IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκοιλ  Ελικικού Υπήρχε (και υπάρχει) μια ψευδαίσθηση ανάπτυξης, ένα όραμα συνήθως ανόσιον και σπανιότατα όσιον που λέγεται στη γλώσσα του Δημοσίου «μελέτη». Οι φοριαμοί των δήμων και των παλαιών νομαρχιών ξεχείλιζαν απο μελέτες. Είχαν προηγηθεί διαγωνισμοί, αποσύρσεις, ενστάσεις, ένας άλλος τορβάς εγγράφων για κάθε μελέτη. Η μελέτη, ουσιαστικά, ήταν μια αιγίδα, χωρίς την οποία δεν έπεφτε χειροδότως ή κατ’ επιταγήν δίγραμμον, ο παράς. Αυτοί που υπέγραφαν πως θέλουν μίαν μελέτην, το έπρατταν μετά από ένα ασύλληπτο χαρτομάνι. Μετά ήταν οι συνεννοήσεις για το πώς έπρεπε να είναι η ρημάδα η κωλομελέτη, εξ ου και το γνωμικόν «καλομελέτα κι έρχεται». Παράλληλα με την μελέτη υπήρχαν στο πέρασμα του χρόνου και τα μελετάκια ήτοι προδιαγραφές, διαγράμματα, πρακτικά επαφών και συναντήσεων και πάντα, μα πάντα, εγκαστρωμένες προθεσμίες που πάντως μπορούσαν να είναι πολύτεκνες, δια παρατάσεων. Αυτά τα παραδοτέα είχαν συχνά την εμφάνιση Τούβλων, θερμαστρών αερίου, μικρών αυτοκι

Η σημασία του καλού παραδείγματος  στον περιορισμό της διαφθοράς Σε αντίθεση με τον αντικαπνιστικό νόμο, η κυβέρνηση υπήρξε μάλλον αντιφατική στο θέμα της διαφθοράς. Την ίδια στιγμή που επιβεβαίωνε την ισχυρή της πολιτική βούληση για τον περιορισμό της και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωνε, με αφορμή την κατάταξη της χώρας στον σχετικό πίνακα της Διεθνούς Διαφάνειας, ότι αποτελεί μια «εθνική απειλή», δεκάδες και ενδεχομένως εκατοντάδες κομματικοί φίλοι διορίζονταν σε θέσεις ευθύνης, εντελώς άσχετες με το βιογραφικό και τις ικανότητές τους, σε διοικήσεις νοσοκομείων, ΔΕΚΟ κ.λπ. Η κυβέρνηση, σε πείσμα όσων πίστευαν ότι θα αποτύγχανε, όπως άλλωστε και οι πάντες στο παρελθόν, πέτυχε μια σημαντική νίκη στην περίπτωση του αντικαπνιστικού νόμου, ο οποίος φαίνεται να εφαρμόζεται. Η επιτυχία αυτή οφείλεται στην ισχυρή πολιτική βούληση, στη συστηματική αστυνόμευση, αλλά και στο γεγονός ότι τα κυβερνητικά στελέχη έδωσαν πρώτοι το καλό παράδειγμα. Δύσκολα θα ξεχάσει κα

Ελπίδα μας η κριτική εγρήγορση. Παραμονές Πρωτοχρονιάς παροξύνεται η απορία: Πώς βιώνουν τη ροή του χρόνου, την πιστοποίηση ότι η ύπαρξη είναι περατή, έχει όρια χρονικά, πώς το αντιλαμβάνονται οι διαχειριστές της χρονικότητας του βίου όλων μας, οι εξουσιαστές του τρόπου της ύπαρξής μας στη συλλογικότητα; Πρωθυπουργοί, κομματάρχες, υπουργοί, βουλευτές, παρατρεχάμενοι της εξουσιαστικής έπαρσης ή απλώς λακέδες «δημοσιογράφοι», ραδιοτηλεοπτικοί «εκπομπάρχες» διαμορφωτές κοινής γνώμης, μεγαλοπλούσιοι εξαγοραστές και ιδιοκτήτες του φυσικού πλούτου και του κοινωνικού προϊόντος – πώς βιώνουν, όλοι αυτοί, την προφανέστερη από τις εμπειρικές βεβαιότητες: ότι «όλα γερνάνε με τον χρόνο», όπως θύμιζε ο Αριστοτέλης, «τίποτα δεν ξανάνιωσε ποτέ χάρη στον χρόνο, μόνο φθοράς αίτιος είναι ο χρόνος». Οσοι στην Ελλάδα σήμερα διαχειρίζονται εξουσία (την οικονομία, τους θεσμούς, τις διεθνείς σχέσεις της χώρας – ή το ΠΡΟ-ΠΟ, το ΛΟΤΤΟ, τα διόδια) εμφανίζονται παγερά αδιάφοροι ή με εξόφθαλμη

