IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ένας βοσκός Fulani στέκεται στα όρια ενός αγροκτήματος παρακολουθώντας βοοειδή να βόσκουν, στο Paiko της Νιγηρίας, τον Νοέμβριο του 2018. AFOLABI SOTUNDE / REUTERS     Οι κτηνοτρόφοι βοοειδών της Νιγηρίας και οι αγρότες  διεξάγουν  έναν πόλεμο για τους πόρους. Περίληψη:  Το πεδίο της μάχης είναι η πλούσια, εύφορη περιοχή που εκτείνεται σε όλο το κέντρο της Νιγηρίας. Συγκρούσεις μεταξύ δύο ομάδων εκεί έχουν σκοτώσει περισσότερους από 10.000 ανθρώπους την τελευταία δεκαετία, σχεδόν 4.000 από αυτούς μόνο τα δύο τελευταία χρόνια. Η σύγκρουση είναι κυρίως μεταξύ των μόνιμων καλλιεργητών και των νομαδικών κτηνοτρόφων αγελάδων της μεσαίας ζώνης της Νιγηρίας. Μια από τις πιο θανατηφόρες συγκρούσεις στον κόσμο είναι αυτή που πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει. Το πεδίο της μάχης είναι η πλούσια, εύφορη περιοχή που εκτείνεται σε όλο το κέντρο της Νιγηρίας. Συγκρούσεις μεταξύ δύο ομάδων εκεί έχουν σκοτώσει περισσότερους από 10.000 ανθρώπους [2] την τελευταία δ

Μαίρη Μπόση: Με ανέξοδες ρητορείες  δεν αντιμετωπίζεται η τρομοκρατία. Τον κώδωνα του κινδύνου για τη δράση της τρομοκρατίας και τη μετάλλαξή της κρούει η καθηγήτρια Διεθνούς Ασφάλειας του Πανεπιστημίου Πειραιά, Μαίρη Μπόση, η οποία με αφορμή την επίθεση στον Σκάι επισημαίνει την ανάγκη συλλογικής και αποφασιστικής αντιμετώπισης της βίας.  Σύμφωνα με την κ. Μπόση η μετάλλαξη που έχει υποστεί σήμερα η τρομοκρατία αρχίζει και δημιουργεί μια διάσταση που περνάει την έννοια της και μπαίνει ουσιαστικά στην έννοια της ασφάλειας. «Oι δικές μας οι οργανώσεις» σημειώνει χαρακτηριστικά «δεν έχουν πλέον το ιδεολογικό περίβλημα. Εμφανίζονται με ένα ασαφές και θολό ιδεολογικό υπόβαθρο στις "διεκδικήσεις" τους, με αποτέλεσμα οι παραδοσιακές μορφές οργάνωσης να κλείνουν τον κύκλο τους και στην θέση τους να εμφανίζονται μικρότερες ομάδες που δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν και να ελεγχθούν» Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα - Κυρία Μπόση, η χθεσινή επίθεση στον ραδι

Υ​​πάρχουν θετικές και αρνητικές εκτιμήσεις (πιθανολογήσεις και προγνωστικά) για την εξέλιξη της εξέγερσης των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Εχει την ιδιαιτερότητα να είναι μια εξέγερση χωρίς ιδεολογία (χωρίς κίνητρα ή προσχήματα θεωρητικών πεποιθήσεων ή «οραμάτων»). Την κινεί μόνο ο πνιγμός των ανθρώπων από την άγρια στέρηση και την αγανάκτηση. Δεν αποτόλμησε κανένα κόμμα να τη σφετεριστεί. Συσπειρώνει η εξέγερση την πάγκοινη οργή για την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, την απομόνωσή του από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Είναι μια έκρηξη με ανεξέλεγκτη αυθορμησία. Εκφράζεται λιγότερο με συνθήματα και πρωτευόντως με μένος καταστροφικό. Το «σημείο»-σύμβολο μετοχής στην εξέγερση είναι, απλά, το κίτρινο γιλέκο (αυτό που οφείλει να φοράει κάθε οδηγός, αν βρεθεί σε κίνδυνο και βγει από το όχημά του, σε δρόμο πυκνής κυκλοφορίας). Χτυπιούνται με την αστυνομία, άοπλοι απέναντι στα θωρακισμένα των δυνάμεων καταστολής, στα χημικά τους όπλα, στους εκτοξευτήρ

