IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η παγκοσμιοποίηση και η ρομφαία του  Από τη δεκαετία του 1990, όταν άρχισε να προσλαμβάνει διαστάσεις στην Ευρώπη ο οικονομικός εθνικισμός, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Το φαινόμενο έχει εξαπλωθεί και σ’ αυτό έχει παίξει καταλυτικό ρόλο η παγκοσμιοποίηση, η οποία προσδίδει υπόσταση και τροφοδοτεί την εθνικιστική ρητορική. Σύμφωνα με τη μελέτη των Italo Colantone και Piero Stanig «Globalisation and economic nationalism», τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς πετυχαίνουν τα καλύτερα εκλογικά αποτελέσματά τους σε περιοχές που είναι περισσότερο εκτεθειμένες στις κινεζικές εξαγωγές. Σε αυτές τις περιοχές διαπιστώνεται μια ομοιογένεια στην εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, ανεξάρτητα από το αν κάθε ένας από αυτούς έχει υποστεί ή όχι προσωπική οικονομική βλάβη. Οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα. Η δυσαρέσκεια, που συχνά μετατρέπεται σε οργή, ενισχύεται στη Δύση από τον τρόπο που αντιμετωπίζεται εντός του πλαισίου του συνταγματικού φιλελευθερισμού,

ΣXETIKA ΚΕΙΜΕΝΑ: (1) Συγγνώμη από Έτιγκερ  για τη δήλωση που εξόργισε τους Ιταλούς. (2) Ιταλία, η βαθιά η πληγή της ΕΕ.  (3) Ο Ματαρέλα θέλει να «σώσει» την Ιταλία από τους Ιταλούς!!! (4) Άρχισαν τα όργανα...  Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων (ECFR) καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης,  ούτε καν η Ελλάδα, δεν έζησε την εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων στη δεκαετία 2007-2017 όσο η Ιταλία. Ο λεγόμενος δείκτης εσωτερικής «συνοχής» κατέρρευσε στο εν λόγω διάστημα, οδηγώντας πέρσι την Ιταλία στην 23η θέση μεταξύ των 28 κρατών της ΕΕ στη συγκεκριμένη κατηγορία. Και τούτο δεν ήταν προϊόν μόνον της κρίσης χρέους, καθώς – σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία – από το 1997, όταν και δημιουργήθηκε η ευρωζώνη, έως το 2017 το ιταλικό ΑΕΠ αυξήθηκε μόλις κατά 3%, λιγότερο και από εκείνο της Ελλάδας. Αυτοί και μόνον οι αριθμοί μπορεί και να αποτελούν την πρώτη απάντηση στα αδιέξοδα που καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα η ίδια η Ιταλία αλλά και ολόκληρη

Με κάθε οπτική γωνία τύπου και ουσίας της Δημοκρατίας η ανάθεση του σχηματισμού κυβέρνησης σε τεχνοκράτες και όχι στον συνασπισμό των δύο πρώτων κομμάτων, που έχουν πλειοψηφία στο λαό και στη Βουλή, είναι πραξικόπημα. Ο λαός έχει- ακόμα- στη Δημοκρατία το δικαίωμα να είναι ηλίθιος, ανενημέρωτος, αφελής, κοντόφθαλμος. Ή απλώς απηυδισμένος. Ή ό,τι θέλει! Εξακολουθεί, όμως, με την ψήφο του να είναι κυρίαρχος. Αν δεν είναι δεν έχουμε Δημοκρατία. Για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι η Δημοκρατία είναι το μεγάλο θύμα της γερμανικής παντοκρατορίας στην Ευρώπη και της παντοκρατορίας των αγορών στον κόσμο, η Ιταλία είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα. Αυτά, για όσους δεν ήταν εδώ, ή δεν ήθελαν να είναι εδώ όταν το Βερολίνο και η τρόικα υποχρέωσαν σε παραίτηση έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου, για να διοριστεί ένας τεχνοκράτης, ο Λουκάς Παπαδήμος, μόλις ο εκλεγμένος δήλωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα στο λαό το πακέτο μέτρων του Πρώτου, δικού του, Μνημονίο

  Πριν από δέκα χρόνια ξέσπασε η σοβαρότερη χρηματοοικονομική κρίση από το 1929. Έκτοτε, οι τραπεζίτες ξανάρχισαν να επιδίδονται στις συνηθισμένες μπίζνες τους, όμως το ωστικό κύμα αυτής της έκρηξης εξακολουθεί να εξαπλώνεται. Ακύρωσε ορισμένα αναπτυξιακά μοντέλα και βύθισε στη μαζική ανυποληψία τον πολιτικό κόσμο. Σε αυτές τις δύο κρίσεις προστίθεται και η οικολογική που απειλεί τον ίδιο τον πλανήτη. Πώς συναρθρώνουν αυτές τις τρεις διαστάσεις τα ρεύματα της κριτικής σκέψης; Όπως απέδειξε ο ιστορικός Ράινχαρτ Κόζελεκ, το αίσθημα της κρίσης είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένο με την κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου (1). Οι τεχνολογικές αλλαγές, οι κύκλοι της οικονομίας και οι πολιτισμικές εξελίξεις τροφοδοτούν μια αίσθηση διαρκούς καινοτομίας και, αντιστικτικά, μια αίσθηση τέλους εποχής. Ωστόσο, η κρίση συχνά είναι πραγματική, και μάλιστα πολλές κρίσεις εμφανίζονται παράλληλα. Αυτό συμβαίνει σήμερα, με τον αλληλοδιαπλεκόμενο κλονισμό των πολιτικών, οικονομικών και οικολογικών ισορρο