IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Στην αρχική της μορφή η κτηνοτροφία (επειδή η λέξη κτήνος είναι αρνητικά φορτισμένη θα χρησιμοποιώ τον όρο ζωοεκτροφή από δω και πέρα) είχε στόχο την εξασφάλιση κρέατος για την οικογένεια-ομάδα. Το γάλα δεν το χρησιμοποιούσαν και σαν κτηνοτροφικά προϊόντα θεωρούσαν το μαλλί και τα δέρματα, από τα οποία κατασκεύαζαν ρούχα και διάφορα άλλα αντικείμενα. Η κτηνοτροφία αρχίζει να αποκτά εμπορικό χαρακτήρα με την πλήρη εγκατάσταση των ανθρώπων σε οικισμούς και τον χωρισμό σε αγρότες και ζωοεκτροφείς. Μέχρι πριν από 100 περίπου χρόνια, η ζωοεκτροφή εξακολουθούσε να έχει σαν αποκλειστικό σκοπό τα απαραίτητα ζωικά προϊόντα για την οικογένεια και μόνο ένα μικρό μέρος για την αγορά. Μετά τη βιομηχανική επανάσταση, που όλο και περισσότερος πληθυσμός άρχισε να εγκαταλείπει τις παραδοσιακές ασχολίες και να δουλεύει στα εργοστάσια, άρχισε να δημιουργείται μεγάλη ζήτηση από διάφορα τρόφιμα και φυσικά και ζωικά προϊόντα. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται οι φάρμες, που είχαν σαν αποκλειστική

Μπορεί να φαντάζει μακρινό και εξωτικό. Οι περισσότεροι όταν ακούν για «αρπαγή της γης» ¹  σκέπτονται την Αφρική (Αιθιοπία, Τανζανία, Λιβερία, Μοζαμβίκη, Σενεγάλη κ.ά.), τη ΝΑ Ασία (Ταϊλάνδη κ.ά.) και την Κεντρική και Νότια Αμερική (Ονδούρα, Περού, Αργεντινή κ.ά.), όπου τα προηγούμενα χρόνια οι συμφωνίες «αξιοποίησης» τεράστιων εκτάσεων γης από funds, κυβερνήσεις και κάθε λογής επενδυτές πήραν τέτοια έκταση ώστε αναγκάστηκε να παρέμβει ακόμα και ο ΟΗΕ. Ομως κάνουν λάθος. Ο κίνδυνος βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ' ό,τι νομίζουν. Η «αρπαγή γης» έχει χτυπήσει και την Ευρώπη και είναι πολύ πιθανόν η Ελλάδα να είναι το επόμενο θύμα. Οι γενικότερες οικονομικές συνθήκες άλλωστε το ευνοούν. Κάποιοι ειδικοί μάλιστα έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα :  Μελετώντας τις στατιστικές της ελληνικής γεωργίας αλλά και το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον του κλάδου, θεωρούν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα πέσει θύμα του φαινομένου που το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνας της Πολιτικής των Τροφίμων (IFPRI

EUROKINISSI/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΛΛΙΑΡΑΣ Εκείνο που ξέρω για τους αγρότες της ορεινής Κορινθίας είναι ότι αποφεύγουν πλέον να πηγαίνουν στο καφενείο γιατί αδυνατούν να πιουν το ποτό τους και πολύ περισσότερο να κεράσουν τους φίλους τους. Μικροκληρούχοι άπαντες, δεν εισπράττουν ούτε καν τα έξοδα της καλλιέργειας - πλήρης ασφυξία και όλα τ' άλλα είναι για τους «ειδικούς» και τους πολιτικάντηδες. Το καφενείο του χωριού είναι τα πάντα: τόπος συνάντησης και ξεκούρασης, χώρος όπου ο καθένας εκφράζει τους καημούς του και γνωστοποιεί τα προσωπικά του προβλήματα· εκεί συζητιούνται οι ανάγκες της κοινότητας αλλά και σχολιάζονται, με πηγή την τηλεόραση, όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον πλανήτη. Εκεί οι πρόσκαιροι τσακωμοί και εκεί εκδηλώνεται κάθε έκφραση αλληλεγγύης προς οποιονδήποτε αντιμετωπίζει κάθε τι εξαιρετικό. Μες στους καπνούς και το σύθαμπο του καφενείου καθρεφτίζονται οι ψυχές όσων επέλεξαν να παραμείνουν στον γενέθλιο τόπο και να καλλιεργήσουν την (κάποτε μάνα όλων) γη,