Αν εξαιρέσουμε τα εγκλήματα μεταξύ των ανδρών, τα οποία οφείλονται κυρίως σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (σε περιπτώσεις εγκληματικών οργανώσεων), στην καθημερινότητα  καταγράφονται δεκάδες βιασμοί και δολοφονίες γυναικών από το λεγόμενο ισχυρό ανδρικό φύλο. Η κοινωνία παρακολουθεί άναυδη το φαινόμενο, ενώ, συγχρόνως, την τρίτη ημέρα είναι πρόθυμη ήδη να το ξεχάσει. Η τελευταία περίπτωση της δολοφονίας της νεαρής φοιτήτριας στη Ρόδο επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μου. Η ωμότητα και η βαρβαρότητα με την οποία εκτελέστηκε αυτή η δολοφονία από τα δύο νεαρά αγόρια (την πέταξαν ζωντανή από τα βράχια στη θάλασσα), μας βάζει να ξανασκεφτούμε τι ακριβώς είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στον ψυχισμό του ανθρώπου και μπορεί να σπάει  κάθε όριο ανθρώπινης ηθικής!    Όταν έπεσαν στα χέρια μου τα βιβλία του βιογεωγράφου και εξελικτικού βιολόγου καθηγητή Jared Diamond "Το ανθρώπινο ζώο" και του ανθρωπολόγου Robert Ardrey "Der Wolf in uns" (Ο λύκος μέσα μας),  προσπάθησα να αναπλ

«Κατηγορούμε όσους σκοτώνουν,  αλλά και όσους δεν τους σκότωσαν»                                               Μίμης Χριστοφιλάκης,Η εύνοια του Δράκου.    Να συνεννοηθούμε  για τ’αυτονόητα. Πρώτον: ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι ελευθερίες και η ασφάλεια πρέπει να συνοδοιπορούν κι όχι η μία να υπερκαλύπτει ή ν’ακυρώνει την άλλη,το Ζην Επικινδύνως [vivere pericolosamente] ήταν ένα σύνθημα του Μουσολίνι και προφανώς δεν εκφράζει σε καμμία περίπτωση μία σύγχρονη εκδοχή της δημοκρατικής Πολιτείας και της κοινωνικής συμβίωσης.Η αφόρητη εγκληματοποίηση και η διευρυμένη θυματοποίηση δεν τιμούν τους θεσμούς μας. Δεύτερον: κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άλλος άνθρωπος και κατά συνέπεια ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου αξίζει τον ίδιο σεβασμό με το θάνατο οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου.Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν ο θάνατος είναι βίαιος.Αν επινοούμε διάφορα κριτήρια [ταξικά,φυλετικά,έμφυλα,θρησκευτικά κ.ά] για να κατατάξουμε τους θανάτους σε α’,β’ και γ’ κατηγορίας,τούτο σημαίν

  '' Η σύγκρουση ιδεών είναι ζητούμενο. Γιατί προωθεί τις ιδέες. Οξύνει τις αντιθέσεις. Δημιουργεί ποιοτικό άλμα. Γεννάει ερωτηματικά. Αμφισβητεί στερεότυπα. Γεννάει το νέο, μέσα από τα προηγούμενα υλικά. Αλλά, η σκυταλοδρομία για το ποιος είναι πιο βίαιος και η απαξία της ανθρώπινης ζωής μέσα από ακραία συνθήματα και από όλο και πιο πολύ διαχεόμενη φρασεολογία μίσους, δεν παράγει παρά μόνο βαρβαρότητα. Όταν το ζητούμενο είναι ο Ανθρωπισμός.'' Παρακολουθούμε με σηκωμένη την τρίχα εδώ και καιρό μια αρρωστημένη νοοτροπία να απλώνεται όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο κυρίως, και από εκεί στην κοινωνία. Και η νοοτροπία αυτή μετράει τα θύματα εγκλημάτων ανάλογα με την εθνικότητα, με το φύλο, με την ιδεολογία, με την οικονομική επιφάνεια. Και διαχωρίζει τους νεκρούς σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το διεστραμμένο πάθος του κάθε σχολιαστή. Χιλιοστή αφορμή για την επισήμανση μου έδωσε η δολοφονία της κοπέλας στη Ρόδο. Η οποία έγινε αιτία για μια ακόμα εκδήλωση απ

  Giorgio de Chirico :   " Άλογα κοντά στη θάλασσα", 1927  Το βράδυ της 17ης Φεβρουαρίου 2018, η καθηγήτρια Mary Beard ανάρτησε στο Twitter μια φωτογραφία της, στην οποία έκλαιγε. Η καθηγήτρια κλασικών σπουδών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που αριθμεί σχεδόν 200.000 ακολούθους στο Twitter, ήταν αναστατωμένη μετά από την «καταιγίδα» αρνητικών σχολίων και διαδικτυακής βίας που δέχτηκε online. Αφορμή για το μπούλινγκ που υπέστη ήταν το σχόλιο που έκανε για την Αϊτή. «Φυσικά κάποιος δεν μπορεί να συγχωρέσει την φερόμενη ως συμπεριφορά εργαζομένων της Oxfam στην Αϊτή και αλλού. Αλλά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο πρέπει να είναι να διατηρείς “πολιτισμένες” αξίες μέσα σε μια ζώνη καταστροφής. Και σε γενικά πλαίσια συνεχίζω να σέβομαι όσους πηγαίνουν και βοηθούν τον κόσμο που έχει ανάγκη –εκεί που οι περισσότεροι από εμάς δεν θα πατούσαμε το πόδι μας», έγραψε. Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές του χρόνου, η εν λόγω ανθρωπιστική οργάνωση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα μεγάλο σκά