IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του ΠΑΝΟΥ Το 2018 αποτέλεσε σημαντικό έτος για την ελληνική οικονομία. Ολοκληρώθηκε το τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που συνοδεύθηκε με συγκεκριμένα μέτρα, έστω και ανεπαρκή, ελαφρύνσεως των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας σε ορίζοντα δεκαετίας. Παράλληλα, η οικονομική ανάκαμψη ενισχύθηκε σε σχέση με το 2017, παρά την ανεξήγητη, για οικονομικούς λόγους, υπέρβαση του στόχου για το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα για ένα ακόμη έτος. Η δημιουργία υπερπλεονασμάτων στηρίχθηκε στη φορολόγηση συγκεκριμένων κατηγοριών του πληθυσμού (κυρίως σε όσους τολμούν να δηλώσουν ετήσιο εισόδημα πάνω από 15.000 ευρώ και σε όσους είναι ιδιοκτήτες ενός διαμερίσματος 3ου ορόφου, 15ετίας και επιφάνειας 120 τ.μ. σε μια περιοχή με τιμή ζώνης 1.500 ευρώ), αλλά και στη υστέρηση της προγραμματισμένης δαπάνης των δημοσίων επενδύσεων. Η αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας συνέβαλε στην περαιτέρω αποκλιμάκωση του ποσοστού ανεργίας, (με αυξημένη συμμετοχή της μερικής κα

Την ίδια ώρα που η παγκόσμια οικονομία δείχνει σημάδια υποχώρησης, η εσωτερική πολιτική συζήτηση προσπερνά τα πραγματικά ερωτήματα Πληθαίνουν τα σημάδια ότι η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς μια νέα περίοδο κρίσης, έστω και εάν αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια το πότε ακριβώς θα εκδηλωθεί. Ωστόσο, όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, κανείς πρέπει να ανησυχεί, όταν από το «εάν» περνάμε στο «πότε». Την ίδια στιγμή στην ελληνική βουλή, όπου υπήρχε μια καλή ευκαιρία να κατατεθούν συγκεκριμένες προσπάθειες θωράκισης και ανάπτυξης της οικονομίας, τα πολιτικά κόμματα επιδόθηκαν σε μάχες χαρακωμάτων. Και μάλιστα για θέματα άσχετα με την οικονομία και μακριά από τις πραγματικές, σημερινές ανάγκες της χώρας. Από τους μπαχαλάκηδες και τους τρομοκράτες, μέχρι τα ξερονήσια, τον Σαλβίνι και τα κολεγιόπαιδα με τα οποία τα έχει βάλει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας. Ο παγκόσμιος οικονομικός χάρτης συνταράσσεται αλλά η Ελλάδα ζει μια παρατεταμένη εσωστρέφεια και μια άκρ

Υ​​πάρχουν θετικές και αρνητικές εκτιμήσεις (πιθανολογήσεις και προγνωστικά) για την εξέλιξη της εξέγερσης των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Εχει την ιδιαιτερότητα να είναι μια εξέγερση χωρίς ιδεολογία (χωρίς κίνητρα ή προσχήματα θεωρητικών πεποιθήσεων ή «οραμάτων»). Την κινεί μόνο ο πνιγμός των ανθρώπων από την άγρια στέρηση και την αγανάκτηση. Δεν αποτόλμησε κανένα κόμμα να τη σφετεριστεί. Συσπειρώνει η εξέγερση την πάγκοινη οργή για την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, την απομόνωσή του από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Είναι μια έκρηξη με ανεξέλεγκτη αυθορμησία. Εκφράζεται λιγότερο με συνθήματα και πρωτευόντως με μένος καταστροφικό. Το «σημείο»-σύμβολο μετοχής στην εξέγερση είναι, απλά, το κίτρινο γιλέκο (αυτό που οφείλει να φοράει κάθε οδηγός, αν βρεθεί σε κίνδυνο και βγει από το όχημά του, σε δρόμο πυκνής κυκλοφορίας). Χτυπιούνται με την αστυνομία, άοπλοι απέναντι στα θωρακισμένα των δυνάμεων καταστολής, στα χημικά τους όπλα, στους εκτοξευτήρ

Ναταλία Σταμοπούλου Φώτης Καγγελάρης:  ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ'' ΦΑΣΙΣΜΟΣ.  H συναίνεση στην εξαγορά της επιθυμίας. (Α΄ΜΕΡΟΣ) Με αφορμή το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας:  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Φιλοσοφική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”. Οι “Ανιχνεύσεις” δημοσιεύουν σε δύο μέρη, ένα εξαιρετικό κείμενο του ψυχοπαθολόγου Φώτη Καγγελάρη.(...)  Τα κολάζ φωτογραφιών είναι της Ναταλίας Σταμοπούλου. Οι υπογραμμίσεις είναι της σύνταξης του ιστολογίου. Φώτης Καγγελάρης Επινόησα το υβρίδιο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» (το «Δημοκρατικός» στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντα σε εισαγωγικά) για να αποδώσω ένα ιδιάζον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες με αυξανόμενη πρόοδο στην πολιτική σκηνή του πλανήτη. Ως ορισμό θα έδινα: την χρήση δημοκρατικών διαδικασιών (εκλογές, δημοψήφισμα, συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο, διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων…) για την επίτευξη ενός αδιόρατου ολοκληρωτικ