  « Δεν φταίει η Siemens και η Novartis,  οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός» Πριν χρόνια ο Θόδωρος Πάγκαλος είχε δηλώσει στον Σκάι: « Δεν φταίει η Siemens και η Novartis, οι Έλληνες είναι διεφθαρμένος λαός» . Εάν εξαναγκάσει κάποιος μια γυναίκα να είναι σε πορνείο και ας υποθέσουμε ότι εκτός από τον χρόνο που είναι εξαναγκασμένη να είναι εκεί, αρχίσει και της αρέσει, ποιος φταίει; Αυτή η δυστυχής που την εξανάγκασε κάποιος ασκώντας βία επάνω της; Διότι αν όσοι ισχυρίζονται αυτά είχαν διαβάσει έστω και λίγο, όχι τους ολιγογράμματους που δεν αποκρύπτουν της απέχθειά τους προς την κοινωνία, αλλά έστω τους ολιγαρχικούς της αρχαιότητας, τον Πλάτωνα, ή ακόμη τον δημοκρατικό Αριστοτέλη, θα γνώριζαν ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που δημιουργεί το ήθος και το έθος της κοινωνίας. Σήμερα, το πολιτικό σύστημα λέει εμμέσως στον πολίτη ότι για να φτιάξει ένα σπίτι πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να φοροδιαφύγει πρέπει να λαδώσει. Του λέει ότι για να διορίσει το παιδί

Μια σιωπηλή επανάσταση λαμβάνει ήδη χώρα  στην Ανατολική Ευρώπη. Από την Τσεχία μέχρι την Αλβανία και από τη Σλοβακία μέχρι τη Ρουμανία , οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους για να απαιτήσουν μεγαλύτερη διαφάνεια από τις κυβερνήσεις τους. Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα είναι μέτρια, αλλά πρόκειται για μια τάση  που θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή για τα επόμενα χρόνια, και που θα επηρεάσει τις μελλοντικές κυβερνητικές αποφάσεις αλλά και τα αποτελέσματα των εκλογών. Σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμέτωπη με τις αυξανόμενες ανησυχίες για την κατάσταση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου στα ανατολικά κράτη - μέλη και στις υποψήφιες προς ένταξη  χώρες, οι ψηφοφόροι στέλνουν το μήνυμα ότι θέλουν οι κυβερνήσεις τους να γίνουν πιο διαφανείς - κάτι που τελικά θα μπορούσε να βοηθήσει στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ του δυτικού και ανατολικού μισού της Γηραιάς Ηπείρου. Διαμαρτυρίες εντός και εκτός της ΕΕ Καθ 'όλη τη διάρκεια του πρώτου