Η διεθνοποιημένη αγορά έχει οδηγήσει (όλο και περισσότερο) την πρωτογενή παραγωγή σε μια κατεύθυνση συμπίεσης του κόστους, κυρίως μέσα από πρακτικές μη ασφαλούς παραγωγής και αναζήτησης πρώτων υλών που εξυπηρετούν την μαζική βιομηχανία τροφίμων. Η Ελλάδα, σαν μια περιοχή πρωτογενούς παραγωγής, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με όρους μαζικής φτηνής, παραγωγής, γιατί το μέγεθός της δεν επιτρέπει την μετάβαση σε τέτοιου είδους εκμεταλλεύσεις. Το πλεονέκτημά της (υπήρξε και οφείλει να συνεχίσει να υπάρχει) ήταν οι μικρές παραγωγές που με κόπο, μεράκι και σεβασμό στον άνθρωπο μπορούσε να αντλήσει από το χώμα της. Η Ελληνική γη και οι άνθρωποί της απόλυτα συμφιλιωμένοι με το κοινό τους μέλλον μπορούν να παράγουν καταπληκτικά προϊόντα. Σαφέστατα οι συνέργειες τέτοιων μικρών παραγωγών μπορούν να δώσουν το απαραίτητο μέγεθος εξωστρέφειας, χωρίς όμως να υποτιμούμε τις διατροφικές ανάγκες της ίδιας της χώρας. Μια σημαντική παραγωγή στη χώρα μας είναι το Μέλι. - Το βαμβάκι

    Ανάμεσα στις βασικές αιτίες υστέρησης στην ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας συγκαταλέγονται: η αδυναμία προσανατολισμού της αγροτικής παραγωγής στις απαιτήσεις της αγοράς, το σχετικά μικρό μέγεθος της γεωργικής γης ανά εκμετάλλευση σε ορισμένες καλλιέργειες, η γήρανση και η αρνητική ηλικιακή διάρθρωση του αγροτικού πληθυσμού, η μη οργανωμένη και περιορισμένη είσοδος νέων στον αγροτικό τομέα, το σχετικά χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης και κατάρτισης και το έλλειμμα πληροφόρησης και ενημέρωσης, η κατακερματισμένη και ανομοιογενής προσφορά γεωργικών προϊόντων, η χαμηλή χρήση μηχανικών μέσων (π.χ. συλλογή ελιάς) και ο περιορισμένος εκσυγχρονισμός της αγροτικής παραγωγής, η απουσία παρατήρησης και σχεδιασμού μιας αποτελεσματικής αγροτικής πολιτικής σε μακροχρόνια βάση, η απουσία επίβλεψης εφαρμογής των μαζικά επιδοτούμενων αγροτών, οι περιορισμένες σχέσεις και συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορείς και τέλος η απουσία στοχευμένης αγροτικής έρευνας. Ο κλά

     Το 1980 το ποσοστό της πρωτογενούς παραγωγής στο ΑΕΠ ήταν 25% και της μεταποίησης 15%. Το 1983 τα ποσοστά έγιναν 19% και 14% αντίστοιχα. Το 1987, 11% και 15% αντίστοιχα. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 2000. Μετά σιγά-σιγά άλλαξαν και σήμερα είναι πρωτογενής 3% και μεταποίηση 6%. Δηλαδή, τ η δεκαετία 1981-1990 σημειώθηκε ραγδαία πτώση του ΑΕΠ της γεωργίας με μέσο ετήσιο ρυθμό -7,8%, τάση που αναστράφηκε μερικά την περίοδο 1991-1999, οπότε σημειώθηκε μέση ετήσια αύξηση 2,6%. Συνολικά όμως, για τη 19ετία ‘80-’99, η μέση ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ του πρωτογενούς τομέα κινήθηκε στα επίπεδα του -3,0%, καθορίζοντας την πτωτική τάση του τομέα. Λένε πολλοί σήμερα: E και; Και τι έγινε; Διαβάστε χαρακτηριστικά από μια ομιλία του υπουργού Γεωργίας Στέφανου Τζουμάκα στο ΙΣΤΑΜΕ το 1998 : Έλεγε ο Τζουμάκας:  «Φέτος ο προϋπολογισμός είναι 15 τρισεκατομμύρια. Απ' αυτά έχουμε τα δέκα. Τα δέκα θα τα διαθέσουμε ως εξής: τρία τρισεκατομμύρια για χρεολύσια από τα προη­γούμενα δάν