περιβάλλοντος καλείται μέχρι το τέλος του μήνα να δώσει εξηγήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή γιατί δεν έχει προχωρήσει εδώ και 16 (!) χρόνια στην κατεδάφιση οκτώ αυθαίρετων ταβερνών στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά. Παράλληλα, οι αρμόδιες υπηρεσίες αναζητούν εναγωνίως πόρους για την κατεδάφιση, αν βέβαια δεν τους σταματήσει για ακόμα μια φορά

Πώς γίναμε έτσι; Πώς ζούμε έτσι; Τι άσχημα που χτίζουμε! Κι η αρχιτεκτονική όλο κι απομακρύνεται, όλο και γίνεται δυσκολοθώρητη. Σαν να μην έχει τίποτε να πει, σαν να ’χει για τα καλά εξοβελιστεί από τούτη τη χώρα. Μακριά, να μη μας θυμίζει τίποτε άλλο από αυτό που καταντήσαμε, να μη μας προτείνει (όπως πάντα κάνει η καλή αρχιτεκτονική) έναν άλλο τρόπο ζωής, διαφορετικό, καλύτερο. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι νεοελληνικές πόλεις, και κυρίως οι άναρχες και εν πολλοίς αυθαίρετες επεκτάσεις τους, εκφράζει ακριβώς τη βαθύτατη ιδεολογική-αξιακή κρίση που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Να σήμερα τι φαντάζει πιο δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο. Να αποβάλουμε το μικροαστικό και καταστροφικό μας ΕΓΩ και να ξαναβρούμε το πολυπόθητο και αναγκαίο ΕΜΕΙΣ! Να ξαναβρούμε τον πολιτισμό μας που τον χάσαμε! Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις μακριά. Μια βόλτα προς το Σούνιο ή το Λαύριο είναι αρκετά αποκαλυπτική για να συνειδητοποιήσεις πώς χτίζουμε στη χώρα μας. Τα σπίτια, έτσι όπως τα βλέπεις από

(...) Όταν ένας λαός επιτρέπει στην κυβέρνησή του να μεταβάλλει τους νόμους σε ράκη, τότε είμαστε κοντά στο σημείο εκείνο της παρακμής που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Το έχουμε βιώσει πολλές φορές στο ένδοξο παρελθόν μας.  (...) Υπάρχουν δύο περιστατικά που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Το ένα είναι αυτό με τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομίας. Η κυβέρνηση αποφάσισε να απολύσει τις καθαρίστριες. Για έναν - δύο - τρεις λόγους. Δεν είναι αυτό σήμερα το θέμα μας. Κι ήρθε ένα Δικαστήριο και τις δικαίωσε. Πως αντέδρασε το ελληνικό δημόσιο; Αναζήτησε επιχειρήματα για να μην εφαρμόσει την απόφαση! Το ίδιο το κράτος περιφρόνησε τον Νόμο! Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα Δικαστήρια γέρνουν υπερβολικά την πλάστιγγα υπέρ των εργαζομένων. Μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις που οι αποφάσεις πάσχουν νομικά. Μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις των Δικαστηρίων.  Το άλλο περιστ

Σκίτσο του ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ Δίνουν γη και... αιγιαλό  Μπάζωμα ακτών και νομιμοποίηση αυθαιρέτων προβλέπει το νομοσχέδιο Σε... φουτουριστικό θρίλερ παραπέμπει το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό και την παραλία, του οποίου η διαβούλευση ολοκληρώθηκε, αλλά αναμένεται να ο δηγηθεί στη Βουλή προς συζήτηση και ψήφιση μετά τις ευρωεκλογές, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής ενδείξεις. Ωστόσο, ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους σημαντικές αντιδράσεις κατά του συγκεκριμένου νομοθετήματος, που προβλέπει το μπάζωμα του αιγιαλού και της παραλίας και τη νομιμοποίηση αυθαίρετων κατασκευών. Οι ρυθμίσεις αυτές, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, θα επιφέρουν μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στο τουριστικό προϊόν της χώρας. Ειδικότερα, το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών προβλέπει την παραχώρηση, μέσω διαγωνισμού, της απλής χρήσης (π.χ., λειτουργία αναψυκτηρίου ή ξαπλώστρες) του αιγιαλού και της κοινόχρηστης παραλίας για την εξυπηρέτηση λουομένων ή την αναψυχή του κοινού. Μια επιχείρηση, δηλαδή,

(...) Ο,τι αποκαλούμε εκδίκηση είναι δικό μας γέννημα, των χεριών, των μυαλών, των γαστέρων μας. Αφού και η ανευθυνότητα, όλη δική μας είναι. Και η προσκόλληση σε ένα λήξαν μοντέλο ζωής και ανάπτυξης. Αλλά και η αδιαφορία τόσο για τον χρονικό ορίζοντα (για το τι ενδέχεται να προκύψει αύριο-μεθαύριο λόγω των πράξεών μας) όσο και για τον γεωγραφικό (τι συμβαίνει λίγο πιο έξω από τον «ζωτικό χώρο» του καθενός).  (...) «Θεομηνία». «Η μανία της φύσης». «Η φύση εκδικείται». Οπως πάντοτε επί καταστροφής, ανασύραμε τις στερεότυπες «ερμηνείες» μας, που τίποτα δεν ερμηνεύουν και κυρίως τίποτα δεν προλαβαίνουν και δεν θεραπεύουν. Κι ενώ το γνωρίζουμε καλά, ως κατ’ επανάληψη παθόντες, δεν μετατρέπουμε τη γνώση σε έγκαιρη πρόνοια, και πιθανόν σε αλλαγή βιοτικού παραδείγματος, ώστε να μην αιφνιδιαζόμαστε κάθε φορά, αλλά να μετριάζουμε το κακό, όσο υπέρμετρα κι αν εκδηλώνονται τα φυσικά φαινόμενα. Και τουλάχιστον να μη χάνονται ζωές, όπως οι τρεις στη Ρόδο. Γιατί αυτό είναι το πρ

Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός. Είμαστε ANAΞΙΟΙ ... Αλλά και το κιτς της Χαλκιδικής μόνο με τον εαυτό του μπορεί να συγκριθεί -εξαιρέσει ορισμένων περιοχών, όπως η Ιερισσός, η Αρναία, και μεγάλων ιδιωτικών εκμεταλλεύσεων, όπως το Sani, ο Καρράς, το Κτήμα Χαντζή και ορισμένα άλλα μέρη, κομψά, καθαρά και νοικοκυρεμένα. Δυστυχώς στη χερσόνησο κυριαρχούν η ασχήμια, το κατσιβελιό, το σκουπιδαριό, η άναρχη δόμηση, τα αυθαίρετα και η κακή ποιότητα στην προσφορά υπηρεσιών. Ένα θεϊκό μέρος, παραδομένο σε βαθιά καθυστερημένους διοικούντες και όχι μόνο -δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις. Είμαστε ανάξιοι για τη φύση της Χαλκιδικής, που μας χάρισε ο Θεός. Ανάξιοι. Αν την είχαν οι Ιταλοί, θα την είχαν κάνει Ριβιέρα εδώ και χρόνια. Μόντε Κάρλο. Φαντάζομαι λοιπόν μία υποθετική Χαλκιδική: χωρίς τη γυφτιά των αυθαιρέτων στην Καλλικράτεια και τη Νέα Ηράκλεια, τις πολυκατοικίες του Μαρμαρά, χωρίς τα προκάτ, τις ελεει