Πώς ένας διανοούμενος του 11ου αιώνα χρονογραφεί και ερμηνεύει την νεοελληνική πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης; Ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078) ακριβολογεί προφητικά για την μοίρα του Ελληνισμού στον 20ο-21ο αιώνα. Σημειώνουμε εδώ ότι κάθε γράμμα του αλφαβήτου που αντιστοιχεί σε ένα όνομα κυβερνήτη, μπορεί ο καθένας να το συμπληρώσει κατά βούληση με το όνομα του πολιτικού που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η σειρά είναι τυχαία. «Μετά τον θάνατο του ‘Α’, ο νεότερος αδελφός του, ο ‘Β’, παρέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας υπερπλήρη αμέτρητου χρηματικού πλούτου, επιτυγχάνοντας ώστε τα έσοδα να είναι πολλαπλάσια των εξόδων. Μόλις λοιπόν εγκατέλειψε τα επίγεια, κληροδότησε στον αδελφό του ‘Β’ αμύθητους θησαυρούς χρημάτων. Αυτός, παρέδωσε αντιθέτως τον εαυτό του ασυγκράτητο στον απολαυστικό βίο, αποφασίζοντας να διασπαθίσει και να κατασπαταλήσει τα πάντα. »Αν μάλιστα δεν τον έπαιρνε ο θάνατος συντόμως, μόνος αυτός επαρκούσε για να χρεοκοπήσει ολόκληρη η χώρα.

Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση του κράτους, από την υφιστάμενη πολυνομία και ευθυνοφοβία ως την ακραία ποινικοποίηση των οικονομικών αδικημάτων.   Δύο είναι τα μεγαλύτερα δεινά που βασανίζουν και απομυζούν κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας και του κράτους: η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Απίστευτη γραφειοκρατία και εκτεταμένη διαφθορά. Το ένα εξαρτάται από το άλλο και τρέφεται από το ίδιο. Δύο δεινά που αυτο-αναπαράγονται και διαιωνίζονται, χωρίς απ’ ό,τι φαίνεται προοπτική άμεσης εξάλειψής τους. Το πρώτο, η γραφειοκρατία. Θέριεψε από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Πολυνομία και κακονομία, νόμοι φλύαροι, αφόρητα περιπτωσιολογικοί, ανεφάρμοστοι και κυρίως μη εφαρμόσιμοι. Η Διοίκηση, αμήχανη και παραζαλισμένη από τον νομοθετικό κυκεώνα, πλημμελώς εκπαιδευμένη, ήταν και είναι ανίκανη να παρακολουθήσει και να κατανοήσει την αποσπασματική και διάσπαρτη νομοθεσία. Χρονοτριβεί και περιορίζεται στα ελάχιστα, εφαρμόζοντας ανόρεκτα κατά γράμμα και μηχανικά τον νόμο.

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της «συστημικής διαφθοράς» και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση, διεθνώς σχεδόν, του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μορφή της μονοδιάστατης «ενιαίας σκέψης» και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται «συμπερίληψη της διαφθοράς». Το «παραβατικό» κανονικοποιείται και από «ανωμαλία» μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτό το σύστημα, παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία. Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγι

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  Η κυνική αφωνία του Κώστα Σημίτη.   Η προφυλάκιση του ζεύγους Παπαντωνίου επανέφερε στο προσκήνιο το πρόβλημα της διαπλοκής-διαφθοράς, το οποίο λειτούργησε και λειτουργεί σαν καρκίνωμα στο σώμα της Ελλάδας. Η διαπλοκή-διαφθορά είναι διεθνές φαινόμενο. Στην Ελλάδα, όμως, έχει προσλάβει γιγαντιαίες διαστάσεις, επειδή ουσιαστικά λειτούργησε στο πλαίσιο του τριγώνου πολιτική ελίτ – Μίντια – ολιγαρχία του χρήματος. Το αμαρτωλό αυτό τρίγωνο λειτούργησε σαν στυλοβάτης και όχημα της κλεπτοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι χρειάσθηκε να ξεπερασθούν όλα τα όρια για να δεήσει η Δικαιοσύνη να κινηθεί εναντίον έστω και πολιτικά «καμμένων χαρτιών», όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαντωνίου. Η κάθε είδους προστασία και των τριών πλευρών του τριγώνου (ολιγαρχία του χρήματος, πολιτική ελίτ και μιντιάρχες) σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος είχε καταστεί περισσότερο κανόνας παρά εξαίρεση. Η εξάρτηση των κομμάτων και των πολιτικών από το πολιτικό χρήμα και από τα